Προβλήθηκε στη Δράμα το ντοκιμαντέρ «Η μπάντα…» για τα 100 χρόνια της Γενοκτονίας των Ποντίων

Ανύπαρκτη η ελληνική πολιτεία

από τα 100 χρόνια

της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού

• Ασλανίδης: Θα πρέπει να αναγνωριστούν όλοι οι Έλληνες που γενοκτονήθηκαν από την Οθωμανική αυτοκρατορία!

• Ο κ. Ν. Ασλανίδης μιλάει στον “Π.Τ.”

 Ασλανίδης: «Η ελληνική πολιτεία, ούτε λίγο ούτε πολύ, προσπαθεί να υποβαθμίσει ένα γεγονός. Το έχει αφαιρέσει από τα ιστορικά βιβλία και αφήνει

πραγματικά τους αρνητές της Γενοκτονίας, να συνεχίζουν τη δράση τους ανενόχλητοι».

Του Θανάση Πολυμένη

ΤΟ ΒΡΑΔΥ του περασμένου Σαββάτου, στην κατάμεστη αίθουσα του Δημοτικού Ωδείου Δράμας, προβλήθηκε το βραβευμένο ντοκιμαντέρ του δημοσιογράφου της ΕΤ-3 Νίκου Ασλανίδη, δημιουργού της επιτυχημένης εκπομπής «Αληθινά Σενάρια», «Η μπάντα…».

Το ντοκιμαντέρ «Η μπάντα…», βασίζεται στο βιβλίο του μοναδικού επιζήσαντα Γιάννη Παπαδόπουλου, μέλους της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Κερασούντας, την οποία «επιστράτευε» ο σφαγέας Τοπάλ Οσμάν και την ανάγκαζε να παίζει εμβατήρια κατά τη διάρκεια των επιθέσεων που εξαπέλυε η δολοφονική συμμορία του. Τα μέλη της ορχήστρας, 13 Έλληνες και 3 Τούρκοι, στο τέλος σφαγιάστηκαν. Ο μόνος που επέζησε ήταν ο Γιάννης Παπαδόπουλος, ο οποίος και εξιστόρησε όσα βίωσε από αυτήν την τραγωδία. Μια ιστορία που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του εορτασμού των 100 χρόνια από την Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, και διοργανώθηκε από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Αρκαδικού «Άγιος Ευγένιος ο Τραπεζούντιος», την Ένωση Χορευτών Ν. Δράμας «Πυρρίχιος» και τη Μέριμνα Ποντίων Κυριών Δράμας.

Για το ντοκιμαντέρ και όχι μόνο, μίλησε στον «Πρωινό Τύπο» ο δημιουργός του, δημοσιογράφος κ. Νίκος Ασλανίδης, ο οποίος αναφέρεται κυρίως στη Γενοκτονία και επισημαίνει με παράπονο και καημό, ότι δυστυχώς, στα 100 χρόνια της επετείου της Γενοκτονίας, δυστυχώς η ελληνική πολιτεία δεν είχε καμία απολύτως συμμετοχή. Αντίθετα μάλιστα, προσπαθεί ακόμα και να την υποβαθμίσει!

Δεν αφήνει όμως απ’ έξω ούτε τους ίδιους τους ποντιακούς συλλόγους και τις Ομοσπονδίες τους,  λέγοντας ότι, ούτε αυτοί, έκαναν κάτι το ιδιαίτερο για φέτος, ότι δεν άφησαν το στίγμα τους στα 100 χρόνια! Παρακάτω, η συνέντευξη του Νίκου Ασλανίδη στον «Π.Τ.»

Ο κ. Νίκος Ασλανίδης για τον «Πρωινό Τύπο»

Κύριε Ασλανίδη. Πώς αποφασίσατε να δημιουργήσετε το ντοκιμαντέρ «Η μπάντα…». Τι ήταν εκείνο που σας ώθησε σ’ αυτό;

«Αυτό το ντοκιμαντέρ έχει προκύψει μετά από πολλά χρόνια έρευνας. Σαράντα χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά, έπαιρνα συνεντεύξεις από πρόσφυγες της πρώτης γενιάς. Αυτοί οι πρόσφυγες μιλούσαν για τον Τοπάλ Οσμάν και για την μπάντα που είχε μαζί του. (σ.σ. την Φιλαρμονική Ορχήστρα της Κερασούντας). Και μάλιστα, περιέγραφαν, ότι η μπάντα αυτή, αποτελούνταν από Έλληνες. Και ότι ο Τοπάλ Οσμάν που έσφαξε, σημειωτέον, 70.000 Έλληνες συνολικά, τους σκότωνε μετά μουσικής… στην κυριολεξία.

Αυτό το άκουγα και μου φαινόταν ασύλληπτο, πως μπορεί, Έλληνες να παίζουν μουσική και να βλέπουν Έλληνες, πολλές φορές φίλους και συγγενείς, να σφαγιάζονται. Και κάποια φορά, συζητώντας με τον καθηγητή Ιστορίας κ. Κώστα Φωτιάδη, του είπα: αυτό είναι μύθος ή ιστορία; Και μου απάντησε: μα τι λες; Είναι ιστορία και μάλιστα ο Τοπάλ Οσμάν τους έσφαξε όλους, εκτός από έναν, ο οποίος στη συνέχεια ήρθε και εγκαταστάθηκε εδώ στην Καβάλα,  που κατάφερε να γλυτώσει μετά από μια περιπετειώδη καταδίωξη.

Πρόκειται για το πιο ευφάνταστο σενάριο που μπορεί να υπάρξει. Γι’ αυτό λέω, ότι τα καλύτερα σενάρια τα γράφει η ίδια η ζωή και αυτό επιβεβαιώνεται μ’ αυτό το ντοκιμαντέρ.

Έτσι, κάναμε αυτό το ντοκιμαντέρ με αφορμή τα 100 χρόνια από την Γενοκτονία, το κατεβάσαμε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ στη Θεσσαλονίκη όπου πήραμε δύο βραβεία εκεί, ο κόσμος το αγάπησε και αμέσως μετά ξεκινήσαμε μια μεγάλη περιοδεία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό».

«Δεν είναι μόνο οι Έλληνες του Πόντου…»

Κάνατε μια μεγάλη  περιοδεία. Μέχρι που έχετε φτάσει για την προβολή του ντοκιμαντέρ;

«Έχει προβληθεί στην Αυστραλία, στο Λος Άντζελες, στον Καναδά, στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, στην Ευρώπη φυσικά, ενώ μόνο στη Γερμανία παίχθηκε σε 7 πόλεις. Τώρα πρόκειται να πάμε και στην Ελβετία.

Με αφορμή τα 100 χρόνια, είναι μια ευκαιρία, μέσα από ένα ντοκιμαντέρ, ο κόσμος να καταλάβει τι ακριβώς έγινε εκείνη την εποχή. Και κυρίως, να συνειδητοποιήσουμε, ότι αυτό το έγκλημα δεν πρέπει να περάσει στο ντούκου.

Γιατί, προσέξτε, δεν είναι μόνο οι 353.000 Έλληνες του Πόντου. Είναι και οι Έλληνες της Ανατολικής Θράκης, είναι οι Μικρασιάτες, είναι οι Καππαδόκες. Μιλάμε για 950.000 συνολικά  Έλληνες.

Αυτό λοιπόν, η ελληνική πολιτεία, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να το βάλει στην διπλωματική ατζέντα και να το αναδείξει το θέμα. Δείτε τι έκαναν οι Αρμένιοι για τα 100 χρόνια. Το 2016 ήταν η αντίστοιχη επέτειος για τα 100 χρόνια και πήγαν δεκάδες αρχηγοί κρατών εκεί. Δημιούργησαν ένα εθνικό μνημείο το οποίο, όποιος το βλέπει πραγματικά υποκλίνεται. Σ’ εμάς εδώ, τελειώνουν τα 100χρονα και η ελληνική πολιτεία δεν έχει  κάνει την παραμικρή εκδήλωση.

Οι εκδηλώσεις γίνονται μόνο από Συλλόγους, Εκκλησίες, Κοινότητες. Η ελληνική πολιτεία, προσπαθεί – ούτε λίγο ούτε πολύ – να υποβαθμίσει ένα γεγονός. Το έχει αφαιρέσει από τα ιστορικά βιβλία και αφήνει πραγματικά τους αρνητές της Γενοκτονίας, να συνεχίζουν τη δράση τους ανενόχλητοι. Αυτό είναι εξοργιστικό για μας που έχουμε θύματα από την Γενοκτονία και το ξεριζωμό. Η δική μου οικογένεια έχει 11 θύματα.

Αντιλαμβάνεστε ότι είμαστε ιδιαίτερα ευαίσθητοι σε ένα τέτοιο θέμα. Θα πρέπει λοιπόν αργά ή γρήγορα, η ελληνική πολιτεία να κάνει το χρέος της. Και αυτό θα το κάνει, εφόσον ο λαός συνειδητοποιήσει … γιατί τίποτα στην Ελλάδα δεν γίνεται οργανωμένα».

«Ούτε στα 100 χρόνια καταφέραμε να ενωθούμε…»

Κύριε Ασλανίδη. Διάβασα κάποιες συνεντεύξεις σας και σε κάποιο σημείο λέτε, ότι οι ποντιακοί σύλλογοι είναι μόνο  για το γλέντι και το πανηγύρι. Πώς βλέπετε αυτή την κατάσταση, πώς την ερμηνεύετε; Τι έχουν κάνει όλοι αυτοί οι Σύλλογοι ανά την Ελλάδα για τα 100 χρόνια;

«Αυτό είναι πράγματι λυπηρό. Αυτό που θα έπρεπε να γίνει για μένα, με δεδομένο ότι έχουμε 600 περίπου συλλόγους ποντιακούς σε όλη την Ελλάδα, με δεδομένο ότι ήταν τα 100 χρόνια, θα έπρεπε να κάνουμε κάτι μεγάλο, κάτι εντυπωσιακό, κάτι που πραγματικά θα άφηνε πίσω του μια υπογραφή.

Ο κάθε σύλλογος ή έπρεπε να το κάνει σε τοπικό επίπεδο, ή θα έπρεπε οι Ομοσπονδίες να κάνουν κάτι μεγάλο. Δυστυχώς, ούτε η ΠΟΕ, η οποία είναι η μεγαλύτερη Ομοσπονδία έκανε κάτι. Έκαναν κάποιες σχετικά πολύ υποβαθμισμένες εκδηλώσεις. Θα μπορούσαν κάλλιστα να ενωθούν για πρώτη φορά όλοι μαζί, αλλά δυστυχώς, το σαράκι αυτό, είναι πολύ βαθιά ριζωμένο και δεν μπορέσαμε ούτε στα 100χρονα… Δυστυχώς ούτε στα 100 χρόνια καταφέραμε να ενωθούμε από κοινού, να κάνουμε κάτι κοινό και να διεκδικήσουμε αυτό που μας ανήκει: δικαίωμα στη μνήμη. Δεν ζητάμε τίποτα περισσότερο. Δικαίωμα στη μνήμη ζητάμε και να πούμε παραέξω: ποτέ ξανά. Κανένας λαός να μην υποστεί γενοκτονία. Δεν μιλάμε μόνο για τους Έλληνες. Λέμε ότι, κανένα παιδί δεν πρέπει να ζήσει γενοκτονία.

Οι παππούδες μας ήταν τα θύματα της Γενοκτονίας. Επί δέκα χρόνια έζησαν τη φρίκη της Γενοκτονίας. Οι πατεράδες μας, επί δέκα χρόνια έζησαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο πόλεμο. Η δική μας η γενιά την σκαπούλαρε! Πέρασε ξυστά και ο πόλεμος της Κύπρου και ο πόλεμος από το Κόσσοβο, από τη Σερβία κτλ. Πραγματικά λοιπόν, εμείς ήμασταν η τυχερή γενιά. Εμείς λοιπόν θα πρέπει να αφήσουμε παρακαταθήκη στα παιδιά μας την ειρήνη. Αυτό για να γίνει, θα πρέπει, τα παιδιά μας, να ξέρουν την Ιστορία μας για να μην επαναλάβουν τα ίδια λάθη. Διότι δυστυχώς, από την στιγμή που αφαιρείς τα ιστορικά στοιχεία από τα διδακτικά βιβλία του σχολείου, δυστυχώς τα παιδιά αγνοούν τα ιστορικά αυτά γεγονότα και όπως πολύ σωστά λέει ο λαός, όποιος δεν γνωρίζει την Ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει. Και αυτό είναι που φοβόμαστε!»

Η ατιμώρητη Τουρκία συνεχίζει το έγκλημα…

Διάβασα ότι όταν γινόταν το ντοκιμαντέρ, οι περισσότεροι απ’ αυτούς που συμμετείχαν σ’ αυτό, έκλαιγαν. Ήταν σαν να το βίωναν. Εσείς πώς αισθανθήκατε με όλη αυτή την υπέροχη δουλειά που έχει γίνει;

«Για να είμαι ειλικρινής, ακόμα και τώρα που το έχουμε προβάλει σε πάνω από 100 εκδηλώσεις, όποτε το βλέπω βουρκώνω. Γιατί μου φέρνει στη μνήμη, και φέρνει στους περισσότερους στη μνήμη, τους παππούδες και τις γιαγιάδες που δεν ζούνε ποια. Και αυτά τα γεγονότα, επειδή τα ζήσαμε εμείς πιτσιρικάδες, είναι τόσο βαθιά ριζωμένα μέσα μας που το μόνο που μας προκαλούν πραγματικά, δεν είναι μίσος, είναι δάκρια, είναι θλίψη! Που αυτή την ιστορία δυστυχώς δεν μπορούμε να την επικοινωνήσουμε. Γιατί είναι ένα κομμάτι της ελληνικής ιστορίας και αυτό δεν πρέπει να το αφήσουμε έτσι.

Διότι, κοιτάξτε τι κάνει η Τουρκία, όσο δεν συζητάμε δημόσια για τις Γενοκτονίες. Συνεχίζει να γενοκτονεί. Μετά τους Αρμένιους και τους Έλληνες και τους Ασύριους ήρθε η σειρά με τους Κωνσταντινουπολίτες, δείτε τι έκανε στην Ίμβρο και την Τένεδο, δείτε τι έκανε στην Κύπρο, τους Κούρδους, δείτε τι κάνει τώρα στη Συρία.

Συνεχίζει ουσιαστικά στην ίδια τακτική. Διότι ο δράστης, όταν δεν σωφρονίζεται, δεν ζητάει συγγνώμη, είναι λογικό να θεωρεί ότι έχει δίκιο και έχει το δικαίωμα να γενοκτονεί. Για φανταστείτε, η Γερμανία, αν δεν ζητούσε συγγνώμη για τα εγκλήματα που διέπραξε, αν δεν είχε τιμωρηθεί όλο αυτό το ναζιστικό καθεστώς… για φανταστείτε τι θα γινόταν σήμερα!

Βλέπετε ότι υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Ο Χίτλερ, ο οποίος είχε δηλώσει ότι είναι μαθητής του Κεμάλ, τιμωρήθηκε. Το ναζιστικό καθεστώς τιμωρήθηκε. Ο Κεμάλ όμως, οι νεότουρκοι και όλοι αυτοί δυστυχώς οι οποίοι γενοκτόνησαν Έλληνες, Ασύριους, Αρμένιους κτλ., δεν τιμωρήθηκε κανείς. Και όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε, βλέπετε με πόσο θράσος ακόμα και σήμερα, στήνονται αγάλματα του Τοπάλ Οσμάν στην Τουρκία, μπαίνουν ονόματα οδών με το όνομά του. Αυτό είναι ντροπή στη μνήμη των νεκρών.

Είναι ντροπή και πρέπει η ελληνική πολιτεία να αναλάβει η ίδια πρωτοβουλία. Προχθές η Γενοκτονία των Αρμενίων αναγνωρίστηκε από την αμερικανική Γερουσία. Οι Αρμένιοι το παλεύουν. Εμείς τι κάνουμε; Δεν το συζητάμε καν. Για μας, είναι το ηθικό χρέος και το καθήκον μας, απέναντι σ’ αυτούς τους νεκρούς. Θα πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε, όλοι μαζί ενωμένοι γι’ αυτόν τον κοινό στόχο. Να αναγνωριστούν, όχι μόνο για τους Ποντίους, αλλά για όλους τους Έλληνες που γενοκτονήθηκαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία».