20η Ιουλίου 1974
Για να μη ξεχνάμε
Κύπρος , Ιούλιος και πάλι. Κάθε φορά που μπαίνει αυτός ο μήνας θέλω -δε θέλω, θυμάμαι. Tα όσα ζήσαμε εκείνο το καλοκαίρι του 74 . Ο Μαύρος Ιούλης πάλι στο νησί των ηρώων και των αγίων. Ο μήνας που έχει στιγματίσει αρνητικά την Κύπρο, όχι για τις πολύ ψηλές θερμοκρασίες που παρατηρούνται στο νησί και που στο κάτω -κάτω είναι και φυσιολογικές , αλλά για τα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν , Ιούλιο μήνα στο νησί της Αφροδίτης. Από το πραξικόπημα στην εισβολή , στην προσφυγιά και την κατοχή , μέχρι την πτώση του ελικοπτέρου το 2002 με το θάνατο του διοικητή της Εθνικής Φρουράς στρατηγού Φλωράκη και από κει στην έκρηξη στη ναυτική βάση στο Μαρί το 2011 με 13 στρατιωτικούς νεκρούς. και τέλος στο ναυάγιο των συνομιλιών του 2017. Λες και δεν ξέραμε το αποτέλεσμα. Αφού η Τουρκία θα πήγαινε για να αρπάξει , να εκβιάσει, να απειλήσει , ότι αρπάξει και να φύγει γιατί αρχίζουν στην κυπριακή ΑΟΖ η γεώτρηση για εντοπισμό υδρογονανθράκων . Και αυτή όλο να ζητεί.
Δευτέρα, 15 Ιούλη του 1974, στην Κύπρο , μέρα καυτή λόγω θερμοκρασίας, και όλα ξεκίνησαν με τη γνωστή καθημερινότητα για την καινούργια εβδομάδα, χωρίς κάποιος να φαντάζεται πως κάποιοι έδιναν το πράσινο φώς για να βγούν σ τις 8.15 το πρωί τα άρματα στο δρόμο … Πραξικόπημα , λέει το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου (ΡΙΚ), Ο Μακάριος είναι νεκρός , το πρώτο ανακοινωθέν , όμως ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος σε πείσμα των Αθηνών επέζησε.
Σάββατο, 20 Ιούλη του 1974. Ηλιού του προφήτου. Ώρα 05:20 το πρωί. Η τουρκική εισβολή με την κωδική ονομασία «Αττίλας» αρχίζει. Τουρκικά στρατεύματα σαν σε περίπατο αποβιβάζονται στο Πέντε Μίλι στα παράλια της Κερύνειας. Η Τουρκία πάντα παραμόνευε ψάχνοντας την ευκαιρία. Και ανοίξαμε εμείς την κερκόπορτα με το πραξικόπημα. Τα πολυβολεία στον Πενταδάκτυλο άδεια και τα παράλια ανοικτά στον καθένα ενώ έπρεπε να είναι ναρκοθετημένα.
– “Αναρωτιέμαι σήμερα, αν τότε εκείνη η ακτή είχε εμπόδια ή ήταν ναρκοθετημένη, τι θα κάναμε;” σχολίασε ο τούρκος στρατηγός Ντεμιρέλ για την απόβαση στην Κερύνεια μετά το έγκλημα.
Ακολουθεί ένα φρικτό τριήμερο στην Κύπρο. Την επομένη, 21 Ιουλίου, οι μάχες στην Κύπρο συνεχίζονται με ιδιαίτερη σφοδρότητα. Στόχος των ελληνικών δυνάμεων στην Κύπρο είναι να αποκόψουν τον τουρκοκυπριακό θύλακα της Λευκωσίας από το προγεφύρωμα της Κερύνειας. Και ενώ η Αθήνα κοιμάται τον ύπνο του δικαίου οι Έλληνες στρατηγοί απορρίπτουν την εισήγηση για επέμβαση στην Κύπρο. Δύο ελληνικά υποβρύχια που πλέουν προς την Κερύνεια διατάσσονται να επιστρέψουν στην Ελλάδα.
Οι Ελδυκάριοι που πολέμησαν για να κρατηθεί η Κύπρος ελεύθερη περιμένουν σήμερα τη δικαίωση του αγώνα τους. Οι νεκροί του ΝΟΡΑΤΛΑΣ περιμένουν. Το υποβρύχιο «Γλαύκος» θα μπορούσε να είχε αποτρέψει την απόβαση, τελικά έλαβε σήμα για να γυρίσει πίσω.
Σαράντα τρία χρόνια περάσανε και κάποιοι δεν λένε να ξεχάσουν. Όχι μόνο δεν πρέπει να ξεχνάμε αλλά θα πρέπει όλοι να θυμόμαστε. Κάποιοι θέλουν η λήθη να αντικαταστήσει τη μνήμη. Δεν είναι και εύκολο, τουλάχιστον για όσους έζησαν τα γεγονότα εκείνο το καλοκαίρι. Η πιο μαύρη μέρα για την Κύπρο, η μέρα που σημαδεύτηκε από την προδοσία της χούντας και την εισβολή της Τουρκίας
Όμως ποιός από μας άραγε μπορεί να ξεχάσει την περίφημη επιχείρηση “Νίκη” που εκτελέστηκε τη νύχτα της 21/22 Ιουλίου 1974 και ήταν η μοναδική αποστολή μεταφοράς ενισχύσεων στην Κύπρο που πραγματοποιήθηκε στη διάρκεια της τουρκικής εισβολής.
Ήταν λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της 21ης Ιουλίου του 1974, όταν δεκαπέντε μεταγωγικά στρατιωτικά αεροσκάφη NORATLAS απογειώθηκαν από το αεροδρόμιο της Σούδας Κρήτη με προορισμό τη φλεγόμενη Κύπρο……
Και φέτος θα είναι η πρώτη φορά που ο Τύμβος στην Μακεδονίτισσα θα είναι μόνος, γιατί ο Θανάσης Ζαφειρίου θα είναι και αυτός ΑΠΩΝ αφού έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Σεπτέμβριο. Δεν θα δώσει το παρόν του για να εναποθέσει ένα τριαντάφυλλο στους φίλους του ,μια και ήταν ο μοναδικός επιζών από το μεταγωγικό αεροσκάφος ΝΟΡΑΤΛΑΣ, που κατερρίφθη το 1974 στην περιοχή του αεροδρομίου Λευκωσίας.
Ο άνθρωπος –σύμβολο μια εποχής ξεκίνησε το μεγάλο του ταξίδι για να συναντήσει τους φίλους του, αυτούς που πριν το χάραμα της 22ας του πικρού Ιούλη του 1974, άφησε πέφτοντας στο κενό από ένα ύψος 75 περίπου μέτρων και επέζησε ενώ εκείνοι κάηκαν ζωντανοί όταν το αεροπλάνο που βρισκόντουσαν έπαιρνε φωτιά αφού χτυπήθηκε από ελληνικά πυρά.
Ο Θανάσης κρατούσε καθημερινά ένα χαρτί μαζί του και το έδειχνε με καμάρι. Κάποιοι απορούσαν , κάποιοι έλεγαν ότι έχει προβλήματα γι αυτό το κάνει ,κάποιοι άλλοι όμως τον πίστευαν, γιατί ήξεραν ποιος είναι και τι έκανε και τι κάνει, από τότε μέχρι το θάνατο του για να βρουν δικαίωση οι φ ί λ ο ι του, που άφησε εκείνο το βράδυ στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας, εκεί κοντά στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Αυτός καθημερινά εκεί, να μνημονεύει τους συντρόφους του, που έχασε κείνο το βράδυ στην Κύπρο. Ακόμα και λίγες μέρες πριν πεθάνει , άφησε παράκληση, μα και παρακαταθήκη, να μην ξεχαστούν οι φίλοι του
Και σε όλους αυτούς ο Θανάσης, ο μόνος που επέζησε τότε, παρακαλεί να μην τους ξεχάσουμε, ,αλλά να τους θυμόμαστε. Ο άνθρωπος που είχε είκοσι εννιά μάνες, γιατί όλες οι μητέρες των λοκατζήδων του ΝΟΡΑΤΛΑΣ τον είχαν σαν παιδί τους .
Το όνομα του είχε συνδεθεί με μια από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές τραγωδίες για τη χώρα μας, όταν σε ηλικία μόλις 20 ετών το 1974, καταφέρνει να σωθεί ως εκ θαύματος από το αεροσκάφος Noratlas εκείνον τον Ιούλιο του 74, όταν αυτό συντρίβεται από φίλια πυρά στην Κύπρο, όπου μετέφερε την Α’ Μοίρα Καταδρομών γιατί λόγω της σύγχυσης και ασυνεννοησίας της εποχής εξελήφθη ως τουρκικό.
Ο Θανάσης έγινε σημαία μιας τραγωδίας , χωρίς να το θέλει και χωρίς να το επιδιώξει, αλλά και για να μας τα θυμίζει όσα περάσαμε. Ένας λοκατζής από τη Μακεδονία που έγινε παιδί της Κύπρου μας και όχι μόνο ….Λίγο πριν φύγει η θεία πρόνοια τον βοήθησε να μάθει κάποια νέα για τους δικούς του φίλους , αν και χρειάστηκε να περάσουν σαράντα ένα χρόνια. Ύστερα από συντονισμένες προσπάθειες, βρέθηκαν τα συντρίμμια της ατράκτου του ΝΟΡΑΤΛΑΣ και ανασύρθηκαν τα οστά των φίλων του της Α’ Μοίρας Καταδρομών.
Έγινε ταυτοποίηση και έγινε ενταφιασμός στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας. Εκεί που κάθε καλοκαίρι πήγαινε και άφηνε ένα λουλούδι στους δικούς Του….Φέτος θα είναι η πρώτη φορά ύστερα από τόσα χρόνια που δεν θα είναι παρών ο Θανάσης , να αποθέσει ένα τριαντάφυλλο στους τάφους των φίλων του…….
Πριν λίγες μέρες δόθηκε στην Βουλή των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας με κάθε επισημότητα ο ” Φάκελος” της Κύπρου . Θα ανοίξει άραγε; Οι μάνες περιμένουν απαντήσεις. Κάποιες από αυτές περιμένουν ακόμα, σε πείσμα του χρόνου για να θάψουν τα παιδιά τους. 43 χρόνια κλείνουν σήμερα και οι πληγές ακόμα παραμένουν ανοικτές…
Όταν και όσο στον Πενταδάκτυλο θα κυματίζει η τουρκική σημαία σίγουρα δεν πρέπει να εφησυχάζουμε. Δεν πρέπει σίγουρα να ξεχνάμε γιατί όσο ξεχνάμε δυστυχώς επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη. Είναι γνωστό ότι όταν δεν τιμωρούνται οι ένοχοι υπάρχει φόβος να ξαναζήσουμε τα ίδια και στην περίπτωση μας τον Ιούλιο του 74.
Ιούλιος λοιπόν και πάλι. Έχουν περάσει 43 χρόνια και είμαστε πάλι μπροστά στο ίδιο σκηνικό . Συνομιλίες για λύση του Κυπριακού και μάλιστα σε εξοχικό μέρος στην Ελβετία. Στο Κρανς Μοντανά,
Υπό την αιγίδα του Ο.Η.Ε. Με συνεχείς διαπραγματεύσεις, και παρουσία εμπειρογνωμόνων. Παρόντες και οι Υπουργοί Εξωτερικών Ελλάδος, Τουρκίας. Το αποτέλεσμα προδιαγεγραμμένο.
Ενώ ξέραμε ότι η Τουρκία θα πήγαινε μόνο και μόνο για να απαιτήσει, να εκβιάσει, να απειλήσει , να αρπάξει και να φύγει γιατί αρχίζουν στην κυπριακή ΑΟΖ οι γεωτρήσεις για εντοπισμό υδρογονανθράκων εν τούτοις ελπίζαμε. Αλλά ήρθε η απογοήτευση ,,,,,,,
Πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι η τουρκική βουλιμία δεν σταματά στο σημερινό στάτους κβο αλλά επιδιώκει να βρει έστω και την παραμικρή ευκαιρία για να εξασφαλίσει το κάτι παραπάνω, όπως έκανε και το 1974. Με μια εισβολή και μια κατοχή που διαρκεί 43 χρόνια τώρα.
Η μικρή μας πατρίδα συμπορεύεται με όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις , ανεξαρτήτως κόμματος και ιδεολογίας, γιατί ο Ελληνισμός είναι ενιαίος και αν χαθεί αυτή η σύμπνοια και συμπόρευση υπάρχει φόβος να καταστεί έρμαιο στις τουρκικές ορέξεις. Αυτό που σήμερα ζητεί ο Κυπριακός ελληνισμός ίσως ακούγεται πολύ απλό από μας αλλά δύσκολα να γίνει δεκτό από την Τουρκία. Μηδέν ξένα στρατεύματα, μηδέν εγγυήσεις. Στο 2017 κανένα κράτος στον κόσμο δεν θέλει εγγυήσεις και προστάτες. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να λειτουργήσει και η Κύπρος σαν ένα φυσιολογικό κράτος, σαν ένα κανονικό κράτος.
Ο Ελληνισμός είναι ενιαίος και είναι σε όλους γνωστό. Συγκυρίες περασμένων χρόνων δεν επέτρεψαν την ΕΝΩΣΗ με την Ελλάδα. Και αν κάποιοι σήμερα για δικούς τους ιδιοτελείς σκοπούς προσπαθούν να πετύχουν το αντίθετο ας πάρουν την απάντηση από τον μικρό ήρωα Ευαγόρα Παλληκαρίδη που μαθητής Γυμνασίου έγραφε:
Την Ελλάδα αγαπώ αλλά και ‘σένα
μ’ έναν έρωτα μεγάλο αληθινό…….
Δράμα,
Ζαχαρίας Κύζας
Παραλίμνι
Αμμοχώστου
ΚΥΠΡΟΣ
