Ο νέος Καλλιτεχνικός Διευθυντής
του Φεστιβάλ Ταινιών Μ.Μ. Δράμας
μιλάει στον «Πρωινό Τύπο»
Γ. Σακαρίδης: «Όσο περνούν οι μέρες, τόσο περισσότερο
αντιλαμβάνομαι το μέγεθος της ευθύνης»
Του Θανάση Πολυμένη
ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ του συνέντευξη στον «Πρωινό Τύπο» έδωσε ο νέος Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας, κ. Γιάννης Σακαρίδης, ο οποίος αναμένεται να αναλάβει καθήκοντα στο επόμενο χρονικό διάστημα.
Όπως ήδη έχουμε δημοσιεύσει σε προηγούμενο φύλλο μας, εγκρίθηκε η πρόσληψη του κ. Σακαρίδη, στα μέσα της Μεγάλης Εβδομάδας, κατά πλειοψηφία από το Διοικητικό Συμβούλιο του Πολιτιστικού Οργανισμού – Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους του Δήμου Δράμας. Ο κ. Σακαρίδης έχει πλούσιο βιογραφικό όσον αφορά τον χώρο του κινηματογράφου. Κατάγεται από την Πέλλα και γνωρίζει τη Δράμα από μικρό παιδί.
Στη συνέντευξή στον «Π.Τ.», κάνει ιδιαίτερα αναφορά σε μια αίθουσα που χρειάζεται η Δράμα ανάλογη του κύρους του Φεστιβάλ, αναφέρεται με πάθος, θα έλεγε κανείς, στη μεγάλη σημασία που δείχνει για το εκπαιδευτικό τμήμα ενσωματώνοντας την τοπική κοινωνία μέσα από τα σχολεία, ενώ μιλάει με ενθουσιασμό για την Σχολή Κινηματογράφου και το μεταπτυχιακό τμήμα που ετοιμάζεται, στο οποίο για πρώτη φορά στην Ελλάδα θα υπάρχει και πρακτικό μέρος.
Η συνέντευξη του κ. Σακαρίδη παρακάτω.
Κύριε Σακαρίδη, πώς αισθάνεστε που έχετε επιλεγεί για τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας;
«Είναι μεγάλη τιμή για μένα και έχω μεγάλη αγάπη για το Φεστιβάλ. Με τιμά η επιλογή του δημάρχου Δράμας κ. Μαμσάκου και του προέδρου του Φεστιβάλ κ. Δεμερτζή, αλλά και της ελληνικής κινηματογραφίας, γιατί έχω πάρει πολύ θετικές επιστολές και μηνύματα από πολύ κόσμο, σωματεία και ανθρώπους του σινεμά.
Όσο περνούν οι μέρες, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνομαι το μέγεθος της ευθύνης. Βλέπω ότι ο δήμαρχος και ο πρόεδρος έχουν πολύ μεγάλο ενθουσιασμό και ως άνθρωπος του σινεμά, πριν από τη διαδικασία δεν τους ήξερα προσωπικά. Η επιλογή μου έγινε καθαρά στο τι καλύτερο μπορεί να γίνει για το Φεστιβάλ και όχι να βάλουμε κάποιον άνθρωπο που ξέρουμε από πριν, ή κάποιον ο οποίος είναι δικό μας παιδί. Ήταν ξεκάθαρη η διαδικασία και η επιλογή και με τιμά ο ενθουσιασμός τους για το σινεμά και για το Φεστιβάλ, για να ανοίξουμε δρόμους να ταξιδέψει πιο πέρα από τα ελληνικά σύνορα. Να αξιοποιήσουμε όποια δουλειά έχει γίνει μέχρι τώρα και να συνεχιστεί αυτό σε κάτι καλύτερο. Όταν δώσω κι εγώ τη σκυτάλη στον επόμενο, να το έχω πάει ένα βήμα παραπάνω κι εγώ να έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος και σκηνοθέτης φυσικά».
«Είμαστε κοντά στο σημείο να δώσουμε βραβείο
στο Διεθνές Τμήμα και η ταινία να είναι υποψήφια για Όσκαρ»
Πώς έγινε η επιλογή σας κ. Σακαρίδη;
«Ρωτήθηκα αρχικά αν ενδιαφέρομαι για τη θέση και στη συνέχεια ανταλλάξαμε κάποιες απόψεις και το τι θα μπορούσα να κάνω στη συγκεκριμένη θέση. Ήταν μια διαδικασία την οποία κίνησε ο πρόεδρος (σ.σ. κ. Δεμερτζής) όπως όφειλε και ο δήμαρχος (σ.σ. κ. Μαμσάκος».
Ποια είναι η σχέση σας με το Φεστιβάλ κ. Σακαρίδη. Προφανώς έχετε συμμετάσχει με ταινίες σας, ενώ απ’ όσο ξέρουμε υπήρξατε και μέλος της Κριτικής Επιτροπής.
«Κατ’ αρχήν είμαι από τη Βόρεια Ελλάδα. Η Δράμα είναι μια πόλη την οποία γνωρίζω και έχω πάει από παιδί. Τα καλοκαίρια παραθερίζαμε στην Καβάλα όπου έχω συγγενείς, και από μικρό παιδί γνωρίζω τη Δράμα.
Από εκεί και πέρα, το Φεστιβάλ το γνωρίζω από το 1993 ως απλός επισκέπτης όταν ζούσα ακόμα στο Λονδίνο. Έχω διαγωνιστεί δύο φορές ως σκηνοθέτης, και άλλες φορές ως μοντέρ και παραγωγός σε άλλες ταινίες και ουσιαστικά έχω έρθει δύο φορές ως Κριτική Επιτροπή και δύο φορές ως Προκριματική Επιτροπή. Οπότε είχα μια καλή επαφή, και με τα παιδιά που δουλεύουν στο Φεστιβάλ, με τον Αντώνη φυσικά (σ.σ. εννοεί τον αείμνηστο Αντώνη Παπαδόπουλο) και επίσης πέρυσι ο Αντώνης με είχε βάλει σε μια Επιτροπή, η οποία είχε να κάνει με το μεταπτυχιακό που θέλουμε να κάνουμε στη Δράμα για την Σχολή Κινηματογράφου. Με είχε επιλέξει ως σύμβουλο, είχα πάει σε κάποιες συζητήσεις και μου άρεσε πολύ αυτή η ιδέα.
Σίγουρα η Δράμα έχει παίξει καθοριστικό ρόλο και στη δική μου κινηματογραφική καριέρα. Η πρώτη ταινία που έκανα στην Ελλάδα, η οποία βραβεύθηκε στο Φεστιβάλ, ήταν η αφορμή να γυρίσω στην Ελλάδα μετά από 18 χρόνια στο Λονδίνο. Το 2006 ήρθα με ταινία στο Φεστιβάλ και το 2007 είχα γυρίσει στην Ελλάδα».
«Σημαντικό ζήτημα η έλλειψη αίθουσας ανάλογης
του κύρους του Φεστιβάλ Ταινιών Δράμας»
Ποια είναι η εικόνα που έχετε για το Φεστιβάλ σήμερα; Πώς το βλέπετε; Βρίσκεται σε καλό σημείο; Έχει να αντιμετωπίσει δυσκολίες στη συνέχεια και πώς βλέπετε το μέλλον του;
«Έχει προχωρήσει πάρα πολύ. Αυτή τη στιγμή είναι ένα από τα καλύτερα διαγωνιστικά σε διεθνές επίπεδο στον κόσμο. Μια από τις επιλογές πηγαίνει στην Ευρωπαϊκή Ακαδημία. Είναι επίσης πολύ κοντά στο σημείο, το Φεστιβάλ να δώσει βραβείο στο Διεθνές Τμήμα και να είναι αυτόματα η ταινία υποψήφια για Όσκαρ. Αυτό είναι κάτι το οποίο θέλουμε να κάνουμε. Είμαστε πολύ κοντά σ’ αυτό, όσον αφορά την επιλογή μας ως Φεστιβάλ. Έγιναν ήδη κάποιες προσπάθειες και από τον Αντώνη Παπαδόπουλο κι εγώ φυσικά θα το συνεχίσω. Έχει πολύ καλό όνομα το Φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο.
Όσον αφορά την εικόνα και το τι μπορεί να γίνει, μπορούν να γίνουν πάρα πολλά πράγματα. Σίγουρα, ο κάθε καλλιτεχνικός διευθυντής θα έχει άλλες ιδέες, καινούρια πράγματα, κρατώντας τα καλά που έχουν γίνει με μεγάλη ευθύνη και συνεχίζοντας το έργο, με την έννοια ότι μπορούν να αλλάξουν κάποια πράγματα όσον αφορά τις επιλογές σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο, προσκεκλημένοι που θα έρθουν από το εξωτερικό, η σχέση που έχει το Φεστιβάλ με την digital εποχή, η σχέση με τον κινηματογραφικό χώρο».
Αίθουσα
«Σίγουρα το μεγάλο θέμα του Φεστιβάλ είναι η αίθουσα. Ένα τέτοιο Φεστιβάλ χρειάζεται να έχει μια αίθουσα, η οποία να είναι ανάλογη και του κόσμου που μπορεί να φέρει, αλλά και της σχέσης που μπορεί να έχει με την τοπική κοινωνία.
Όπως ξέρετε, όταν παίζεται το ελληνικό διαγωνιστικό τμήμα, ακόμα και κάποιοι οι οποίοι θέλουν να πληρώσουν εισιτήριο να έρθουν στην αίθουσα, δεν μπορούν να έρθουν. Γίνεται το αδιαχώρητο. Αυτό νομίζω ότι θα είναι και καλό για την πόλη».
Εκπαιδευτικό κομμάτι
«Μ’ ενδιαφέρει επίσης πολύ το εκπαιδευτικό κομμάτι και για την Σχολή Κινηματογράφου, αλλά και επειδή έχω εμπειρία σε σχολικό επίπεδο σε σχέση με την τοπική κοινωνία. Δηλαδή, τα παιδιά σήμερα, τα περισσότερα στα 5-6 χρόνια έχουν ήδη επαφή με το σινεμά, γιατί έχουν ήδη τραβήξει με τα κινητά τηλέφωνα χιλιάδες φωτογραφίες και βίντεο. Δεν είναι σαν κι εμάς που πιάσαμε κάμερα στα 18 μας.
Αυτή η γενιά λοιπόν, έχει την ανάγκη να δημιουργήσει. Δεν λέω να τους κάνουμε σκηνοθέτες, λέω να τους μάθουμε να ξέρουν πως, ό,τι βλέπουν στην εικόνα, στην τηλεόραση και στα social media, έχει γραφτεί από κάποιον. Δεν είναι τυχαίο. Κι αυτό ο κινηματογράφος και η κινηματογραφική ανάλυση και εκπαίδευση, μπορεί να τους το παρέχει. Το γεγονός ότι όταν βλέπεις μια διαφήμιση, να ξέρεις ότι κάποιος την έχει γράψει. Κάποιος την έχει κινηματογραφήσει. Είναι μια δημιουργική δουλειά και κάποιος είναι πίσω απ’ αυτήν και ένα μήνυμα θέλει να δώσει. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για τη νέα γενιά, η οποία δέχεται χιλιάδες εικόνες καθημερινά. Οπότε ναι, είναι σημαντική η σχέση με την τοπική κοινωνία».
Ήδη κ. Σακαρίδη, όπως ξέρετε, σε δημοτικά σχολεία της Δράμας και όχι μόνο, γίνονται από μαθητές ταινίες μικρού μήκους με θέμα τη σχολική βία και άλλα. Είναι σημαντικό αυτό που συμβαίνει μέσα στο σχολείο.
«Ναι, ήδη το Φεστιβάλ κάνει αυτό το διαγωνισμό σε συνεργασία με την ΕΡΤ, στο οποίο κι εγώ είχα συμμετοχή. Είχα αναλάβει εθελοντικό ρόλο για 4 χρόνια στο δημοτικό σχολείου που πήγαινε ο γιός μου και είχαμε κάνει ταινιούλες και τις είχαμε στείλει σ’ αυτό. Γίνονται αυτά, απλά μπορεί να επεκταθεί όλο αυτό. Βάζω κι εγώ την πλάτη μου, να πάμε σε σχολεία και να το διαδώσουμε αυτό. Είναι σημαντικό να γίνει».
Η Σχολή Κινηματογράφου στη Δράμα, με τον τρόπο που θα γίνει μέσω του Ε.Α.Π., με το μεταπτυχιακό τμήμα και σε σχέση με τις άλλες Σχολές Κινηματογράφου στην Ελλάδα, πώς βλέπετε μελλοντικά αυτό το εγχείρημα; Πώς ακριβώς νομίζετε ότι θα λειτουργήσει και τι θα προσφέρει;
«Θα είναι πολύ σημαντικό, γιατί δεν θα έχει μόνο θεωρητική βάση. Θα έχει και πρακτική και αυτό λείπει από την Ελλάδα σε μεταπτυχιακό επίπεδο. Επίσης, από την στιγμή που θα έχει βάση στη Δράμα, θα φιλοξενεί και θα δέχεται τους φοιτητές ανά διαστήματα, οι οποίοι θα πρέπει να έρχονται και να δείχνουν τη δουλειά τους. Ή τουλάχιστον σε κάποιο σημείο να δουλεύουν και εκεί, όσον αφορά τα project, τις ταινίες που θα κάνουν. Οπότε θα υπάρχει μεγάλη διάδραση όσον αφορά την πόλη. Θα είναι ένα μεταπτυχιακό στο οποίο θα μπορούν να συμμετέχουν λόγω του Ε.Α.Π. και άνθρωποι από το εξωτερικό και να έρχονται στη Δράμα και σίγουρα είναι κάτι το οποίο θα φέρει μια μεγάλη πολιτιστική ένεση στην πόλη.
Προσωπικά, το πιστεύω πάρα πολύ ότι είναι κάτι που θα γίνει. Έτυχε να έχω υπόψη μου τη διαδικασία και θα είναι κάτι το οποίο σήμερα δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Αυτός δηλαδή ο συνδυασμός πρακτικής και θεωρητικής εκπαίδευσης. Στα Πανεπιστήμια και στις Σχολές Κινηματογράφου, παίζει ρόλο και κατά πόσο πρακτικό είναι το μάθημα. Πέρα από τη θεωρία που μπορεί να κάνει κάποιος από απόσταση, είναι και το αν μπορεί να κάνει ταινία μέσα από μια σχολή. Θα βγουν δηλαδή ταινίες μέσα απ’ αυτή τη Σχολή. Τις οποίες πιστεύει και στηρίζει η Δράμα ήδη από τη δεκαετία του 1980. Οπότε αυτό θα γίνει πράξη. Πρόκειται για ένα φυτώριο που ανοίγει τις πόρτες του όλα αυτά τα χρόνια, όπου θα συμμετέχουν μεγάλης ακτινοβολίας άνθρωποι για να διδάξουν. Και σίγουρα, οι ταινίες αυτές θα ολοκληρώνονται και θα προβάλλονται στη Δράμα, σε ακαδημαϊκό πλαίσιο, αλλά φαντάζομαι και στο Φεστιβάλ».
Οι ταινίες μικρού μήκους κ. Σακαρίδη, αποτελούν ένα προθάλαμο για την ταινία μεγάλου μήκους, αλλά και γενικότερα για να ενταχθεί κάποιος στον χώρο του κινηματογράφου; Να έχει δηλαδή κάποια διαπιστευτήρια, αλλά και γενικότερα να μπορέσει να ενταχθεί στην αγορά του κινηματογράφου, ή να βρει μια δουλειά στη σκηνοθεσία, στο μοντάζ, στο χώρο της διαφήμισης;
«Η ταινία μικρού μήκους είναι πάντα τα πρώτα βήματα ενός κινηματογραφιστή. Είναι το πρώτο πράγμα που σχεδιάζει να κάνει σε πρακτικό επίπεδο. Το θεωρητικό έχει πάντα μεγάλη αξία, αλλά από κάποια στιγμή και μετά το πρακτικό παίζει πολύ μεγάλο ρόλο για να κρατήσεις το ενδιαφέρον στον κινηματογράφο.
Είναι σημαντικό γιατί, κάνοντας την πρώτη ομάδα οι κινηματογραφιστές, σίγουρα έχουν μια ανταλλαγή σε πολιτιστικό και προσωπικό επίπεδο όπως και πνευματικό. Ας μην ξεχνάμε ότι ο κινηματογράφος είναι και μια πνευματική διαδικασία. Είναι ιδέες, μνήμες τις οποίες ανταλλάσσουμε μέσα από ταινίες, όπως ταινίες οι οποίες έχουν αλλάξει τη ζωή μας.
Επίσης, να πούμε ότι η ταινία μικρού μήκους έδειξε και στην εποχή του κορωνοϊού, ότι έχει μια πολύ μεγάλη ανθεκτικότητα. Πόσα βιντεάκια βλέπουμε στο ίντερνετ; Πόσες μικρού μήκους; Είναι ένα φορμάτ, το οποίο είναι πολύ ευέλικτο με τη νέα τεχνολογία και μπορεί και εξελίσσεται ανάλογα με την ομάδα ή την εκπαίδευση την οποία μπορεί να έχει κάποιος.
Εννοείται ότι είναι ένας προθάλαμος για επαγγελματική αποκατάσταση και για περαιτέρω δουλειά και καλλιτεχνική έκφραση. Εγώ δεν βρίσκω μεγάλη διαφορά από την μεγάλου μήκους ταινία, με την έννοια ότι η μεγάλου μήκους έχει μεγαλύτερη διάρκεια. Ίσα – ίσα, στη μικρού μήκους πρέπει να είσαι πιο περιεκτικός. Δεν έχεις τόσο μεγάλο χώρο για ανάπτυξη.
Το Φεστιβάλ της Δράμας έδειξε ότι αγκάλιασε όλη την γκάμα της μικρού μήκους ταινίας. Αυτή είναι η κληρονομιά του. Μην ξεχνάμε, δέχτηκε ο Αντώνης Παπαδόπουλος, διαφορετικό σινεμά από όλη την γκάμα. Και από το λυρικό σινεμά, και το weirdwave, το πειραματικό, το κοινωνικό δράμα, το πολιτικό και όλα τα είδη. Αυτό είναι κάτι το οποίο έχει κερδίσει το Φεστιβάλ όλα αυτά τα χρόνια. Γι’ αυτό και όλα αυτά τα χρόνια, είχε και την προτίμηση των σκηνοθετών και των ηθοποιών».
