Τα Αίθρια Λογοτεχνικά Μεσημέρια ορόσημο
της διοργάνωσης του Φεστιβάλ της Δράμας
Η έναρξη έγινε την Δευτέρα και θα διαρκέσουν μέχρι την Παρασκευή
Ξεκίνησαν τα Αίθρια Λογοτεχνικά Μεσημέρια, δημοφιλή θεσμό του Φεστιβάλ Δράμας, που επιμελείται και παρουσιάζει ο συγγραφέας-δημοσιογράφος Παύλος Μεθενίτης από το 2012, με προσκεκλημένους τους γνωστότερους πεζογράφους και ποιητές μας, αλλά και τα νέα ταλέντα στον χώρο του μυθιστορήματος, δημιουργώντας μια γέφυρα μεταξύ κινηματογράφου και λογοτεχνίας.
Τα φετινά Λογοτεχνικά Μεσημέρια, θα πραγματοποιούνται καθημερινά στις 13.30 στο Αίθριο των Γραφείων του Φεστιβάλ, στο Πάρκο της Αγίας Βαρβάρας, έως και την Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου, με εκλεκτούς προσκεκλημένους.
Το μεσημέρι της Δευτέρας 16 Σεπτεμβρίου, ο Παύλος Μεθενίτης, αφού ευχαρίστησε τον καλλιτεχνικό διευθυντή Αντώνη Παπαδόπουλο, εμπνευστή του θεσμού, ο οποίος παρευρέθηκε στην εκδήλωση, υποδέχτηκε τη Θεσσαλονικιά ποιήτρια Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου και τον ηπειρώτη συγγραφέα και καθηγητή Ευάγγελο Αυδίκο.
Παρόντες στο κοινό μερικοί από τους γνωστότερους Δραμινούς ποιητές και συγγραφείς, όπως ο Βασίλης Τσιαμπούσης, ο Κυριάκος Συφιλτζόγλου, ο Γιώργος Κασαπίδης και η Πολύνα Γ. Μπανά.
Στην συζήτηση που ακολούθησε, ο Ευάγγελος Αυδίκος, ο οποίος στο τελευταίο του βιβλίο καταπιάστηκε με τον Κώστα Κρυστάλλη, μίλησε για την σημαντική επιρροή που δέχτηκε από τον ηπειρώτη ποιητή, αλλά και από τον Κώστα Καρυωτάκη ο οποίος αυτοκτόνησε στην Πρέβεζα. Χαρακτήρισε τον Κ. Κρυστάλλη (o oποίος πέθανε ως οθωμανός πολίτης χωρίς να πάρει ποτέ την ελληνική ιθαγένεια) ερωτικό ποιητή, και η υπογράμμισε πως με το βιβλίο αυτό θέλησε να «συνομιλήσει» μαζί του στο σήμερα, καθώς δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για σύγχρονη λογοτεχνία και ποίηση αν δεν ανατρέχουμε (και δεν γνωρίζουμε) το παρελθόν μας.
Η Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, από τις γνωστότερες ποιήτριες της Θεσσαλονίκης και στο παρελθόν υποψήφια για κρατικό βραβείο, αφού χαιρέτησε με θέρμη τους Δραμινούς λογοτέχνες που παρευρέθηκαν στην παρουσίαση, μίλησε για την ιδιαίτερη σχέση της με την ποίηση, αλλά και για την απαξίωση που υφίστανται από το κυρίαρχο τεχνοκρατικό σύστημα οι ποιητές ως «νοσούντες».
«Τα ποιήματα είναι καταγραφείς του ασυνειδήτου», υποστήριξε. «Η γραφή είναι μια προσπάθεια να μάθω για τον εαυτό μου, μια ανάγκη να προκαλέσω το άγνωστο να απαντήσει».
Όπως είπε, δεν την ενδιαφέρει το κυνήγι της επικαιρότητας στα ποιήματά της, ωστόσο δεν μπόρεσε να αντισταθεί όταν μια μέρα, στο λεωφορείο, διαπίστωσε πως μια αγορά χρυσού, από αυτές που ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια στην κρίση, εμπορευόταν χρυσά δόντια. «Έγραψα γι’ αυτό ένα ποίημα».
«Η ποίηση δεν είναι σωσίβιο αλλά κίνδυνος για τις βεβαιότητές μας», κατέληξε.
