55χρονη Δραμινή μητέρα

από το Εσπερινό ΕΠΑΛ Δράμας

περνάει σε Ιατρική Σχολή

Η κα. Γεωργία Δελαπόρτα μιλάει στον «Π.Τ.» – «Ήταν ένα μνημόσυνο για τους γονείς μου, μια προσπάθεια να γίνω πρότυπο για τους γονείς μου»

Του Θανάση Πολυμένη

Η ΓΕΩΡΓΙΑ Δελαπόρτα, είναι μια γυναίκα 55 χρόνων, έχει την οικογένειά της, μια κόρη που έχει τελειώσει τις σπουδές της και μετά από μια μεγάλη απόφαση που πήρε να συμμετάσχει στις πανελλαδικές εξετάσεις, έχει την χαρά να δηλώνει ότι περνάει σε Ιατρική Σχολή.

Είναι από εκείνους τους ανθρώπους που έχουν όνειρο ζωής να περάσουν σε κάποια Πανεπιστημιακή Σχολή και όλα αυτά τα χρόνια ακολουθούν το όνειρό τους. Έτσι, όταν της δόθηκε η ευκαιρία, η κα. Δελαπόρτα γράφτηκε στο Εσπερινό ΕΠΑΛ Δράμας, φοίτησε για δύο χρόνια στη Β΄ και Γ΄ Λυκείου και τελικά φέτος συμμετείχε στις πανελλαδικές εξετάσεις, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία.

Η ίδια, δέχτηκε να μιλήσει στον «Π.Τ.» και όπως μας λέει, συγκέντρωσε από 18.600 έως 19.100 μόρια και πλέον μπορεί να περάσει σε Ιατρική Σχολή. Αν και όπως λέει, «θα πρέπει να περιμένουμε πρώτα να δούμε τις βάσεις».

Αν και μπορεί να περάσει άνετα στην Οδοντιατρική ή την Κτηνιατρική, παρ’ όλα αυτά εκείνη επιλέγει την Ιατρική γιατί αυτό ήθελε πάντα, γιατί «ήταν ένα μνημόσυνο για τους γονείς μου ήταν μια προσπάθεια να γίνω πρότυπο για την οικογένειά μου».

Να σημειωθεί πάντως, ότι, η ίδια έδωσε πανελλαδικές με το 1% από το Εσπερινό ΕΠΑΛ και από το σχολείο της συγκεντρώνει την υψηλότερη βαθμολογία.

Στήριξη από την οικογένεια

Ερωτώμενη για το πώς αποφάσισε να εγγραφεί στο Εσπερινό ΕΠΑΛ, να ξεκινήσει μαθήματα και τελικά να συμμετάσχει στις πανελλαδικές εξετάσεις, η κα. Δελαπόρτα σημειώνει:

«Κάθε άνθρωπος, όταν φτάσει σε μια ηλικία και έχει ολοκληρώσει με κάποιο τρόπο τις υποχρεώσεις του, τότε μπορεί να πραγματοποιήσει τα δικά του όνειρα. Είμαι παντρεμένη, είμαι 55 χρόνων, η κόρη μου έχει τελειώσει τις σπουδές της, έχει τη ζωή της κι εγώ πιστεύω ότι δεν έχω τις υποχρεώσεις που είχα μικρότερη και πλέον μπορώ να πραγματοποιήσω τα δικά μου όνειρα».

Στην ερώτηση για το πώς αντιμετωπίστηκε η απόφασή της αυτή από την οικογένειά της, επισημαίνει: «Η κόρη μου, όλο αυτό το διάστημα ήταν αρωγός δίπλα μου και η οικογένειά μου με στήριξε. Μάλιστα, όταν σκεφτόμουν λόγω ηλικίας ότι δεν θα καταφέρω να βγάλω τη Σχολή που ήθελα, μου είπε: αυτός είναι ο στόχος σου, δεν θα παρεκκλίνεις ακόμα κι αν αυτό πάρει χρόνια. Γιατί, εγώ δεν πάω να κάνω καριέρα στην Ιατρική, αλλά είναι περισσότερο το γνωστικό επίπεδο. Είναι ένα ταξίδι που θέλω να κάνω ακόμα και σήμερα και δεν έχω σκοπό να διεκδικήσω μια θέση εργασίας από κάποιον άλλο».

Οι δύσκολες στιγμές

Στην ερώτηση για το αν καθ’ όλη αυτή τη διάρκεια είχε στιγμές που θέλησε να κάνει πίσω, να μην συνεχίσει, να τα παρατήσει, απαντάει: «Η αλήθεια είναι ότι, επειδή είμαι εργαζόμενη και έχω μια οικογένεια, ένιωθα κάπως παράξενα όταν είχα να κάνω με παιδιά 17 και 18 χρόνων. Ωστόσο, μ’ αυτά τα παιδιά «ταξιδεύαμε» στο ίδιο τρένο. Ο καθένας όμως έτρεχε στη δική του διαδρομή, δεν παρέκλινα για να κάνω παρασπονδίες και διάβασα και τελικά τα κατάφερα».

Όσο για τους φίλους και τις φίλες, λέει ότι «οι περισσότεροι χαμογελούσαν με κάποιο τρόπο, αλλά για να πω και την αλήθεια, από τους πολύ φίλους είχα … μια κερκίδα καταπληκτική!»

Αναφορικά με το ζήτημα των γνωστού άγχους όλο αυτόν τον καιρό, η κα. Δελαπόρτα εξηγεί: «Το άγχος το είχα μόνο την ημέρα των εξετάσεων. Ήμουν πολύ σίγουρη για τον εαυτό μου, ήξερα ακριβώς τι ήθελα και γι’ αυτό δεν είχα άγχος καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Όταν όμως μπήκα στην αίθουσα, είχα άγχος γιατί είχα δώσει δυο χρόνια από τη ζωή μου. Επειδή είχα πάει σχολείο στο Γενικό Λύκειο παλαιότερα, έπρεπε να πάω στο Εσπερινό, να αρχίσω από τη Β΄ Λυκείου, να αρχίσω από την αρχή Μαθηματικά που δεν τα είχα διδαχθεί τότε, έπρεπε να ξεκινήσω από την αρχή την Έκθεση γιατί τότε μας έδιναν ένα θέμα και όσο πιο πολλά έγραφες τόσο καλύτερα, ενώ τώρα έχεις περιορισμό λέξεων, υπάρχει λογοτεχνικό και μη λογοτεχνικό κείμενο. Οπότε, είχα άγχος και μάλιστα πάρα πολύ».

Ερωτώμενη αν διάβαζε με κάποιο σύστημα μας λέει: «Το διάβασμά μου ήταν 05.30 με 07.30 το πρωί που ανοίγω το μαγαζί και υπάρχει ηρεμία. Αυτές τις ώρες διάβαζα. Έχω μια οικογενειακή επιχείρηση. Φυσικά έκανα και φροντιστήριο σε όλα τα μαθήματα αν και όχι όλη τη χρονιά».

Καταλήγοντας, τονίζει ότι, «αυτό που πρέπει να ξέρουμε όλοι, είναι ότι όταν έχουμε έναν στόχο, αυτό θα είναι για όλη τη ζωή μας και δεν θα πρέπει να παρεκλίνουμε ποτέ, γιατί ποτέ δεν είναι αργά».