Σχέσεις γονέων και τέκνων
Ευάγγελος Χ. Μαρινόπουλος
Συχνά ακούμε παράπονα των γονέων για τα παιδιά τους και των παιδιών για τους γονείς τους. Συνήθως τα παραπάνω αναφέρονται στην σκληρότητα, στην έλλειψη αγάπης, στην αδιαφορία, ακόμα και στον κίνδυνο της ζωής, που διατρέχουν οι γονείς από τα τέκνα τους και τα τέκνα από τους γονείς τους. Δυστυχώς τα παραδείγματα είναι πολλά και τα διαβάζουμε κάθε τόσο στις εφημερίδες ή τα ακούμε στα ηλεκτρονικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Οι γονείς επιθυμούν τα παιδιά τους να έχουν σωματική αρτιότητα, να είναι έξυπνα, να σέβονται τους μεγαλύτερους, να προοδεύουν στα γράμματα και να προκόβουν στο επάγγελμά τους. Τα παιδιά απαιτούν από τους γονείς τους αγάπη, δώρα, χρήματα και κάθε θυσία για την υγεία τους, την ανάπτυξη και την κοινωνική τους άνοδο. Αν δεν συμβαίνουν αυτά εκατέρωθεν, επέρχεται η σύγκρουση.
Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος που διαθέτει κοινή λογική και συναίσθημα, αναρωτιέται: Είναι δυνατόν ο πατέρας ή η μητέρα να γίνουν παιδοκτόνοι; Είναι δυνατόν ο γιος ή η θυγατέρα να γίνουν πατροκτόνοι ή μητροκτόνοι; Τι ψυχή έχουν αυτοί οι άνθρωποι, που φτάνουν στο σημείο να σκοτώσουν το παιδί τους ή τους γονείς τους; Για ένα φυσιολογικόν άνθρωπο η παιδοκτονία, η πατροκτονία και ιδίως η μητροκτονία είναι πράξεις βδελυρές, απάνθρωπες, κτηνώδεις. Και όμως δεν είναι πολύ σπάνιες. Η γυναίκα γεννάει το παιδί της, το βάζει σε ένα χαρτοκιβώτιο και το αφήνει σε κάποια σκάλα ή το βάζει σε μια πλαστική σακκούλα και το πετάει στα σκουπίδια! Ο πατέρας πνίγει το παιδί του ή το τεμαχίζει και το πετάει σε κάδο απορριμμάτων! Ή αρπάζει το όπλο και σκοτώνει τον γιο του ή την κόρη του, επειδή είναι ανάπηροι ή ναρκομανείς ή ανήθικοι!
Πώς εξηγούνται αυτά τα θλιβερά φαινόμενα; Πώς φτάνει κανείς στο σημείο να σκοτώσει την μητέρα που τον γέννησε ή τον πατέρα που μόχθησε να τον μεγαλώσει, να τον σπουδάσει και να τον αποκαταστήσει επαγγελματικά; Ένα τέτοιο μίσος ίσως θα ήταν κατανοητό μεταξύ ξένων, αλλά όχι μεταξύ ομαίμων. Άρα το όμαιμον δεν αποτελεί εμπόδιο στο έγκλημα.
Αλλά αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Γιατί ο άνθρωπος σκοτώνει και ξένους και δικούς του ανθρώπους, όταν βέβαια υπάρχει αιτία. Σκέφτομαι και προσπαθώ να καταλάβω γιατί ο άνθρωπος οδηγείται σε μια τόσο αποτρόπαια πράξη, που δεν την κάνουν ούτε τα ζώα. Τα ζώα (τα σαρκοφάγα) σκοτώνουν άλλα ζώα μόνον όταν πεινούν. Ο άνθρωπος σκοτώνει για άλλους λόγους. Ποιοι είναι αυτοί οι λόγοι; Υποθέτω ότι είναι οικονομικοί, κοινωνικοί και ηθικοί.
Ξέρουμε ότι πολλοί φόνοι οφείλονται σε οικονομικές διαφορές μεταξύ γονέων και τέκνων ή μεταξύ αδελφών ή μεταξύ γειτόνων (οικόπεδα, χωράφια, σπίτια, μαγαζιά, μετρητά, τιμαλφή κλπ). Οι κοινωνικοί λόγοι δεν είναι σπάνιοι (κακολογία, συκοφαντία, προσβολή τού ατόμου ή της οικογένειας, προδοσία κλπ). Φόνοι οικείων (του συζύγου ή της συζύγου ή της θυγατέρας) διαπράττονται συνήθως στα χωριά ή και στις πόλεις για λόγους ηθικούς από ανθρώπους που έχουν παλιά νοοτροπία. Είναι άνθρωποι που δεν ανέχονται την συζυγική απιστία, την ομοφυλοφιλία, την πορνεία και γενικά τις ηθικές παρεκτροπές. Σήμερα τέτοιοι φόνοι είναι αρκετά σπάνιοι, αλλά συμβαίνουν δυστυχώς ακόμα.
Αλλά εκείνο που προκαλεί οδυνηρή εντύπωση είναι ο φόνος των γονέων από τα τέκνα και των τέκνων από τους γονείς. Αν παρατηρήσει κανείς γνωστές του οικογένειες, θα διαπιστώσει ότι οι γονείς σε ποσοστό 90% αγαπούν τα παιδιά τους και θυσιάζονται γι’ αυτά. Λίγοι είναι οι γονείς που αδιαφορούν για την υγεία, την προκοπή και την ζωή των παιδιών τους, που δεν ξεπερνούν το 10%. Αντιθέτως τα παιδιά δεν νοιάζονται για τους γονείς τους σε ποσοστό 90% και μόνο ένα 10% αγαπά και πονεί τους γονείς του. Γι’ αυτό τα γηροκομεία είναι γεμάτα, παρότι οι γέροι έχουν και γιους και κόρες και νύφες. Ο γέρος, όσο είναι υγιής, παραγωγικός και οικονομικά χρήσιμος, ζει κοντά στα παιδιά του. Αν τους δώσει την περιουσία του με συμβόλαιο δωρεάς και το κομπόδεμά του, τότε τούς είναι άχρηστος και τον «παρκάρουν» σε κάποιο γηροκομείο!
Γιατί παρατηρείται αυτή η διαφορά συμπεριφοράς μεταξύ γονέων και τέκνων; Διότι οι γονείς βλέπουν στα παιδιά τους και στα εγγόνια τους την «αθανασία», ενώ τα παιδιά θεωρούν ότι οι γονείς έκαναν το καθήκον τους και τώρα που γέρασαν οφείλουν να «αποχωρήσουν» από την σκηνή τής ζωής! Το ίδιο βέβαια θα συμβεί με τα παιδιά και τα εγγόνια, αλλά αυτό δεν το σκέφτονται οι άνθρωποι όσο είναι νέοι.
Οι γέροι θεωρούνται αναλώσιμο είδος, ενώ τα παιδιά και τα εγγόνια αγωγός αθανασίας των γονέων, της οικογένειας και της πατρίδας. Αυτό το ξέρουν τα παιδιά, γι’ αυτό συμπεριφέρονται με τόση αλαζονεία. Το ξέρουν και οι γέροι, γι’ αυτό δείχνουν μακροθυμία και συγκατάβαση. Έτσι εξηγείται η σκληρότητα των νέων και η επιείκεια των γέρων. Η ζωή ακολουθεί τον δρόμο που έχει χαράξει η φύση και δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ, όσο κι αν αυτό μας πληγώνει. Η καλύτερη λύση για τον άνθρωπο είναι η συμφιλίωσή του με τους αναλλοίωτους νόμους τής φύσης και η παραίτησή του από τις ανέφικτες επιθυμίες του.
Ευάγγελος Χ. Μαρινόπουλος
