Το παράπονό μου
Το παράπονό μου
Κρίμα! Θα φύγω από την ζωή χωρίς να χαρώ έστω και λίγη κοινωνική προβολή, αλλά κυρίως χωρίς καμμιά κοινωνική δράση. Ουσιαστικά έζησα ογδόντα χρόνια στην αφάνεια! Τι να την κάνω την ρήση «Λάθε βιώσας» του Επίκουρου, αφού δεν εκφράζει την επιθυμία μου! Και εξηγούμαι:
Δεν κατόρθωσα να δημιουργήσω ένα σύλλογο ή μια εταιρεία και να γίνω πρόεδρος. Βλέπω γύρω μου εκατοντάδες προέδρους και ενδομύχως ζηλεύω. Μέχρι σήμερα δεν το ομολόγησα σε κανέναν, αλλά το σαράκι τού φθόνου μέσα μου δουλεύει και με τυραννά. Τώρα βέβαια είναι αργά για τέτοιες φιλοδοξίες, ελπίζω όμως να τις πραγματοποιήσω στην άλλη ζωή!
Ένα άλλο παράπονό μου είναι ότι όσες φορές με κάλεσαν στο δικαστήριο ως ένορκο, οι συνήγοροι άλλοτε της υπεράσπισης και άλλοτε της κατηγορίας ακούγοντας το όνομά μου έλεγαν «εξαιρείται». Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί οι δικηγόροι δεν με ήθελαν ως ένορκο. Και αναρωτιόμουν: Γιατί με εξαιρούν; Δεν τους αρέσει η φάτσα μου; Μήπως έχουν πληροφορίες ότι είμαι κακός άνθρωπος ή μισάνθρωπος ή πνευματικά ανεπαρκής; Ή υπήρχε άλλη αιτία που δεν μπορώ να φανταστώ; Πάντως αυτές οι συνεχείς εξαιρέσεις μου από τον ρόλο τού ενόρκου με πλήγωνε πολύ, διότι πίστευα ότι με υποτιμούν. Κάποτε φαίνεται οι υπάλληλοι του δικαστηρίου κατάλαβαν ότι δεν με αποδέχεται κανένας δικηγόρος και δεν με ξανακάλεσαν ως ένορκο. Έτσι απαλλάχτηκα μόνιμα απ’ αυτό το καθήκον. Αλλά η απορία μου και το παράπονό μου παραμένουν στο μυαλό μου μέχρι σήμερα.
Όταν ήμουν νέος (30-40 ετών), αρκετοί από τους ασθενείς μου με προέτρεπαν να θέσω υποψηφιότητα για το αξίωμα του βουλευτή. Προβληματίστηκα. Άραγε μου το λένε σοβαρά ή απλώς με κολακεύουν, για να μου είναι αρεστοί; Αν ήμουν υποψήφιος βουλευτής, θα με ψήφιζαν ή με κοροϊδεύουν και πίσω μου γελάνε; Και επειδή δεν ήταν δυνατόν να γνωρίζω την πρόθεσή τους, ρώτησα τον εαυτό μου: Εσύ, αγαπητέ μου εαυτέ, τι νομίζεις, έχεις τα προσόντα να γίνεις βουλευτής; Και ’κείνος μού απάντησε: Όχι, φίλε μου, εσύ δεν κάνεις για βουλευτής, διότι με τον χαρακτήρα που έχεις δεν θα σε ψηφίσει κανείς. Μπορείς να ακολουθήσεις την γραμμή τού αρχηγού πιστά και κατά γράμμα; Όχι, διότι έχεις προσωπική γνώμη και έχεις το θάρρος να την διατυπώνεις ανοιχτά. Μπορείς να υπόσχεσαι οτιδήποτε στους συμπολίτες σου γνωρίζοντας ότι η πραγματοποίησή του δεν εξαρτάται από σένα, αλλά από την ηγετική ομάδα και κυρίως από τον πρωθυπουργό; Όχι, δεν μπορείς λόγω ειλικρινείας. Μπορείς να επιβάλλεις την δικαιοσύνη σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας γνωρίζοντας ότι δικαιοσύνη δεν υπήρξε ποτέ από καταβολής κόσμου μέχρι τις ημέρες μας; Ασφαλώς όχι. Ε, τότε γιατί να γίνεις βουλευτής, για να είσαι πιστός ακόλουθος ή χειροκροτητής;
Αλλά δεν ήταν μόνο η συνείδησή μου, που μου απαγόρευε να γίνω βουλευτής• ήταν και τα κόμματα – από την Άκρα Δεξιά έως την Άκρα Αριστερά – τα οποία ουδέποτε μου πρότειναν να συμμετάσχω στο ψηφοδέλτιό τους. Είχαν προφανώς τις πληροφορίες τους για τον «δύστροπο» χαρακτήρα μου, γι’ αυτό όλα τα κόμματα όλων των ιδεολογιών με αγνόησαν. Δεν μου ζήτησαν ποτέ να ενταχθώ ή να προπαγανδίσω ή τουλάχιστο να ψηφίσω κάποιο απ’ αυτά. Σίγουρα γνώριζαν ότι δεν συμφωνώ ούτε με την ιδεολογία τους ούτε με το πρόγραμμά τους ούτε με τις πράξεις τους. Έτσι γλύτωσα από την πολιτική, αλλά στερήθηκα την δόξα των πολιτικών!
Κάνω μια υπόθεση• αν είχα εκλεγεί βουλευτής, τι θα έκανα άραγε; Το σκέφτομαι, αλλά δεν ξέρω πώς θα συμπεριφερόμουν. Ο εαυτός μου λέει ότι ίσως και να μου άρεσε. Το ξανασκέφτομαι και λέω ότι μάλλον θα είχα παραιτηθεί μέσα στο πρώτο εξάμηνο. Όταν βλέπεις τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να υπογράφει συμφωνία με τους Τούρκους, να μην αντιδρά στο πογκρόμ τής Κωνσταντινούπολης, να βρίζει την Φρειδερίκη, ενώ αυτή τον είχε διορίσει πρωθυπουργό• όταν ακούς τον Ανδρέα Παπανδρέου να λέει «Έξω από το ΝΑΤΟ» και την άλλη μέρα να ζητάει βοήθεια από τις ΗΠΑ σε αναλογία 7 προς 10 εν σχέσει με την Τουρκία και ταυτόχρονα να δανείζεται συνεχώς και να σπαταλά ασυλλόγιστα• όταν βλέπεις τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να αποστατεί από την Ένωση Κέντρου, αργότερα να ιδρύει το Κόμμα των Νεοφιλελευθέρων και κατόπιν να προσκολλάται στην Νέα Δημοκρατία• όταν βλέπεις τον Κώστα Σημίτη και τον Κώστα Καραμανλή να συνεχίζουν τον ασύνετο – μάλλον παράλογο – δανεισμό και τον Γιωργάκη να λέει «λεφτά υπάρχουν» και μετά να ζητά την προστασία τού ΔΝΤ• όταν συμβαίνουν όλα αυτά, λέω μέσα μου: Καλά έκανα που δεν χώθηκα μέσα στον βόθρο τής πολιτικής.
Αλλά πάντα προβληματίζομαι και διερωτώμαι: Καλά, ρε, τόσο ανίκανος είσαι; Πρόεδρος συλλόγου δεν έγινες, βουλευτής δεν μπόρεσες να γίνεις, ως ένορκος θεωρήθηκες ακατάλληλος, τουλάχιστο δήμαρχος ή νομάρχης δεν μπορούσες να γίνεις; Θα έδινες εντολές, θα υπέγραφες αποφάσεις και θα χτυπούσες μια σφραγίδα πάνω στην υπογραφή σου. Τόσο δύσκολη δουλειά είναι; Και τώρα παραπονιέσαι, επειδή πέρασες λάθρα από την ζωή. Δεν ξέρεις ότι η προβολή χωρίς ανάλογες ικανότητες καταλήγει στην γελιοποίηση;
Πάντως το παράπονο παραμένει στην ψυχή μου, αφού δεν μπόρεσα να προσαρμοσθώ στους κοινωνικούς κανόνες και να δρέψω κι εγώ λίγη από την δόξα των ανθρώπων στην πρόσκαιρη ζωή μου. Όμως πού θα μου πάει; Στην άλλη ζωή μου θα λάβω εγκαίρως τα μέτρα μου, για να μην περάσω απαρατήρητος.
Ευάγγελος Χ. Μαρινόπουλος
3-2-2017
