Η Δραμινή ηθοποιός Έλενα Μαυρίδου μιλάει στον «Π.Τ.»

«Η μητρότητα φώτισε τη ζωή μου…

την οδήγησε σε ένα ποταμό αγάπης»

Την κα. Μαυρίδου τίμησε ο Π.Ο.Φ.Τ.Μ.Μ. του Δ. Δράμας

Του Θανάση Πολυμένη

ΤΗ ΔΡΑΜΙΝΗ ηθοποιό κα. Έλενα Μαυρίδου, επέλεξε ο Πολιτιστικός Οργανισμός Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους (Π.Ο.Φ.Τ.Μ.Μ.) του Δήμου Δράμας, να τιμήσει σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Πέμπτης, για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.

Παρ’ όλα αυτά, δυστυχώς οι Δραμινοί δεν πλαισίωσαν την εκδήλωση και ίσως να φταίει και το ζήτημα του κορωνοϊού γι’ αυτό, καθώς πολλές εκδηλώσεις πλέον αναβάλλονται σε όλη τη χώρα.

Τίτλος της εκδήλωσης ήταν: «Η θέση της γυναίκας μπροστά και πίσω από την κάμερα».

Στην εκδήλωση, προβλήθηκαν επίσης και μερικές ταινίες μικρού μήκους που είχαν παλαιότερα διαγωνιστεί στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους, και έχουν θέμα τη γυναίκα στην ελληνική κοινωνία, ενώ σε κάποια απ’ αυτές συμμετέχει και η ίδια η κα. Μαυρίδου.

Ο «Πρωινός Τύπος», είχε τη χαρά να συνομιλήσει με την Δραμινή ηθοποιό, η οποία εκφράζει τις σκέψεις και τις απόψεις της για τη θέση της γυναίκας κυρίως στο χώρο του κινηματογράφου και του θεάτρου όπου η ίδια κινείται, ενώ αναφέρεται και στη μητρότητα λέγοντας ότι την οδήγησε σε ένα ποταμό αγάπης. Ιδιαίτερη αναφορά επίσης γίνεται και στην τελευταία της θεατρική παράσταση με τίτλο «Πτέρυγα», στην οποία παρακολουθεί ένα ζευγάρι στο νοσοκομείο, λίγο πριν την γέννηση του παιδιού τους.

Μαυρίδου: Μεγάλη χαρά…

Κυρία Μαυρίδου. Πώς αισθάνεστε που είστε το τιμώμενο πρόσωπο σε μια εκδήλωση για τη γυναίκα και μάλιστα από το Φεστιβάλ Ταινιών της Δράμας;

«Είμαι χαρούμενη και πολύ συγκινημένη, που το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας με τιμά ως τιμώμενο πρόσωπο, με αφορμή την εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Χαίρομαι πολύ, γιατί επίσης προβάλλονται και μερικές πολύ καλές ταινίες μικρού μήκους Ελλήνων δημιουργών που έχει φιλοξενήσει τα τελευταία χρόνια το Φ.Τ.Μ.Μ. και σε κάποιες απ’ αυτές συμμετέχω κι εγώ ως ηθοποιός.

Είναι μεγάλη χαρά για μένα, γιατί μέσα από το κάλεσμα αυτό, δίνεται η ευκαιρία για μια συζήτηση πάνω σε θέματα που αφορούν τη γυναίκα, την εργασία, το πώς η γυναίκα είναι μπροστά και πίσω από την κάμερα, σ’ αυτόν τον αρκετά ανδροκρατούμενο κόσμο και χώρο».

Ας αντιστρέψουμε τον τίτλο της εκδήλωσης και να τον κάνουμε ερώτημα. Ποια είναι η θέση της γυναίκας μπροστά και πίσω από την κάμερα κα. Μαυρίδου. Πώς βιώνεται εσείς ως ηθοποιός και σκηνοθέτης όλο αυτό;

«Η θέση της γυναίκας μπροστά και πίσω από την κάμερα, είναι πάρα πολύ σημαντική, αλλά αρκετά δύσκολη, ζώντας σε έναν αρκετά ανδροκρατούμενο κόσμο, αν σκεφτείτε ότι οι γυναίκες  που έχουν εμπλοκή στο σενάριο και τη σκηνοθεσία είναι ένα 3%. Σκεφτείτε λοιπόν, ότι  οι γυναίκες βλέπουν ταινίες για τις γυναίκες μέσα από τα μάτια των ανδρών!

Οπότε, η αλήθεια είναι ότι, ενώ έχουν μια τεράστια δυναμική και συναισθηματική ευφυΐα να αποδώσουν θέματα που αφορούν τις γυναίκες, και πολλές φορές το βλέπουμε αυτό μέσα από τα μάτια των ανδρών, γιατί δεν έχουν τόσες πολλές ευκαιρίες να μπορέσουν να επιβληθούν μέσα σε ένα εργασιακό τοπίο, το οποίο θέλει τις γυναίκες να παλεύουν συνεχώς, για να μπορέσουν να κατακτήσουν επαγγελματικές θέσεις, να καταφέρουν να φτάσουν στην κορυφή κάποιους επαγγέλματος».

Φωτεινά παραδείγματα

Πώς βλέπετε ότι είναι σήμερα η κατάσταση που επικρατεί;

«Τα στατιστικά γενικά δεν είναι υπέρ μας. Βέβαια, υπάρχουν πολλές γυναίκες και στην Ευρώπη και στην Αμερική, που με τα χρόνια, έχουν δώσει τον καλύτερο τους εαυτό και υπήρξαν φωτεινά παραδείγματα για να μπορέσουν να εμπνεύσουν και άλλες γυναίκες να μην το βάζουν κάτω και να έχουν φωνή μέσα στο χώρο που λέγεται κινηματογράφος.

Σκεφτείτε ότι, ενώ δεν είμαστε στην εποχή που ζούσαν οι γιαγιάδες μας, και αυτό είναι βέβαια καλό γιατί είμαστε πιο τυχερές και έχουμε περισσότερες επιλογές καριέρας – γιατί τότε τα πράγματα ήταν αρκετά περιορισμένα – συνεχίζει ακόμα και σήμερα να υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών που δεν έχουν ακόμα ούτε τα βασικά ατομικά δικαιώματα.

Υπάρχουν χώρες που ακόμα η γυναίκα τρώει ξύλο,  σκύβει το κεφάλι προκειμένου να κάνει αυτά που υποτίθεται ότι της αναλογούν σ’ αυτή τη ζωή, να φέρει παιδιά και να είναι υπάκουη και καλή.

Θεωρίες και παραδώσεις, που είναι τόσο βαθιά ριζωμένες, ώστε υποστηρίζονται και από το ίδιο το γυναικείο φύλλο, πράγμα που είναι τραγικό, ότι η γυναίκα μπαίνει σε μια τέτοια θέση, ουσιαστικά να μην μπορεί να αναγνωρίσει τις δυνάμεις της, να μην μπορεί να στηρίξει τον εαυτό της και να  υψώσει τη φωνή της και να πει αυτό που θέλει να πει».

Η επαγγελματική θέση της γυναίκας

Ποια είναι η θέση της γυναίκας επαγγελματική σήμερα; Πώς βλέπετε εσείς τη θέση της αυτή;

«Αν σκεφτείτε ότι σε πολύ μεγάλες και υψηλές θέσεις επαγγελματικά, οι γυναίκες πολύ δύσκολα μπορούν να καταφέρουν να φτάσουν στην κορυφή, διαπιστώνουμε ότι υπάρχει επίσης και μια φοβερή ανισότητα ακόμα και στους μισθούς.

Τα πράγματα όμως τα τελευταία χρόνια γίνονται όλο και καλύτερα και όσο περνάνε τα χρόνια ωριμάζουμε περισσότερο ως ανθρώπινο είδος και νομίζω ότι όλο και περισσότερες γυναίκες είναι εκεί για να μας εμπνεύσουν και να μας δείξουν το δρόμο, πώς μπορούμε να κρατάμε το χέρι μας ψηλά και να διεκδικούμε μια φωνή στα πράγματα.

Οι γυναίκες βιώνουν ακόμα και μια τρομερή αγωνία, για το πώς θα ανταπεξέλθουν και στην προσωπική τους ζωή και στην επαγγελματική τους καριέρα. Οι άντρες – σύμφωνα με τα στατιστικά – που είναι ανώτερα στελέχη και βρίσκονται σε υψηλές εργασιακές σχέσεις, τα δύο τρίτων αυτών έχουν παιδιά. Οι γυναίκες είναι μόνο το ένα τρίτο. Που σημαίνει ότι είναι πολύ δύσκολο να μπορέσει να αντέξει σε τέτοιες συνθήκες μια γυναίκα, να μπορέσει βασικά να επιμείνει για να καταφέρει να μεγαλώσει σ’ αυτή τη δουλειά».

Θεωρείτε ότι θα έπρεπε να υπάρξουν κάποιες νομοθετικές ενέργειες από την πολιτεία για να αλλάξει όλη αυτή η κατάσταση, τουλάχιστον για την Ελλάδα;

«Ναι, υπάρχει κάποια νομοθεσία, η οποία προστατεύει τους μισθούς των γυναικών. Είναι πολύ σημαντικό, για να μπορούν οι γυναίκες να είναι ισότιμες και να είμαστε όλοι ίδιοι σ’ αυτό το ζήτημα».

«Η Πτέρυγα»

Τελευταία σας δουλειά, είναι μια θεατρική παράταση αυτή την περίοδο που έχει τίτλο «Η Πτέρυγα». Θα μπορούσατε να μας πείτε γι’ αυτό;

«Μετά από προσωπικές ανησυχίες, οι οποίες έχουν να κάνουν με πράγματα που σας είπα πριν και έχοντας ένα προσωπικό βίωμα με τη γέννηση της κόρης μου, που νοσηλεύτηκα για ένα μεγάλο διάστημα στο Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα», εκεί είχα την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με το νοσηλευτικό προσωπικό και τις γυναίκες οι οποίες νοσηλεύονται εκεί. Όλο αυτό, άρχισε να γεννάει την ιδέα της «Πτέρυγας», η οποία είναι και το θέμα της παράστασής μου.

Εκεί στα νοσοκομεία, λίγο πριν από το ευχάριστο γεγονός, ο χρόνος παγώνει. Η αίσθηση που έχουν οι γυναίκες που μένουν εκεί, είναι ότι μένεις στάσιμος. Περιμένεις τη μεγάλη στιγμή. Έτσι κάπου ενσωματώνεσαι με τον χώρο και τους ανθρώπους. Είναι σαν να είσαι σε μια γειτονιά με πολλά σπίτια και κάθε πόρτα του δωματίου κρύβει και από μια ιστορία. Αυτός ο  μικρός πολιτισμός του νοσοκομείου, γίνεται το σπίτι σου και των ανθρώπων που ζουν εκεί.

Ένα από τα πράγματα  που με απασχόλησαν πάρα πολύ, είναι το ποια είναι η θέση του άντρα σε όλο αυτό. Πήραμε πολλές συνεντεύξεις από ανθρώπους που είχαν νοσηλευτεί σε νοσοκομεία και πάντα υπήρχε ένας αφανής ήρωας εκεί δίπλα. Πολλές φορές στις συνεντεύξεις ερχόντουσαν και οι σύζυγοι μαζί, κρατούσαν τα παιδιά για λίγο μέχρι η γυναίκα να πει την ιστορία της, οπότε άρχισε να στρέφεται η προσοχή μου και προς τους συζύγους, για να καταλάβω τι συμβαίνει μ’ αυτόν τον άνθρωπο, που είναι εκεί δίπλα, σιωπηλός.

Πώς αισθάνεται ένας άντρας; Τελικά αρχίσαμε να παίρνουμε συνεντεύξεις και από τους συζύγους, για να καταλάβουμε πώς αισθάνεται ένας άντρας. Είναι αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, είναι ένας αφανής ήρωας που είναι πάντα εκεί, αλλά εμένα με απασχόλησε πολύ το πώς αισθάνεται ένας μελλοντικός πατέρας σε ένα νοσοκομείο, τι νιώθει. Πώς αισθάνεται όταν είναι εκεί και δεν μπορεί να κάνει κάτι, δεν είναι αυτός που κυοφορεί, αλλά ούτε εξαρτάται απ’ αυτόν τι θα συμβεί κτλ.

Συνειδητοποιήσαμε, μετά από πολλές συνεντεύξεις με συζύγους, ότι είναι κυρίως διακοσμητικοί. Ακούσαμε πολλές φορές κάτι τέτοιο. Συνειδητοποιήσαμε, ότι με την αποδοχή αυτής της σκέψης, πολλοί σύζυγοι αισθάνονταν έτσι, ενώ στην πραγματικότητα ήταν αυτοί που απορροφούσαν όλους τους κραδασμούς για να στηρίξουν τη γυναίκα τους. Ήταν οι άνθρωποι που πάλευαν για το πώς αυτή η γυναίκα θα φάει, θα κοιμηθεί, θα την προσέξει ο γιατρός, πώς αισθάνεται, οπότε είναι πολύ σημαντικό αυτό.

Στη δική μου παράσταση, πρωταγωνίστρια δεν είναι η γυναίκα σε σχέση με το φύλλο. Πρωταγωνιστεί ένα ζευγάρι. Δίνω φωνή στο δίδυμο άνδρα – γυναίκα, που είναι μαζί στο νοσοκομείο. Οι ήρωες της παράστασής μου, είναι ένα ζευγάρι και παρακολουθούμε την πορεία τους, τους φόβους, την αγωνία τους από κοινού. Θέλω να φωτίσω και τις δύο πλευρές, γιατί αισθάνομαι ότι πολύ σημαντικό να είμαστε δίπλα ο ένας στον άλλον.

Μετά από όλα αυτά, πώς αισθάνεστε τη μητρότητα κα. Μαυρίδου;

«Η μητρότητα άλλαξε τη ζωή μου, τη φώτισε, την έχει τρελάνει, αλλά πάνω απ’ όλα την οδήγησε σε ένα ποταμό αγάπης. Αυτό είναι το κύριο που κρατάω.

Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι η φύση μάς έχει πλάσσει με τέτοιο τρόπο, οπότε όταν έρχεται το παιδί και ακούς για πρώτη φορά το κλάμα του μωρού και το παίρνεις στην αγκαλιά σου, υπάρχει ένας μηχανισμός συντήρησης που σε κάνει να τα ξεχνάς όλα, ό,τι και αν έχεις περάσει.

Και αυτό είναι το υγιές. Και βαδίζεις μέσα σ’ αυτό τον ποταμό αγάπης. Εμένα μ’ αρέσει  αυτό, είναι πολύ υγιές και συγχρόνως με την παράστασή μου, φωτίζω το γεγονός ότι όντως, πριν συμβεί αυτό, μπορεί να υπάρχουν πολλές δυσκολίες και όλα δεν είναι ένα ροζ περιοδικό. Η περίοδος της μητρότητας μπορεί να έχει πολλές χαρές, αλλά και πολλές στεναχώριες, αλλά μετά η ζωή σε επιβραβεύει, σε κάνει να προχωράς μπροστά και να βλέπεις τα πράγματα αισιόδοξα».