Εκπαιδευτική επίσκεψη στην Αθήνα
των μαθητών της Γ’ Γυμνασίου
του Μουσικού Σχολείου Δράμας
Το Μουσικό Σχολείο Δράμας πραγματοποίησε εκπαιδευτική επίσκεψη στην Αθήνα με μαθητές τής Γ΄ Γυμνασίου, στις 9 – 11 Απριλίου 2025, στα πλαίσια των μαθημάτων μουσικής παιδείας και της θεατρικής αγωγής. Εκεί οι μαθητές/τριες παρακολούθησαν δύο πολιτιστικά γεγονότα υψηλού καλλιτεχνικού και πνευματικού περιεχομένου και κατ’ επέκταση και ενδιαφέροντος.
Την Τετάρτη απόλαυσαν το ρεσιτάλ πιάνου τού Ιγκόρ Λεβίτ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Ο Ιγκόρ Λεβίτ είναι ένας καλλιτέχνης ο οποίος κατά τη διάρκεια της πανδημίας έκανε ζωντανές μεταδόσεις στο Twitter, ερμηνεύοντας από το σπίτι του στο Βερολίνο αριστουργήματα και προσφέροντας έτσι μία μουσική ανάπαυλα στους έγκλειστους όλου του κόσμου.
Στο ρεσιτάλ του στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ερμήνευσε γερμανικό κλασικό και ρομαντικό ρεπερτόριο.
Το πρόγραμμα περιελάμβανε:
α. JOHANN SEBASTIAN BACH: Χρωματική φαντασία και φούγκα σε ρε ελάσσονα
β. BWV 903
γ. JOHANNES BRAHMS: Τέσσερις μπαλάντες, έργο 10
δ. LUDWIG VAN BEETHOVEN / FRANZ LISZT: Συμφωνία αρ. 3 σε μι ύφεση είζονα, έργο 55, «Ηρωική» (μεταγραφή για πιάνο)
Οι μαθητές/τριες παρακολούθησαν με ευγένεια και προσήλωση το ρεσιτάλ και στο τέλος χειροκρότησαν με ενθουσιασμό.
Και την Πέμπτη παρακολούθησαν τη θεατρική παράσταση «Η Άνοδος του Αρτούρο Ούι», έργο τού Μπερτολντ Μπρεχτ, στο θέατρο Ark σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη. Το έργο γράφτηκε το 1941, αλλά η δράση τοποθετείται παλαιότερα, την περίοδο μετά το οικονομικό κραχ στο Σικάγο. Εκεί μια ομάδα γκάνγκστερ με αρχηγό τον Αρτούρο Ούι, εκμεταλλευόμενη την οικονομική ανέχεια, εισέρχεται στο τραστ τού κουνουπιδιού και ανέρχεται σταδιακά στην εξουσία. Ο αρχηγός τους ‘’βγάζει από τη μέση’’ αδίστακτα όλα τα εμπόδια και ονειρεύεται να ασχοληθεί με την πολιτική. Τα πρόσωπα παραπέμπουν σε ιστορικά υπαρκτά πρόσωπα και ο Αρτούρο Ούι είναι μια αλληγορική φιγούρα τού ίδιου τού Χίτλερ, όπως και το έργο είναι μία αλληγορία τής ανόδου τού Χίτλερ και του φασισμού στην εξουσία. Ωστόσο, η παράσταση είναι πολύ περισσότερα, καθώς ο σκηνοθέτης δεν αρκείται να παρουσιάσει μία αφήγηση της ανόδου τού ναζισμού, αλλά δημιουργεί μία παράσταση αφύπνισης με σαφείς και ξεκάθαρες αναφορές στη σημερινή εποχή. Χρησιμοποιεί όλες τις τεχνικές του Επικού Θεάτρου, για να σπάσει την ψευδαίσθηση και να διεγείρει τη σκέψη και τον προβληματισμό τού θεατή, ώστε να διαμορφώσει αναφορές και να προκαλέσει παραλληλισμούς με το σήμερα.
Στο τέλος τής παράστασης οι μαθητές/τριες συνομίλησαν με τους ηθοποιούς και τον σκηνοθέτη, οι οποίοι απάντησαν πρόθυμα στα ερωτήματά τους, για το νόημα του έργου, τη βία και τον φασισμό, τις πρακτικές δυσκολίες που αντιμετώπισαν στο ανέβασμά του και τα συναισθήματα που προκαλεί στους ίδιους. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης στο ερώτημα γιατί επέλεξε αυτό το έργο απάντησε ότι ο φασισμός είναι ένα θέμα που τον απασχολεί έντονα. Επίσης, οι ηθοποιοί ευχαρίστησαν τους θεατές και είπαν ότι ήταν ένα ‘’πολύ καλό κοινό που βοήθησε στην εξέλιξη της παράστασης’’. Τέλος, οι μαθητές/τριες σχολίασαν ότι ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον και διαχρονικής αξίας το συγκεκριμένο θεατρικό έργο, μία πολύ ζωντανή παράσταση, σαν να επρόκειτο για συμβάντα τής πραγματικής ζωής και τόνισαν ότι αισθάνθηκαν ενεργοί πολίτες παρακολουθώντας αυτό το έργο.
