28η Φεβρουαρίου: η τομή
(μια σύντομη αποτίμηση του συλλαλητηρίου στη Δράμα)
Γράφει ο Δημήτρης Μαυρίδης, μέλος της Ε.Γ. του Ν.Τ. ΑΔΕΔΥ Δράμας
Στις 28 του Φλεβάρη ο δραμινός λαός, επιτέλους, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και διατράνωσε – από τις σπάνιες φορές – παλλαϊκά κι όχι παραταξιακά στην κεντρική πλατεία, στην καρδιά της πόλης, την απαίτησή του για απόδοση ευθυνών και απονομή δικαιοσύνης πάνω σε ένα γεγονός τραγικό που συντάραξε συθέμελα την ελληνική κοινωνία, το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών. Ένα περιστατικό συγκλονιστικό από κάθε άποψη, καθώς πέρα από την έντονη επίδραση στο θυμικό κάθε πολίτη, ήταν αυτό που έφερε, με τον χειρότερο όμως τρόπο, για μια ακόμη φορά στην επιφάνεια τις χρόνιες ανεπάρκειες αυτής της χώρας τόσο ως προς την κρατική ευθύνη και έλεγχο των μέσων μαζικής μεταφοράς όσο και ως προς τη λειτουργία διαλεύκανσης των αιτιών αυτού ή παρόμοιων κατά το παρελθόν δυστυχημάτων.
Ωστόσο, το καθαυτό γεγονός με τους 57 νεκρούς, νέους ως επί το πλείστον ανθρώπους, και κυρίως η μη ικανοποιητική διαχείριση του δυστυχήματος – ως προς τις απαντήσεις που αυτό απαιτούσε από τους επαΐοντες – ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Και το σημαντικότερο; Η καθυστέρηση απόδοσης δικαιοσύνης από πλευράς των υπευθύνων η οποία έχει διαπιστωθεί εδώ και αρκετό καιρό από την ελληνική κοινωνία, πράγμα που οδήγησε βαθμηδόν σε έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς, όπως μας διαβεβαιώνουν και οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο απ’ όλα, γιατί υποσκάπτει τα θεμέλια της Δημοκρατίας. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο σε μια πολιτεία δημοκρατική οι ίδιοι οι θεσμοί να αυτοϋπονομεύονται με τη διάπραξη συνεχών λαθών και παραλείψεων και ενίοτε με επίδειξη περισσής ανοχής απέναντι σε εξωγενείς παράγοντες που κάθε άλλο παρά το κοινό συμφέρον και την ισοκατανομημένη πρόοδο κι ευημερία όλων των πολιτών αυτής της χώρας εξυπηρετούν.
Αναμφίβολα, η κυρίαρχη έννοια που διέτρεχε τους λόγους των ομιλητών και ο κοινός παρονομαστής όλων των συναισθημάτων του συγκεντρωμένου πλήθους ήταν αυτή της «δικαιοσύνης». Διότι, όταν αυτή η αξία διέπει τις πράξεις όλων μας, τότε υπάρχει και αρμονία στις διαπροσωπικές και στις σχέσεις μας με το κράτος. Επίσης, όταν ως θεσμός η δικαιοσύνη επαναφέρει τόσο το περί δικαίου αίσθημα στην κοινωνία όσο και το ίδιο το δίκαιο σε κάθε περίπτωση διάπραξης μιας αξιόμεμπτης πράξης, τότε ο πολίτης έχει κάπου να αποταθεί και να ακουμπήσει. Εξάλλου, η απόδοση δικαίου δεν αφορά μόνο την τιμωρία, δηλαδή την καταστολή. Αφορά και τον έλεγχο της ισοκατανομής των πόρων, την αποτίμηση και κρίση των πράξεων πολιτικών προσώπων και ομάδων, όπως επίσης και την λήψη αποφάσεων τέτοιου είδους που σχετίζονται με το κοινό καλό και συμφέρον. Τέλος, η απονομή δικαιοσύνης εμπεριέχει την έννοια του παραδειγματισμού, πράγμα πολύ σημαντικό ως προς τη λήψη μελλοντικών αποφάσεων από οποιονδήποτε ασχολείται με τα κοινά και ειδικότερα με την Πολιτική.
Επανερχόμενοι στις συγκεντρώσεις, η ίδια έννοια πρωταγωνίστησε και νοηματοδότησε και την κήρυξη της απεργίας της 28ης Φεβρουαρίου από την ΑΔΕΔΥ και τη ΓΕΣΕΕ που κινητοποίησε τεράστιο αριθμό εργαζομένων να διαδηλώσουν μαζικά στους δρόμους και στις πλατείες «ώστε να μην υπάρξει καμιά συγκάλυψη στο έγκλημα, στις αιτίες και τους αυτουργούς και να αποδοθεί ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ». Η απήχηση του δραμινού λαού στο κάλεσμα των μεγαλύτερων συνδικάτων της χώρας υπήρξε πρωτοφανής. Κανένας, ακόμα και από τους γεροντότερους, δε θυμάται τέτοια μεγαλειώδη συγκέντρωση σε όγκο και σε παλμό στην πόλη μας. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, κοινωνικοοικονομικής θέσης και πολιτικής ιδεολογίας αγνόησαν μικρής και μεγάλης σημασίας υποχρεώσεις της ημέρας, οικονομικό κόστος και απεργοσπαστικά και μιντιακά παπαγαλάκια -οπαδούς της θλιβερής Αντι-αφίσας, για να παραστούν σ’ αυτή τη μοναδική στιγμή της Ιστορίας που ίσως να μην ξαναζήσουν ποτέ.
Για όλους, λοιπόν, τους παραπάνω λόγους η συγκέντρωση και η πορεία της Παρασκευής, αποτελεί τομή για την τοπική μας ιστορία, καθώς ο λαός της Δράμας απέδειξε πως δε βρίσκεται σε κοινωνικό λήθαργο, αλλά ότι σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή – καμπή για τη χώρα μας διαθέτει τα κοινωνικά αντανακλαστικά που απαιτούνται για μια δυναμική συμμετοχή στα κοινωνικοπολιτικά τεκταινόμενα της χώρας, μαζί με τις υπόλοιπες περιοχές της επικράτειας, όπως και παλαιότερα με τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στο ένδοξο καπνεργατικό κίνημα του Μεσοπολέμου. Ωστόσο, ο απώτερος σκοπός έχει να κάνει με μια άλλη τομή εκτενέστερη και βαθύτερη, που αφορά ολόκληρη τη χώρα και που μόνο ο μεγάλος Παλαμάς στο Δωδεκάλογο του Γύφτου γνωρίζει και μας συστήνει, για να πάψουμε πια να θρηνούμε αθώους και δη νέους ανθρώπους, όπως το 2003 και το 2023 στην κοιλάδα των Τεμπών, εξαιτίας της κρατικής ανεπάρκειας και αναλγησίας.
