Βασισμένος στο bestseller της Οριάνα Φαλάτσι
«Γράμμα σ’ ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ»
Ο συγκλονιστικός μονόλογος μιας
μητέρας με την Ζέτα Δούκα
Η ηθοποιός μιλάει στον «Π.Τ.»
Της Σουζάνας Θεοδωρίδου
Τον συγκλονιστικό μονόλογο «Γράμμα σε ένα παιδί», πρόκειται να παρουσιάσει στην πόλη μας την Παρασκευή 9 Νοεμβρίου, η ηθοποιός Ζέτα Δούκα, στο Δημοτικό Ωδείο Δράμας.
Πρόκειται για ένα ρεαλιστικό έργο, μια ψυχογραφία με έντονα τα στοιχεία του υπαρξισμού. Μια μέλλουσα μητέρα εκθέτει τις σκέψεις και τους προβληματισμούς της καθώς βιώνει την εγκυμοσύνη. Ο λόγος της ρέει σαν χείμαρρος και συμπαρασύρει τον θεατή στον συναισθηματικό της κόσμο που κατακλύζεται από τις συνεχείς και απότομες αλλαγές και αντιφάσεις της. Η χαρά που διαδέχεται τον θυμό, η λύπη αναμεμιγμένη με την αγωνία. Είναι μια μητέρα που πάνω απ’ όλα φοβάται! Αναλύει το καθετί και δεν δέχεται τίποτα απροβλημάτιστα. Αναρωτιέται για το μέλλον που μοιάζει αβέβαιο, τρομάζει με τις υποθέσεις της ενώ λίγο αργότερα χαίρεται με τις όμορφες στιγμές που πλάθει στο μυαλό της.
Το έργο, είναι βασισμένο στο bestseller της Οριάνα Φαλάτσι, «Γράμμα σ΄ ένα παιδί που δε γεννήθηκε ποτέ», το οποίο συγκίνησε και συγκλόνισε το παγκόσμιο κοινό με τον ωμό ρεαλισμό του. Το έργο είναι βαθιά κοινωνικό και αποδίδεται μέσα από μια καινούργια ματιά, μια νέα διασκευή από τον σκηνοθέτη Μάνο Πετούση, και μια μοναδική ερμηνεία από την ηθοποιό Ζέτα Δούκα.
κα. Δούκα, πώς θα χαρακτηρίζατε την ηρωίδα που υποδύεστε;
Είναι αληθινή, ακραία, έχει αναγκαστεί να γίνει πιο σκληρή από ότι θα ήθελε πιθανώς…
Της αναγνωρίζω την τόλμη να καταθέσει την αλήθεια της στον εαυτό της και την κοινωνία και την ατολμία της να ζήσει την ύψιστη μορφή αγάπης μέσα από την μητρότητα.
Πόσο δύσκολο εγχείρημα είναι ο μονόλογος;
Ο μονόλογος έχει δυσκολίες που προκύπτουν από την ίδια την ιδιαιτερότητα αυτού του θεατρικού είδους. Κινδυνεύει να γίνει βαρετός γιατί δεν υπάρχει κυριολεκτικός διάλογος / απεύθυνση επί σκηνής, εφόσον υπάρχει μόνο ένας ηθοποιός. Αυτό, αν θέλετε, ήταν και το μεγαλύτερο μέλημα μας, του σκηνοθέτη και δικό μου· να μην αισθανθεί το κοινό ότι το έργο δεν το αφορά εφόσον δεν του απευθύνεται κι άρα να το κάνει να βαρεθεί. Δουλέψαμε πολύ τεχνικά πάνω σε αυτό και το αποτέλεσμα μας δικαίωσε!
To θέατρο τι σημαίνει για εσάς και κατά πόσο σημαντικό είναι στη ζωή σας;
Το θέατρο είναι από τα ελάχιστα πράγματα που ακόμα βαστούν αξίες και εγείρουν σημαντικά συναισθήματα στους ανθρώπους, τις δύσκολες εποχές που ζούμε, όχι μόνο ως Έλληνες αλλά ως πολίτες του κόσμου.
Επειδή στο θέατρο, οτιδήποτε παρουσιάζεται είναι ακραίο για να έχει ενδιαφέρον, ο θεατής μπορεί να μπει σε μια διαδικασία αυτογνωσίας, η οποία βεβαίως δεν αρκεί για να τον βελτιώσει.
Ωστόσο, κάτι μπορεί να του ταρακουνήσει μέσα του και να τον ωθήσει να το ψάξει περαιτέρω. Είναι ωραίο ο θεατής βγαίνοντας από μια παράσταση, να θέλει να την συζητήσει με την παρέα του. Το θεωρώ πολύ σημαντικό και είναι ο βασικότερος λόγος που κάνω θέατρο.
Πείτε μας λίγα λόγια για τον εντυπωσιακό μονόλογο στον οποίο πρωταγωνιστείτε.
Το έργο, στην θεατρική διασκευή του, όπως και το ίδιο το βιβλίο της Φαλάτσι, είναι καταπληκτικό! Είναι αληθινό, ακραίο, γροθιά στο στομάχι του κατεστημένου της κοινωνίας, της θρησκείας, της παιδείας της οικογένειας… Είναι αληθινό διαμάντι! Χαίρομαι πολύ που το επαναλαμβάνω γιατί έχω βρει κι εγώ η ίδια πολλά διαφορετικά σημεία που μου κίνησαν το καλλιτεχνικό και ανθρώπινο ενδιαφέρον!
Πρόκειται για έναν πολύ έντονο θεατρικό μονόλογο. Με τι συναισθήματα θεωρείτε ότι φεύγει ο κόσμος από το θέατρο;
Ανάμεικτα κι έντονα, γύρω από τον κόσμο , τις αιώνιες αξίες, την κατάργησή τους , την μητρότητα…
Θα ήθελα να προσπαθήσει να τα αναλύσει στα επιμέρους και να σκεφτεί πάνω σε αυτά.
Πως πιστεύετε ότι αντιμετωπίζουν την ηρωίδα οι θεατές, με συμπόνια ή με οργή;
Εξαρτάται με την φάση που βρίσκονται, τι ηλικία έχουν, ποια τα πιστεύω τους, ποιο το φύλο τους, αν έχουν γίνει γονείς, πώς είναι οι δικοί τους γονείς.
Νομίζω πάντως , σχετικά με την γνώμη τους για την ηρωίδα , ότι δεν υπάρχει άσπρο-μαύρο αλλά πολλές αποχρώσεις του γκρι…
