4^ο Φεστιβάλ Κατά του Σχολικού Εκφοβισμού από το 1^ο Δημοτικό Σχολείο Δράμας

Ο σχολικός εκφοβισμός επικρατεί

στην Ελλάδα επειδή υπάρχει ατιμωρησία

Ο ψυχολόγος, Δημήτρης Σούρας μιλάει στον «Π.Τ.»

Δ. Σούρας: «Λόγω των πολλών προβλημάτων στον κοινωνικό και οικονομικό ιστό της χώρας, οι συναισθηματικές σχέσεις και ο πυρήνας της οικογένειας, έχουν πλέον αρχίσει να αλλοιώνονται» 

Του Θανάση Πολυμένη

ΜΕ ΜΙΑ πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία του γνωστού ψυχολόγου κ. Δημήτρη Σούρα, έκλεισε το βράδυ της Παρασκευής 8 Μαρτίου, το 4^ο Φεστιβάλ κατά της σχολικής βίας, που διοργάνωσε το 1^ο Δημοτικό Σχολείο Δράμας.

Ο ψυχολόγος κ. Δημήτρης Σούρας

Πρόκειται για μια σειρά από εκδηλώσεις, που διοργάνωσε για τέταρτη χρονιά, ο σύλλογος διδασκόντων του 1^ου Δημοτικού Σχολείου Δράμας, στις 6, 7 και 8 Μαρτίου με ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις, όπως με τη λειτουργία εικαστικού εργαστηρίου, συγγραφή και παράδοση σχετικών ψηφισμάτων, παραδοσιακά παιχνίδια στο προαύλιο του σχολείου και σχηματισμός μαθητικής αλυσίδας ως συμβολική κίνηση κατά της σχολικής βίας. Ακόμα, τα παιδιά μπήκαν στη δοκιμασία να δημιουργήσουν ένα πρωινό γεύμα από παραδοσιακά προϊόντα, υπό την καθοδήγηση ενός εξειδικευμένου μάγειρα.

Τέλος, οι εκδηλώσεις έκλεισαν το βράδυ της 8ης Μαρτίου στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του δημαρχείου Δράμας, με την ομιλία του ψυχολόγου κ. Σούρα, με θέμα: «Εκφοβισμός (bullying) και εθισμός στα ηλεκτρονικά παιχνίδια», ενώ κεντρικό σύνθημα της εκδήλωσης είναι το: «Μάθε-Μίλα-Ζήσε».

Στην ίδια εκδήλωση, έγινε παρουσίαση ζωγραφικών έργων με θέμα τον σχολικό εκφοβισμό, ενώ χορωδία μαθητών απέδωσε διάφορα ελληνικά τραγούδια.

Χαρακτηριστικές ζωγραφικές των μαθητών για τον σχολικό εκφοβισμό

Δ. Σούρας: «Μάθε – Μίλα – Ζήσε»

Στον «Πρωινό Τύπο» μίλησε ο γνωστός ψυχολόγος κ. Δημήτρης Σούρας, ο οποίος αναφέρθηκε στον σχολικό εκφοβισμό, δίνοντάς μας μια ιδέα για το τι περίπου συμβαίνει σήμερα στα ελληνικά σχολεία.

Όπως επισημαίνει ο κ. Σούρας, το μότο του είναι: «Μάθε – Μίλα – Ζήσε» και εξηγεί σχετικά: «Το πρώτο είναι το bulling, δηλαδή ο σχολικός εκφοβισμός, με τον οποίο έχουμε πολλά προβλήματα. Το δεύτερο είναι ο εθισμός στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.), που από το 2018 όρισε πλέον ότι είναι πλέον μια ψυχική διαταραχή. Και αυτό γιατί, ο εθισμός δημιουργεί πάρα πολλά προβλήματα, όπως είναι το φοβερό άγχος, οι καταθλίψεις και κάποια στιγμή οι ψυχώσεις».

4^η η Ελλάδα σε 41 χώρες!

Όπως τονίζει ο κ. Σούρας στον «Π.Τ.», «ένα άλλο δυσάρεστο γεγονός, είναι ότι στο bulling, η Ελλάδα, ανάμεσα σε 41 χώρες έρχεται 4^η και είναι κάτι φοβερό. Οι τρεις χώρες πριν από την Ελλάδα, είναι η Λιθουανία, η Εσθονία και η Λετονία.

Άρα κάτι γίνεται. Κι αυτό που γίνεται, έχει να κάνει κατ’ αρχήν με το ότι υπάρχει ατιμωρησία στην Ελλάδα. Δεν λειτουργούν οι νόμοι και δεν τους σεβόμαστε. Επίσης, λόγω των πολλών προβλημάτων στον κοινωνικό και οικονομικό ιστό της χώρας, οι συναισθηματικές σχέσεις και ο πυρήνας της οικογένειας, έχουν πλέον αρχίσει να αλλοιώνονται. Αυτό δημιουργεί βία μέσα στο σπίτι, η βία μεταφέρεται από τους γονείς στα παιδιά, τα παιδιά τη μεταφέρουν εκτός οικογένειας και άρα στο σχολείο, κι έτσι έχουμε αυτά τα φοβερά κρούσματα bulling στην ελληνική κοινωνία».

Ο υποδιευθυντής του 1^ο Δημ. σχολείου Δράμας κ. Χατζηκυριάκου με τον ψυχολόγο κ. Σούρα

Πρόληψη

Ιδιαίτερα επισημαίνει ο κ. Σούρας, ότι «το κράτος θα πρέπει να σκύψει με ιδιαίτερο ενδιαφέρον σ’ αυτό το ζήτημα. Εγώ χρησιμοποιώ πάντα τρεις κουβέντες και λέω ότι αν κάποιος έχει τη γνώση, την εμπειρία και θέλει να εφαρμόσει μια άλλη λέξη που λέγεται πρόληψη, οφείλει να πάει στα σχολεία και να μιλήσει και σε γονείς, και σε παιδιά και σε δασκάλους. Γιατί όλοι πρέπει να ενημερωθούμε. Και στις τρεις περιπτώσεις, έχουμε να κάνουμε μ’ αυτή την τριάδα: οι γονείς, οι γονείς στα παιδιά, τα παιδιά στο σχολείο, άρα οι δάσκαλοι θα καταλάβουν. Δυστυχώς οι δάσκαλοι δεν είναι ενημερωμένοι».

Ερωτώμενος για το τι δυνατότητες έχουν οι εκπαιδευτικοί, πνιγμένοι ανάμεσα στις εγκυκλίους που τους περιβάλλον να κάνουν κάτι όταν βλέπουν τέτοιες καταστάσεις, ο κ. Σούρας μας λέει ότι, «είναι πάρα πολλά πράγματα αυτά που πρέπει να κάνουν οι εκπαιδευτικοί. Γιατί έχουν ορισμένες δυνατότητες. Όμως το κυριότερο είναι, από την στιγμή που δεν έχουν άλλες δυνατότητες ή δεν ξέρουν, ότι θα πρέπει να φωνάξουν τον ειδικό. Ο ειδικός όμως που θα έρθει από την Πρωτοβάθμια, τη Δευτεροβάθμια ή από αλλού, θα είναι ένας εκπαιδευτικός ειδικός. Όμως κι αυτός δεν ξέρει. Συνήθως οι εκπαιδευτικοί κάνουν ορισμένα σεμινάρια. Εδώ χρειάζονται άνθρωποι που ασχολούνται με την ψυχολογία, με τα ψυχιατρικά προβλήματα».

Στη διαπίστωση ότι πρόκειται για το γνωστό θέμα όπου θα πρέπει να υπάρχουν ψυχολόγοι στα σχολεία, ο κ. Σούρας επισημαίνει: «Ναι, τόσα χρόνια το λέμε κι όμως τίποτα δεν γίνεται. Όπου κι αν πάω στην Ελλάδα, σ’ όποιο σχολείο κι αν μιλήσω, μου παραπονούνται πάντα για τα ίδια πράγματα. Ότι απευθύνονται, αλλά και ν’ απευθύνονται, δεν υπάρχει βοήθεια. Χρειάζεται ένας άνθρωπος με ειδική γνώση και μεγάλη εμπειρία».

Τι σημαίνει σχολικός εκφοβισμός

Ερωτώμενος πώς ορίζεται το bullying, ο σχολικός εκφοβισμός, επισημαίνει: «Όταν μιλάμε για bulling,μιλάμε για κανονικό σχολικό εκφοβισμό. Δεν έχει να κάνει με τη σχολική βία ή τα μαλώματα, τις κοροϊδίες κτλ. Το ψηλός, κοντός, χοντρός κτλ., αυτό δεν είναι bulling. Το bulling είναι σχολικός εκφοβισμός, έχει πολύ συγκεκριμένο στόχο και επαναληπτικότητα, ενώ περιέχει μια ανελέητη βία, η οποία έχει να κάνει με την ψυχολογική βία, τη σωματική βία, διαδικτυακή βία και κοινωνική βία».

Η γνωστή υπόθεση του Άλεξ

Τέλος, ζητώντας του να μας μιλήσει για μια χαρακτηριστική περίπτωση σχολικού εκφοβισμού, μας μεταφέρει στη γνωστή υπόθεση του Άλεξ: «Η πλέον χαρακτηριστική υπόθεση, είναι εκείνη της γνωστής περίπτωσης του Άλεξ, που απασχόλησε πριν από μερικά χρόνια την ελληνική κοινωνία. Τέσσερα παιδιά αποφάσισαν να του κάνουν bulling στη Βέροια. Το παιδί γλίστρησε, έπεσε, χτύπησε στον ινιακό και πέθανε. Μετά, τα ίδια τα παιδιά, με την καθοδήγηση των γονιών, των συγγενών ή των μεγαλύτερων φίλων, αποφάσισαν να εξαφανίσουν το πτώμα το οποίο δεν βρέθηκε ποτέ.

Η κατάληξη είναι ότι ποτέ δεν βρέθηκε το πτώμα, τιμωρήθηκαν τα παιδιά με σωφρονισμό με διάφορες ποινές για μερικούς μήνες. Και κάποια απ’ αυτά, όταν βγήκαν έξω, απειλούσαν εκ νέου τη δόλια μητέρα, που δεν είχε βρει ούτε καν το πτώμα του παιδιού της για να του ανάψει ένα κερί».