ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΤΟΥ 1950: ΟΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΕΣ
ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ ΠΑΡΑΘΕΡΙΖΟΥΝ ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ ΤΣΙΦΛΙΚΙ
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΤΟΥ 1950: ΟΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΕΣ
ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ ΠΑΡΑΘΕΡΙΖΟΥΝ ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ ΤΣΙΦΛΙΚΙ
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1950: Οι ποδοσφαιριστές της Δόξας παραθερίζουν στο Παλιό Καβάλας. Μεγάλο γεγονός για τα παιδιά των Μαυραετών, αν αναλογιστεί κανείς πως η μόνη ……. αμοιβή εκείνες τις εποχές ήταν μια πάστα και αυτή μόνο με νίκη επί των αντιπάλων. Τώρα καλούνταν να απολαύσουν τα μπανάκια τους και μάλιστα στο Παλιό, που για να πάει κανείς σ΄ αυτό το χωριό, έπρεπε ή να ναυλώσει κάποιο πλοιάριο, ή με ….. κάρα, μιας και ο δρόμος ήταν …… καρόδρομος.
Ο καθένας καταλαβαίνει πως αυτή η κίνηση της διοίκησης να αποφασίσει αυτή τη κίνηση ήταν μεγάλη και πολυέξοδη. Και όμως, τα παιδιά της Δόξης, απόλαυσαν αυτές τις διακοπές, που έμειναν αξέχαστες στη μνήμη τους.
Ο Ζήσης Γουδεσίδης, τερματοφύλακας της ομάδας κρατώντας στο σημειωματάριό του τις εντυπώσεις του από εκείνες τις θαυμάσιες ημέρες γράφει στο βιβλίο του:
- 7η Αυγουστου 1950: ΠΑΡΑΘΕΡΙΣΗ ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ ΤΣΙΦΛΙΚΙ
Μετά από προσπάθειες που κατέβαλε το ΔΣ της Δόξας και του ακάματου προπονητή μας, πραγματοποιήθηκε, για πρώτη φορά στα χρονικά της περιοχής μας, παραθερισμός των παικτών της, στο παρθένο, εκείνη την εποχή και καταπράσινο Παλιό Τσιφλίκι. Στόχος ήταν η ξεκούραση των παικτών από την κόπωση της ποδοσφαιρικής περιόδου, αλλά και η σύσφιξη επίσης των μεταξύ τους σχέσεων.
Κυριακή πρωί, αφού φορτώθηκαν τα απαραίτητα «συμπράγκαλα» και οι απαραίτητες μπάλες, το λεωφορείο έφθασε με χαρές και τραγούδια μέχρι την Καβάλα. Εκεί περίμενε την ομάδα ο καπετάν Θανάσης, φορώντας το ναυτικό του κασκέτο, με το πλεούμενό του. Ήταν γεμάτος περηφάνια που θα μετέφερε τη θρυλική Δόξα στο χωριό.
Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε συγκοινωνία μεταξύ Καβάλας και Παλιού, μη υπάρχοντος δρόμου. Η επικοινωνία γινότανε αποκλειστικά σχεδόν διά θαλάσσης ή και με ζώα από το μονοπάτι που ένωνε Καβάλα, Παλιό.
Όταν έφτασαν στο Παλιό, η πρώτη τους δουλειά ήταν το στήσιμο μίας μεγάλης σκηνής κοντά στο σπίτι του Προέδρου της Κοινότητος. Αφού τακτοποίησαν σ’ αυτή τις αποσκευές τους, ξεχύθηκαν για να εξερευνήσουν την γύρω περιοχή, σαν άλλοι Ροβινσώνες.
Δύο ολόκληρες εβδομάδες έζησαν σε αυτό το μαγευτικό μέρος, παίζοντας πότε στη θάλασσα και άλλοτε κάτω από τα γιγάντια πλατάνια, απολαμβάνοντας την ομορφιά της φύσης και την ηρεμία που προσφέρει , ανακτώντας δυνάμεις και ενισχύοντας τη θέληση τους για περιφανείς νίκες στη νέα ποδοσφαιρική περίοδο.
Επανάληψη αυτής της κατασκήνωσης έγινε και το επόμενο καλοκαίρι. Δυστυχώς για μένα, λόγω της εργασίας μου, δε μπόρεσα να γευθώ αυτές τις ανεπανάληπτες χαρές των συμπαικτών μου. Μία μόνο Κυριακή βρέθηκα ανάμεσα στους συμπαίκτες μου. Πέρασα υπέροχα, υπέροχα όμως ήταν και τα φαγητά που μόνοι τους παρασκεύαζαν, ψήνοντας τα σε ένα μικρό χωριάτικο φουρνάκι.
