Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ
πρωτοχρονιασ 2019
Π Α Υ Λ Ο Σ
Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δράμας
πρός
τόν Ἱερόν Κλῆρον καί τούς εὐλογημένους χριστιανούς τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως εὐχήν καί εὐλογίαν.
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.
Ἡ εἴσοδός μας στό νέο χρόνο δέν εἶναι μόνο αἰτία πανηγυρισμῶν, ἀλλά λαμπρή εὐκαιρία λογοδοσίας καί στοχασμοῦ. Λογοδοσίας γιά τόν χρόνο πού πέρασε καί στοχασμοῦ γιά τόν χρόνο πού ἀρχίζει.
Πρῶτα ἀπ’ ὅλα, πρέπει νά εὐχαριστήσουμε τόν Θεό γιατί παρατείνει τήν ζωή μας. Κάθε φορά στήν Ἐκκλησία δεόμαστε : «Παράτεινον, Κύριε, τό ἔλεός Σου, τοῖς γινώσκουσί Σε». Ὁ καινούργιος χρόνος μοιάζει μέ ζυμάρι στά χέρια μας πού πρέπει νά τό πλάσουμε.
Τά χρόνια καί οἱ μέρες τῆς ζωῆς μας κυλοῦν γρήγορα χωρίς νά τό καταλαβαίνουμε. Ἡ γῆ πού κατοικοῦμε εἶναι σάν ἕνα ξενοδοχεῖο. Ἄλλοι μπαίνουν, ἄλλοι βγαίνουν. Πρίν ἀπό μᾶς ἄλλοι ἦσαν ἔνοικοι. Ἔφυγαν αὐτοί, ἤρθαμε ἐμεῖς ̇ θά φύγουμε ἐμεῖς, θά ἔρθουν ἄλλοι καί ἔτσι κυλάει ἡ ζωή μέχρι τήν ὥρα πού οἱ ἄγγελοι θά σαλπίσουν τήν δεύτερη παρουσία τοῦ Κυρίου. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὁ μεγάλος διδάσκαλός μας μᾶς δείχνει ποιά πορεία πρέπει νά ἀκολουθήσουμε : «Ἐν σοφίᾳ περιπατεῖτε πρός τούς ἔξω, τόν καιρόν ἐξαγοραζόμενοι» (Κολασ. 4,5). Νά συμπεριφερόμαστε μέ σύνεση καί ν’ ἀξιοποιοῦμε τό χρόνο. Αὐτό εἶναι διαχρονικό ἀξίωμα γιά τούς χριστιανούς καί εἰδικά γιά τούς καιρούς μας πού ἐπλήθυναν οἱ ἐχθροί : «τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, ὧν τό τέλος ἀπώλεια» (Φιλιπ. 3,18-19). Ὁ δεύτερος Ψαλμός τοῦ προφήτη Δαυίδ ἀναφέρει ὅτι ἔθνη καί λαοί διοργανώνουν ἐπαναστατικό κίνημα ἐναντίον τοῦ Θεοῦ Πατέρα καί τοῦ Υἱοῦ Του Ἰησοῦ Χριστοῦ ! «Κατά τοῦ Κυρίου καί κατά τοῦ Χριστοῦ Αὐτοῦ» (Ψαλμ. 2,2). Βέβαια ἀπό τήν ἀρχή ὁ ψαλμωδός βλέπει ὅτι τό κίνημα αὐτό θά καταλήξει στό «μηδέν» γι’ αὐτό καί λέει : «Ἱνατί ἐφρύαξαν ἔθνη καί λαοί ἐμελέτησαν κενά;» (Ψαλμ. 2,1). Ὁ ψαλμός μᾶς λέει καί γιά ποιό λόγο τά ἔθνη καί οἱ λαοί αὐτοί τά βάζουν μέ τόν Θεό Πατέρα καί μέ τόν Χριστόν Του. Τά βάζουν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ γιατί δέν θέλουν ὑποταγή σ’ Αὐτόν. Θέλουν νά διαρρήξουν κάθε δεσμό μέ τόν Θεό. Θέλουν νά εἶναι ἄθεοι καί ἄπιστοι. Γι’ αὐτό καί διακηρύττουν : «Διαρρήξωμεν τούς δεσμούς αὐτῶν καί ἀπορρίψωμεν ἀφ᾿ ἡμῶν τόν ζυγόν αὐτῶν» (Ψαλμ. 2,3). Ὁ Θεός πάλι βλέποντας τό κίνημα τῶν ἀνοήτων ἀνθρώπων τό ἀντιπαρέρχεται μέ ἕνα «μειδίαμα» ὅπως λέει ὁ ψαλμός : «Ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς ἐκγελάσεται αὐτούς» (Ψαλμ. 2,4). Ὅμως ἄν αὐτοί συνεχίσουν δέν θά περιορισθεῖ στό ἁπλό μειδίαμα, ἀλλά, τότε : «λαλήσει πρός αὐτούς ἐν ὀργῇ Αὐτοῦ καί ἐν τῷ θυμῷ Αὐτοῦ ταράξει αὐτούς (Ψαλμ. 2,5).
Τό συμπέρασμα εἶναι ὅτι τήν ἱστορία δέν τήν γράφει ποτέ μόνος του ὁ ἄνθρωπος. Συμπράττει ἀοράτως καί ὁ Θεός, ἄλλοτε ἐμπνέοντας τίς εὐγενεῖς ἐπιδιώξεις τοῦ ἀνθρώπου καί ἄλλοτε παραχωρώντας δοκιμασίες γιά νά διδαχθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπό τίς ἀποτυχίες του ὥστε νά γίνει ταπεινότερος καί σοφότερος. Κάπως ἔτσι ἐκτυλίσσονται τά πράγματα στόν κόσμο καί δυστυχῶς στόν τόπο μας.
Γιά τά δεινά πού περνᾶμε προτείνονται διάφορες λύσεις, λύσεις ὅμως χωρίς τόν Θεό. Πρέπει νά σκεφτοῦμε σοβαρά, νά πάρουμε ἀπόφαση ν’ ἀφήσουμε τή λεωφόρο της ἀθεΐας καί τοῦ ἐθνομηδενισμοῦ. Κάποιοι ἐπιχειροῦν νά κάνουν «σύγχρονη» τή διδασκαλία τῶν θρησκευτικῶν στά σχολεῖα μας ὥστε τά παιδιά μας νά μήν διδάσκονται τήν ὀρθόδοξη πίστη καί ζωή ἀλλά νά γνωρίζουν γενικά πράγματα γιά τίς θρησκεῖες. Τό αὐτό ἐπιχειρεῖται καί γιά τήν ἔνδοξη ἱστορία τοῦ αἱματόβρεκτου τόπου μας, τῆς Πατρίδας μας. Γιά νά μήν κουραστοῦν οἱ μαθητές τῆς Γ΄ λυκείου ἀπό τίς ἐπαναλήψεις δέν χρειάζεται νά ξέρουν τά παιδιά μας γιά τόν Μακεδονικό ἀγῶνα καί τίς ἐμβληματικές μορφές τοῦ Ἴωνα Δραγούμη, τοῦ Παύλου Μελᾶ, τοῦ Γερμανοῦ Καραβαγγέλη. Αὐτό γίνεται «προκειμένου νά ἐλαφρυνθεῖ ἡ τσάντα τοῦ μαθητή καί στό πλαίσιο τῆς ἐκμάθησης τῶν συγκεκριμένων κεφαλαίων στήν τρίτη γυμνασίου».
Τά παραπάνω ἐντάσσονται στό ἐφεύρημα τῆς «θρησκευτικά οὐδέτερης πολιτείας». Τό ὑπόβαθρο τῆς θεωρίας αὐτῆς ἔχει τή ρίζα του στή νεώτερη ἱστορία τῆς Γαλλίας, εἶναι συγκεκριμένης ἀντιεκκλησιαστικῆς κατεύθυνσης καί ἐκφράζει τήν ἰδεολογία ἐκείνων πού ἔχουν στρατευθεῖ στήν ἀθεΐα. Ἐνῶ ἀρνοῦνται στήν κρατική ὀντότητα τήν ὁποιαδήποτε πίστη σέ θρησκεία, καθιστοῦν τό κράτος φορέα τῆς δικῆς τους πίστης καί ἰδεολογίας. Μάλιστα τονίζουν ὅτι ἡ θρησκευτική πίστη εἶναι αὐστηρά προσωπική ὑπόθεση. Τούς διαψεύδει ὁ Πλούταρχος πού στόν πρός Κολώνιο λόγο του μαρτυρεῖ τήν παγκοσμιότητα τῆς θρησκευτικότητας στήν κοινωνία ἀφοῦ μιλάει ὄχι γιά μεμονωμένα πρόσωπα ἀλλά γιά πόλεις μέ ἱερά θυσιαστήρια (πρός Κολώνιον ἐπικούριον, 31). Τούς διαψεύδουν ἀκόμη οἱ ἀρχηγοί τῆς Γαλλικῆς ἐπαναστάσεως πού πολλῶν ἀπό αὐτούς εἶναι οἱ πνευματικοί τους πατέρες, πού σκληρά δίωξαν τόν χριστιανισμό καί προσπάθησαν νά καθιερώσουν νέα θρησκεία, αὐτήν τοῦ «Ὀρθοῦ Λόγου» τῆς ὁποίας ἡ νέα λατρεία ἐγκαινιάσθηκε στήν Παναγία τῶν Παρισίων στίς 10 Νοεμβρίου τοῦ 1793. Ὁ δέ Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος, ἕνα ἀπό τά σκοτεινότερα πρόσωπα τῆς Γαλλικῆς ἐπαναστάσεως ἤ σωστότερα ἐμφυλίου πολέμου, καθιέρωσε τή λατρεία τοῦ Ὑπερτάτου Ὄντος. Ἀκόμη κατήργησαν τά ἐξωτερικά σύμβολα τῆς λατρείας καί θέσπισαν νέο ἡμερολόγιο. Σκεφθήκαμε, γράφει ὁ ἐπικεφαλῆς τῶν ἀλλαγῶν : «νά ἀφαιρέσουμε τούς δῆθεν ἁγίους καί νά βάλουμε στή θέση τους ὅλα τά ἀντικείμενα πού ἀποτελοῦν τόν ἐθνικό μας πλοῦτο». Ἔτσι προέκυψε στίς 25 Δεκεμβρίου πού ἔγινε 5 τοῦ Νιβόζ–χιονιστῆ ἀντί γιά τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ νά τιμᾶται ὁ σκύλος ! ! Αὐτή εἶναι ἡ μήτρα τῶν συγχρόνων μας παγκόσμιων ἡμερῶν.
Ὁ πυρήνας τῆς ἑνότητας τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία του. Γιά νά ἀλωθεῖ ὁ Ἑλληνισμός πρέπει νά διαλυθεῖ ἡ Ἐκκλησία. Ὁ ὁμότιμος καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός σέ πρόσφατη συνέντευξή του στόν ραδιοφωνικό σταθμό «ΙΟΝΙΟΝ FM» εἶπε μεταξύ ἄλλων καί τά ἑξῆς : « Ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Καρλομάγνου, τοῦ μεγαλύτερου ἐχθροῦ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὑπάρχει ἄσπονδο μῖσος τῆς Φραγκικῆς καί Τευτονικῆς Εὐρώπης ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι πάντοτε στό στόχαστρο τῶν Φραγκικῶν δυνάμεων, ἐπειδή εἶναι τό μόνο διαφοροποιητικό στοιχεῖο τοῦ Ἔθνους μας ἀπό τή Δύση. Ἀπό τήν ἵδρυση τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους ἔπαυσε ὁ Ἑλληνισμός νά λαμβάνει ἀποφάσεις γιά τόν ἑαυτόν του μέσῳ τῶν κυβερνητῶν του. Ὁ μόνος Ὀρθόδοξος καθ’ ὁλοκληρίαν κυβερνήτης ἦταν ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας. Ἀπό ’κεῖ καί πέρα ἔχουμε πολιτικούς καί διανοουμένους πού ὑπηρετοῦν τή Δύση καί τά δυτικά σχέδια. Δέν ἀπολυτοποιῶ. Δέν ἐκτείνομαι σέ ὅλο τό χῶρο τῶν πολιτικῶν καί τῶν διανοουμένων, ἀλλά καί οἱ λίγοι ἐκεῖνοι ἀπό τίς δύο πλευρές πού θέλουν νά σκεφθοῦν καί νά ἀποφασίσουν ἑλληνικά ἐλέγχονται ἀπό ξένα κέντρα».
Ὅσα ἐπιχειροῦνται νά γίνουν ὥστε τό κράτος μας νά ὀνομασθεῖ «οὐδετερόθρησκο» ἀκυρώνουν τή σχέση τοῦ Κράτους μέ τό Ἔθνος. Ὁ ἀείμνηστος λόγιος καί σώφρων Ἱεράρχης τῆς Κοζάνης κυρός Διονύσιος γιά τό θέμα αὐτό εἶπε καί ἔγραψε ὅτι : «ἄν τό ὅποιο Κράτος πιστεύει πώς κάθε φορά ἐκπροσωπεῖ τό Ἔθνος καί πώς τό Ἔθνος ἦλθε καιρός νά πεθάνη, ἡ Ἐκκλησία δέν πεθαίνει, ἀλλά “ζῆ τῷ Θεῷ”. Θά ξεχωρίση λοιπόν ἡ Ἐκκλησία τίς εὐθῦνες της καί θά περάση στήν ἀντίσταση. Ὅταν θέλουνε νά δυσφημήσουν τήν Ἐκκλησία, τήν χαρακτηρίζουν ἀντίδραση, ἀλλά ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἀντίδραση οὔτε σκοταδισμός ̇ εἶναι ἀντίσταση στίς καταλυτικές δυνάμεις τοῦ σκότους. Ὅταν λέμε ἀντίσταση, δέν ἐννοοῦμε ἀντιπαράταξη καί μάχη ̇ αὐτό εἶναι ἡ ἀντίδραση. Ἐννοοῦμε ἀσάλευτη στάση καί ἀνύστακτη φύλαξη. Ἡ Ἐκκλησία φυλάγει τά περάσματα γιά νά μή διαβῆ ὁ ἐχθρός. Ἄν εἶναι νά διαβῆ, δέν θά τοῦ κάμη τόπο ̇ θά περάση ἀπό πάνω της» (Ἐπί πτερύγων ἀνέμων, σ. 246-247).
Ἀγαπητοί μου,
Τό νέο ἔτος πού μᾶς χαρίζει ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, ἄς εἶναι ἔτος ἐπιστροφῆς στίς παραδόσεις τῶν προγόνων μας πού ἀγωνίστηκαν καί μᾶς παρέδωσαν ἐλεύθερη, Ὀρθόδοξη Πατρίδα. Ἔζησαν μέ τήν πίστη στόν Χριστό, στήν Παναγία καί τούς Ἁγίους. Ἔκτιζαν Ἐκκλησίες, ἄναβαν καντήλια, πήγαιναν κάθε Κυριακή καί γιορτή στήν Ἐκκλησία. Ζητοῦσαν πνευματικό νά ἐξομολογηθοῦν καί παπᾶ νά μεταλάβουν. Στούς νέους στήν Πνύκα ὁ πολύς Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ξεκάθαρα εἶπε : «Ὅταν πιάσαμε τά ἅρματα εἴπαμε ̇ Πρῶτα ὑπέρ Πίστεως καί ἔπειτα ὑπέρ Πατρίδος». Ὁ ψαλμός πού στήν ἀρχή σᾶς ἀνέφερα τελειώνει συμβουλεύοντας ἐκείνους πού στρέφονται κατά τοῦ Θεοῦ καί κατά τοῦ Υἱοῦ Του, τοῦ Μεσσία, καί τούς λέει νά ἔχουν σύνεση καί νά ἀποκτήσουν παιδεία Θεοῦ : «Καί νῦν, βασιλεῖς, σύνετε ̇ παιδεύθητε, … Δουλεύσατε τῷ Κυρίῳ ἐν φόβῳ … Δράξασθε παιδείας» (Ψαλμ. 2,10-12), γιατί ἀλλοίμονο σέ ὅσους τά βάζουν μέ τόν Θεό καί χαρά καί εὐτυχία σέ ἐκείνους πού ὑποτάσσονται σ’ Αὐτόν. «Μακάριοι πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ᾿ Αὐτῷ» (Ψαλμ. 2,13).
Ὁλοκάρδια ἡ εὐχή μου πρός ὅλους, τό νέο ἔτος νά εἶναι εὐλογημένο, σωτήριο, εἰρηνικό μέ ἔργα μετανοίας πρός δόξαν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. ΑΜΗΝ.
Διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΔΡΑΜΑΣ ΠΑΥΛΟΣ
