ΒΑΒΕΛ – Γράφει ο Θανάσης Πολυμένης
ΜΠΟΡΕΙ η οικονομική κρίση να πλήττει ιδιαίτερα την Ελλάδα, όμως την πλήττει επειδή είναι από τις φτωχότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και προφανώς επειδή εδώ επιλέχθηκε να γίνει ένα νέο οικονομικό πείραμα λιτότητας, το οποίο ήδη έχει ξεκινήσει, αργά και σταδιακά, να εφαρμόζεται στις χώρες της Ευρώπης.
Ουσιαστικά όμως, η οικονομική κρίση είναι παγκόσμια, αφού ο κόσμος έχει πλέον συρρικνωθεί για πολλούς λόγους: εύκολη μετακίνηση από χώρα σε χώρα, αμεσότητα παρουσίασης των γεγονότων από το ένα λεπτό στο άλλο με τη βοήθεια της τεχνολογίας, και φυσικά, μια μεγάλη επανάσταση στην τεχνολογία, η οποία δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Όλα αυτά και άλλα πολλά, συνέτειναν στην «ανάγκη» ενός παγκόσμιου ελέγχου της οικονομίας, αφού το εμπόριο πλέον είναι ήδη παγκόσμιο, οι διάφορες πολυεθνικές εταιρείες έχουν γιγαντωθεί απίστευτα και ελέγχουν ολόκληρες χώρες για την απομύζηση των πρώτων υλών του ορυκτού πλούτου κυρίως και του νερού, αλλά βεβαίως, η αγορές έχουν γιγαντωθεί, καθώς πλέον χρειάζονται περισσότερο κόσμο που να μπορεί να καταναλώνει.
Όλο αυτό όμως έφερε τον κορεσμό και την αναγκαστική «επανεκκίνηση» της αγοράς σε παγκόσμιο επίπεδο, προκειμένου οι πολυεθνικές να μπορούν να πουλάνε και να παράγουν, ώστε να μπορούν να παράγουν και να πουλάνε και βέβαια το απίστευτο πήγαινε – έλα του διεθνούς κεφαλαίου.
Όλα αυτά όμως, φέρνουν και μεγάλες πολιτικές ανακατατάξεις, καθώς ο έλεγχος της παγκόσμιας αγοράς και η μεγάλη αναδιανομή του πλούτου είναι πλέον μεγάλη ανάγκη, που σημαίνει δοτές και ελεγχόμενες κυβερνήσεις σε όλο τον πλανήτη.
Ο κόσμος έχει μικραίνει πια τόσο πολύ, που η καταστολή των δημοκρατικών κανόνων σχεδόν επιβάλλεται, προκειμένου να μπορέσει να σταθεί και να επιβιώσει το ίδιο το σύστημα. Συνεπώς, η καταστολή και ο έλεγχος ολόκληρων κυβερνήσεων και λαών, είναι απαραίτητος.
Σε κοινωνίες όπως αυτή της Ελλάδας για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή, βλέπουμε τις προσπάθειες δημιουργίας ενός προτεκτοράτου, μιας χώρας η οποία θα πρέπει να πωλήσει το δημόσιο πλούτο της προς τους εκμεταλλευτές της, τους επιτήδειους και τους κερδοσκόπους.
Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έλεγε ότι η χώρα υποθήκευση την Ανεξαρτησία της, ήξερε τι έλεγε, απλά δεν είχε γίνει ακόμα κατανοητό, σε τι βαθμό την είχε υποθηκεύσει και μέχρι ποιου σημείου θα μπορούσε να φτάσει αυτή η υποθήκευση!
Σήμερα, η υποθήκευση αυτή έχει ήδη προχωρήσει και μοιάζει να βρίσκεται σε σημείο που δεν μπορεί να σταματήσει, ούτε και να γυρίσει πίσω. Θα μπορούσα να πω ότι, μπορεί να γυρίσει πίσω, αλλά προφανώς χρειάζονται πολεμικές επαναστάσεις στη χώρα, μέσω των οποίων ο λαός θα πάρει την εξουσία στα χέρια του. Δεν είναι πλάκα… είναι ο μόνος δρόμος!!!
Από τη στιγμή που μια χώρα υποθηκεύει την οικονομία της σε ξένες δυνάμεις, ανώνυμα διευθυντήρια και κερδοσκόπους, υποθηκεύει την ύπαρξή της αιωνίως… ή για να το μαλακώσουμε λίγο, τουλάχιστον έναν αιώνα… άντε 100 χρόνια, το λιγότερο! Γιατί, όταν μιλάνε για πωλήσεις δημόσιας περιουσίας, δεν μιλάμε για πέντε… αλλά για 90 χρόνια, για 100 χρόνια και πάει λέγοντας!
Δεν έχει νόημα να αναφερθώ στον ορυκτό πλούτο της χώρας, στους υδρογονάνθρακές της στο Αιγαίο, το μεγάλο σταυροδρόμι μεταξύ Ανατολής και Δύσης, Βορά και Νότου όσον αφορά τους αγωγούς φυσικού αερίου και άλλα τέτοια, τις διεκδικήσεις της Τουρκίας για την ΑΟΖ και άλλα τόσα που είναι γνωστά.
Από τη στιγμή που σε μια χώρα, καταστέλλεται η προνοιακή πολιτική και μόνο, ήδη πρέπει να μιλάμε για καταστολή της Δημοκρατίας. Γιατί για έναν λαό, αυτό είναι το Α και Ω της επιβίωσής του. Η Δημοκρατία καταστέλλεται, με τις μειώσεις μισθών, συντάξεων, παροχών Υγείας και Εκπαίδευσης και φυσικά φτωχοποίησης! Η Δημοκρατία καταρρέει ολοκληρωτικά!
