Να ερχόσουν για λίγο, μονάχα μια φορά.

Τότε το ποδόσφαιρο δεν ήταν επάγγελμα. Τότε, οι ποδοσφαιριστές δεν έπαιζαν για το χρήμα, παρά μόνο για καμιά ……..  πάστα. Και αυτή σε περίπτωση νίκης.  Βλέπετε ήταν παιδιά της κατοχής και η ….. πολυτέλεια γι  αυτά ήταν ένα ταξιδάκι να βγούνε από τα κλειστά σύνορα της Δράμας και πολύ περισσότερο να …….  εισπράξουν τα χειροκροτήματα, τα συγχαρητήρια, και τον θαυμασμό των χιλιάδων φιλάθλων που γέμιζαν τις κερκίδες από τις πρωινές ώρες. 

Προσέξτε τα πρόσωπά τους. Τα περισσότερα είναι παιδιά.

Τότε δεν υπήρχαν οι «Κάτω των 18», οι «Κάτω των 16» οι «Κάτω των …… των….».

Τότε, έπαιζες μπάλα, στην πρώτη ομάδα κατ΄ ευθείαν.

Τότε δημιουργήθηκε και η μεγάλη ΔΟΞΑ.

Από τότε μέχρι σήμερα πέρασε πάνω από μισός αιώνας.  Οι περισσότεροι από αυτούς τους παιχταράδες έχουν πεθάνει. Δεν υπάρχουν πλέον στη ζωή. Και όμως, εξακολουθούν να βρίσκονται στη μνήμη μας, μιας και αποτελούν τον συνδετικό κρίκο εκείνης της χρυσής εποχής με το σήμερα.

Και το σπουδαιότερο; Οι ελάχιστοι που ζούνε σήμερα, περπατάνε στους δρόμους της Δράμας υπερήφανοι, όχι τόσο για τα κατορθώματά τους, αλλά γιατί είναι αναγνωρίσιμοι από την κοινωνία της πόλης μας. 

Τι θέλω να πω;

Αν βάλεις δίπλα – δίπλα ένα ποδοσφαιριστή εκείνης της εποχής με έναν της σημερινής και ρωτήσεις κάποιον « ποιος είναι αυτός» θα εισπράξεις το ερώτημα: «Ποιος αυτός δίπλα στον Νικολαϊδη;», «Ποιος αυτός δίπλα στον Σημπλιώτη;». «Ποιος αυτός δίπλα στον Μποϊντάρη;».

Μήπως κάνω λάθος;