Ποιμαντορική Εγκύκλιος Πάσχα 2025
του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη
Δράμας κ. Δωρόθεου
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ἀντί γιά θεολογική ἀνάλυση τοῦ νοήματος τοῦ Πάσχα, θά σᾶς μεταφέρω ἀπόψε τά χαρμόσυνα ἀναστάσιμα βιώματα τοῦ ἁγίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, ὅπως τά ἔζησε ὁ καθηγητής Καρδιολογίας τῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν μακαριστός Γεώργιος Παπαζάχος καί τά κατέγραψε στό περιοδικό «Σύναξη» τό 1994.
Πῆγα, μᾶς διηγεῖται, Τρίτη τῆς Διακαινησίμου στό κελλάκι του, νά τόν δῶ σάν γιατρός. Μετά τήν καρδιολογική ἐξέταση καί τό συνηθισμένο καρδιογράφημα μέ παρεκάλεσε νά μή φύγω. Κάθισα στό σκαμνάκι κοντά στό κρεβάτι του. Ἔλαμπε ἀπό χαρά τό πρόσωπό του. Μέ ρώτησε:
–Ξέρεις τό τροπάριο πού λέει: «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν…»;
–Ναί, γέροντα, τό ξέρω.
–Πές το.
Ἄρχισα γρήγορα γρήγορα. «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ἅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν. Καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιον, τόν μόνον εὐλογητόν τῶν πατέρων, Θεόν καί ὑπερένδοξον».
–Τό κατάλαβες;
–Ἀσφαλῶς τό κατάλαβα. Νόμισα πώς μέ ρωτάει γιά τήν ἑρμηνεία του.
Ἔκανε μιά ἀπότομη κίνηση τοῦ χεριοῦ του καί μοῦ εἶπε:
–Τίποτε δέν κατάλαβες, βρέ Γιωργάκη! Ἐσύ τό εἶπες σάν βιαστικός ψάλτης… Ἄκου τί φοβερά πράγματα λέει αὐτό τό τροπάριο:
Ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή Του δέν μᾶς πέρασε ἀπέναντι ἀπό ἕνα ποτάμι, ἀπό ἕνα ρῆγμα γῆς, ἀπό μιά διώρυγα, ἀπό μιά λίμνη ἤ ἀπό τήν Ἑρυθρά θάλασσα. Μᾶς πέρασε ἀπέναντι ἀπό ἕνα χάος, ἀπό μιά ἄβυσσο, πού ἦταν ἀδύνατο νά τήν περάσει ὁ ἄνθρωπος μόνος. Αἰῶνες περίμενε αὐτό τό πέρασμα, αὐτό τό Πάσχα. Ὁ Χριστός μᾶς πέρασε ἀπό τόν θάνατο στή ζωή. Γι’ αὐτό σήμερα «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ἅδου τήν καθαίρεσιν». Χάθηκε ὁ θάνατος. Τό κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε τήν «ἀπαρχή» τῆς «ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου» ζωῆς κοντά Του.
Μίλαγε μέ ἐνθουσιασμό καί βεβαιότητα. Συγκινήθηκε. Σιώπησε γιά λίγο καί συνέχισε πιό δυνατά:
–Τώρα δέν ὑπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, Ἅδης. Τώρα ὅλα χαρά, χάρις στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας. Ἀναστήθηκε μαζί Του ἡ ἀνθρώπινη φύση. Τώρα μποροῦμε κι ἐμεῖς νά ἀναστηθοῦμε, νά ζήσουμε αἰώνια κοντά Του… Τί εὐτυχία ἡ ἀνάσταση! «Καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιον». Ἔχεις δεῖ τά κατσικάκια τώρα τήν ἄνοιξη νά χοροπηδοῦν πάνω στό γρασίδι. Νά τρῶνε λίγο ἀπό τή μάνα τους καί νά χοροπηδοῦν ξανά; Αὐτό εἶναι τό σκίρτημα, τό χοροπήδημα. Ἔτσι ἔπρεπε κι ἐμεῖς νά χοροπηδοῦμε ἀπό χαρά ἀνείπωτη γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας καί τή δική μας.
Διέκοψε πάλι τό λόγο του. Ἀνέπνεα μιά εὐφρόσυνη ἀτμόσφαιρα.
–Μπορῶ νά σοῦ δώσω μιά συμβουλή; Συνέχισε. Σέ κάθε θλίψη σου, σέ κάθε ἀποτυχία σου νά συγκεντρώνεσαι μισό λεπτό στόν ἑαυτό σου καί νά λές ἀργά ἀργά αὐτό τό τροπάριο. Θά βλέπεις ὅτι τό μεγαλύτερο πράγμα στή ζωή σου – καί στή ζωή τοῦ κόσμου ὅλου – ἔγινε. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἡ σωτηρία μας. Καί θά συνειδητοποιεῖς ὅτι ἡ ἀναποδιά πού σοῦ συμβαίνει εἶναι πολύ μικρή γιά νά χαλάσει τή διάθεσή σου.
Μοῦ ἔσφιξε τό χέρι λέγοντας:
–Σοῦ εὔχομαι νά σκιρτᾶς ἀπό χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου τό χάος ἀπό τό ὁποῖο σέ πέρασε ὁ Ἀναστάς Κύριος, «ὁ μόνος εὐλογητός τῶν πατέρων».
Αὐτές τίς πασχάλιες εὐχές γιά σκίρτημα χαρᾶς καί ἀγαλλίασης στίς καρδιές μας σᾶς μεταφέρω, εὐχέτης πρός Κύριον ὅλων σας,
Χριστός Ἀνέστη, ἀδελφοί μου!
Με πατρικές εὐχές ὁ Μητροπολίτης σας
† ὁ Δράμας Δωρόθεος
