Οι ταινίες δεκαεννέα σκηνοθετών

στο αίθριο του Φεστιβάλ 

Δεκαεννέα σκηνοθέτες, παρουσίασαν τις ταινίες τους  στο αίθριο του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, με έκδηλο το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων.

Οι σκηνοθέτες και οι ταινίες που παρουσιάστηκαν είναι οι ακόλουθες:

Then comes the evening (Και μετα ήρθε το απόγευμα), σκηνοθέτης Maja Novakovic

Χωρίς να αντιμετωπίσει ιδιαίτερες δυσκολίες στα γυρίσματα της πρώτης της ταινίας, όπως σημείωσε η Maja Novakovic, καθότι το περιβάλλον της ήταν γνώριμο παιδιόθεν, μεταφέρει ήθη και έθιμα της Βοσνίας, όπου και γεννήθηκε. Η ζωή δύο ηλικιωμένων γυναικών σε ένα χωριό της πρώην Γιουγκοσλαβίας, η μία εκ των οποίων 97 ετών, εξελίσσεται μέσα από τα απλά καθημερινά πράγματα που αποτελούν και την ευτυχία της ζωής όπως δήλωσε η κα. Novakovic.

A celebration (Ημέρα Ευχαριστιών), σκηνοθέτης Mahsa Razavi

Η Mahsa Razavi, μετανάστης και η ίδια από το Ιράν στον Καναδά, μεταφέρει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν ένα 8χρονο κορίτσι με τη μητέρα του, στην προσπάθεια τους να αφομοιωθούν στην καναδική πραγματικότητα. Στην προσπάθεια αυτής της αφομοίωσης η μικρή ζητάει από τη μητέρα της να ακολουθήσουν το έθιμο του ψησίματος γαλοπούλας  την Ημέρα των Ευχαριστιών. Η 8χρονη πετυχαίνει το στόχο της, αλλά ταυτόχρονα ανακαλύπτει πως πάντα κάτι θα την κρατάει δεμένη με την πατρίδα της, το Ιράν.

The fisherman (Ο ψαράς), σκηνοθέτης Ignacio Garcia

Στη μάχη που αναπτύσσεται στον εσωτερικό κόσμο του πρωταγωνιστή του αναφέρθηκε ο Ignacio Garcia. Ενός Περουβιανού αστυνομικού, λίγο πριν τη συνταξιοδότηση του, ο οποίος μετά την αποστρατεία του θέλει να γίνει ψαράς, επηρεασμένος από το επάγγελμα του πατέρα του. Καλείται να κάνει το καθήκον του, το οποίο ανακαλύπτει πως δεν είναι και τόσο ηθικό, καθώς θα πρέπει να προστατέψει μία συγκαλυμμένη μόλυνση του ωκεανού από μία μεγάλη εταιρεία, με νομιμοφανή τρόπο. Η ταινία είναι σαφώς επηρεασμένη τόσο από τη ζωή του κ. Ignacio Garcia που από σέρφερ έγινε σκηνοθέτης, όσο και από το ζήτημα της μόλυνσης των ωκεανών. Αναφερόμενος στο επίπεδο του κινηματογράφου στη χώρα του, το Περού, ο κ. Garcia παρατήρησε πως βρίσκεται σε εμβρυακό επίπεδο, υπογραμμίζοντας όμως παράλληλα πως πραγματοποιούνται αργά αλλά σταθερά ανοδικά βήματα.

Birds with no legs (Πουλιά χωρίς πόδια), σκηνοθέτης Παύλος Σταμάτης.

Επηρεασμένος από τους γραφικούς, μεταμεσονύχτιους τύπους των μπεργκεράδικων που δε κλείνουν ποτέ, ο δημιουργός επέλεξε να εστιάσει σε μία παράξενη, γοητευτική γυναίκα δίχως χέρια. «Η οποία θα μπορούσε να μπει και στο βιβλίο Γκίνες ως ο άνθρωπος που δεν έκανε τίποτα μόνος του, έχοντας δώσει την υπόσχεση στον εαυτό  της ότι θα υπάρχει πάντα κάποιος να την υπηρετεί». Αυτός ο κάποιος πάντα βρίσκεται και την ερωτεύεται…

Soldier 365 (Στρατιώτης 365), σκηνοθέτης Έλια Καλογιάννη.

Μία μητέρα προσπαθεί να προστατέψει την κόρη της από την βία (όχι απαραίτητα την ενδοοικογενειακή), αλλά άθελα της την μεταφέρει στο παιδί της. Αυτό φαίνεται, σύμφωνα με την  σκηνοθέτη, από το γεγονός ότι καθημερινά η μητέρα επισκέπτεται έναν γιατρό ο οποίος της βγάζει μέσα από το λαιμό της ένα ματωμένο στρατιωτάκι. Το στρατιωτάκι αυτό το δίνει στην κόρη της, η οποία παίζει μόνο με αυτά τα παιχνίδια… Σημαντικό στοιχείο της αλληγορικής ταινίας είναι και ο ήχος, ο οποίος στην ουσία μεταφέρεται στον θεατή με τον ίδιο τρόπο που τον ακούει η ηρωίδα.

Chekhov’s gun (Το όπλο του Τσέχωφ), σκηνοθέτης Χρήστος Αργυρός.

Εντελώς βαριεστημένος από τη ζωή του, ο πρωταγωνιστής της ταινίας αποφασίζει να βάλει σε αυτή ένα τέλος. Στην αρχή επιχειρεί να κρεμαστεί αλλά αποτυγχάνει. Στη συνέχεια αναζητάει ένα όπλο  για να επιτελέσει το στόχο του…  Όμως ανακαλύπτει πως τελικά ίσως και να είναι καλύτερο να στρέψει το όπλο του ενάντια σε κάποιον άλλο. Όπως είπε ο σκηνοθέτης, εμπνεύστηκε την ταινία του από έναν φίλο του, ο οποίος ανέκαθεν είχε αυτοκτονικές τάσεων αλλά μάλλον «δε θα αυτοκτονήσει ποτέ».

Materia celeste, σκηνοθέτης Ανδρέας Γατόπουλος.

Βασισμένος στην πραγματική ιστορία ενός αγαπητού του προσώπου, ο Ανδρέας Γατόπουλος, μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη την αποκάλυψη ενός σοβαρού προβλήματος υγείας ενός νεαρού αγοριού και την εξομολόγηση του προβλήματος αυτού σε μια παλιά του φίλη. Οι δύο νέοι, αποφασίζουν να περάσουν μία ολόκληρη μέρα μαζί (που είναι και τα γενέθλια του αγοριού). Μέσα από τους διαλόγους και τις σκηνές που αναπτύσσονται, γίνεται φανερό πως η ανάδυση από το εσωτερικό μας των φόβων και των προβλημάτων μας, μας δίνει τη δυνατότητα να τα αντιμετωπίσουμε. Ο Έλληνας σκηνοθέτης, που ζει και γύρισε την ταινία του στην Ιταλία, παρατήρησε πως στην χώρα  είναι πιο εύκολο να χρηματοδοτηθεί μία ταινία η οποία θα πραγματεύεται σύγχρονα κοινωνικοπολιτικά θέματα (προσφυγικό, κακοποίηση γυναικών κ.α.) από μία ταινία εσωτερικής αναζήτησης.

Σκοπελίτης ή το πλοίο, σκηνοθέτης Γιώργος Γκότζος.

Μια ταινία με πρωταγωνιστή ένα πλοίο: τον Σκοπελίτη, το πλοίο της άγονης γραμμής που στην ουσία είναι το πλοίο της ζωής για τα νησιά των Μικρών Κυκλάδων τα οποία συνδέει με το καθημερινό του δρομολόγιο. Όπως πολύ χαρακτηριστικά ανέφερε ο σκηνοθέτης της ταινίας, «τον Σκοπελίτη δεν τον πιάνουν τα μποφόρ. Το δρομολόγιο πρέπει να γίνει». Με απόφαση της δημιουργικής ομάδας, στην ταινία δεν υπάρχει κανένας διάλογος. «Συνομιλεί μόνο ο θεατής με το ίδιο το πλοίο το οποίο δεν τον ταξιδεύει μόνο από νησί σε νησί. Τον ταξιδεύει μέσα στο ίδιο του το γέρικο σκαρί. Άλλοτε γεμάτο εμπορεύματα και επιβάτες και άλλοτε εντελώς άδειο…».

Ο Μάγκας, σκηνοθέτης Αλέξανδρος Κακανιάρης.

Μέσα από τις δυσκολίες της ζωής των Ρομά (και όχι μόνο) προκύπτουν τα μεγαλύτερα μαγκάκια… Έτσι και ο ήρωας της ταινίας, ο 12χρονος Στρατής, που κρεμιέται από την υπόσχεση και μόνο της Μαρίας ότι μόλις επιστρέψει από τα καράβια (που είναι το όνειρο του να μπαρκάρει), θα τον παντρευτεί. Για να πετύχει το στόχο του, κάνει τα πάντα. Ακόμη και το «βαποράκι». Όμως δεν καταφέρνει να φέρει σε πέρας την αποστολή του…

Alpha male, σκηνοθέτης Χρήστος Δημολίκας.

Ένας φαινομενικά ευτυχισμένος αλλά άνεργος οικογενειάρχης, αναζητά  την προσωπική του ολοκλήρωση σε ένα στούντιο-οίκο ανοχής. Επηρεασμένος από τις μπουρδελότσαρκες των εφηβικών του χρόνων, τον «πλήρη ευνουχισμό που υπέστη ολόκληρη η παρέα» όπως είπε ο κ. Δημολίκας, αλλά και την ξαφνική άνθιση των ερωτικών στούντιο τα τελευταία χρόνια, έφτιαξε μια ταινία που απομυθοποιεί τον  ρόλο της  δήθεν πραγματικής ερωτικής συντρόφου που υποδύεται μια πόρνη. Ο ήρωας της προσφέρει ένα υπέρογκο ποσό (δανεικά χρήματα από τα πεθερικά του για να πληρωθεί ο λογαριασμός του ηλεκτρικού ρεύματος), για να παίξει τον ρόλο της πραγματικής ερωμένης, όμως γρήγορα οι ψευδαισθήσεις του διαλύονται.

Άννα και Φαίδρα, σκηνοθέτης Ελίνα Πάνικ.

«Με πρωταγωνίστριες δύο εντελώς ετερόκλητους  χαρακτήρες, η ταινία αποτελεί προπομπό για ένα σενάριο μεγάλου μήκους» σύμφωνα με την Ελίνα Πάνικ. Μία ηθοποιός, που θέλει τα βλέμματα στραμμένα πάνω της, στο πλαίσιο έρευνας για τον επόμενο ρόλο, αποφασίζει να μελετήσει τη ζωή μίας εκ γενετής τυφλής. Τελικά, μέσα από την πλοκή της ταινίας, η οποία είναι επηρεασμένη από την «Περσόνα» (Persona, 1966) του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, αποδεικνύεται περίτρανα το «κοιτώ άλλα δε βλέπω».

Αγάπα με, σκηνοθέτης Αντώνης Σαμουράκης.

Η ταινία έχει ως αφετηρία την ανδρική πορνεία, όμως στην ουσία μιλά για την αναζήτηση της αγάπης και της τρυφερότητας καθώς ο νεαρός πρωταγωνιστής  εκδίδεται ώστε να μαζέψει χρήματα για να ανοίξει ομπρελάδικο –έναν τρόπο επιστροφής στην νοσταλγική  παιδική του ηλικία, τότε που με τη μητέρα του έβλεπε τις ομπρέλες στην παραλία. Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης αναφέρθηκε πως αρκετές νέες ταινίες γύρω από την ομοφυλοφιλία, , όπως αυτή, ξεφεύγουν πλέον από το απολύτως σαρκικό και επεκτείνονται και στον συναισθηματικό τομέα.

W, σκηνοθέτης Στέλιος Κουπετώρης

Με μουσική επένδυση γραμμένη ειδικά για την ταινία αυτή, ο μέχρι πρότινος ηχολήπτης και νυν σκηνοθέτης Στέλιος Κουπετώρης, κατάφερε να αποδώσει την μετάλλαξη του homo sapiens σε τέρας κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ένας καθηγητής  ανθρωπολογίας διδάσκει αλλά καθώς το πλάνο ανοίγει συνειδητοποιούμε πως βρίσκεται μόνος, σε μια τάξη άδεια, σε ένα βομβαρδισμένο σχολείο, χωρίς παιδιά… Η ταινία γυρίστηκε στην Ελευσίνα με τη βοήθεια ειδικών εφέ.

Διάπλους ιστορίες ελπίδας, σκηνοθέτης Ιφιγένεια Κοτσώνη

Με επίκεντρο τους μετόχους του Κοινωνικού Συνεταιρισμού «Διάπλους», το ντοκιμαντέρ της Ιφιγένειας Κοτσώνη, παρουσιάζει τον δραστικό τρόπο με τον οποίο άλλαξε η ζωή ατόμων από ευπαθείς κοινωνικές ομάδες όταν  εντάχθηκαν στον Κοινωνικό Συνεταιρισμό, και απέκτησαν μια σταθερή δουλειά χωρίς διακρίσεις και αφεντικά. Ταυτόχρονα, όπως διαπίστωσε η σκηνοθέτης, άλλαξε και ο τρόπος με τον οποίο οι ίδιοι οι μέτοχοι βλέπουν πλέον τη ζωή και την πορεία τους μέσα σε αυτή.

ΑΖΑΝ, σκηνοθέτης Γεωργία Μαραγκούλη.

Μια κλασσική κατά πολλούς Ελληνίδα μάνα, αναζητά απελπισμένα το γιο της, ο οποίος εξαφανίστηκε καθώς έκανε τη θητεία του στον Έβρο ως στρατιώτης. Στην πορεία διαπιστώνει πως παρά τον υπερπροστατευτισμό της, ο γιος της εξελίχθηκε σε έναν θαρραλέο άντρα ο οποίος σώζει τη ζωή ενός προσφυγόπουλου. Η αγωνιώδης αναζήτηση της ξένης και της ελληνίδας μάνας για τα παιδιά τους στα σύνορα, τις φέρνει κοντά. «Μία ζωή χάνεται και μία ζωή κερδίζεται» τόνισε η κα Μαραγκούλη, η οποία έζησε στην περιοχή του Έβρου και αξιοποίησε στην ταινίας της τη γνώση των όσων (συχνα τραγικών) διαδραματίζονται καθημερινά στην περιοχή.