Το νέο βιβλίο του Βασίλη Καραβάση

«Η Καλλιθέα μου!»

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «Η Καλλιθέα μου!», είναι το τρίτο βιβλίο του κ. Βασίλη Καραβάση, με καταγωγή, από την Καλλιθέα του Δήμου Προσοτσάνης. Πρόκειται για το τρίτο στη σειρά  βιβλίο του ιδίου, καθώς πριν έχει εκδώσει τα δύο … αρκετά εύγλωττα από τον τίτλο τους και μόνο: [Έχεις Facebook?? Ααα… Σε θέλω «φίλη»] και το «Αριστερά? Άσε μας κουκλίτσα μου].

Στο βιβλίο «Η Καλλιθέα μου!», ασχολείται με το ομώνυμο χωριό του. Στο οποίο, με αφορμή ένα ταξίδι μετά από χρόνια στο χωριό, ξεναγεί φίλους του εκεί και αρχίζει να διηγείται την ιστορία του. Ο κ. Καραβάσης έχει ένα ιδιαίτερο χιούμορ και έναν αρκετά νεανικό λόγο, μέσα από τον οποίο, αντί να κάνει μια βαρετή αναδρομή στα σοκάκια και την ιστορία της Καλλιθέας, δεν σε αφήνει να ξεχαστείς και να χαθείς.

Στο βιβλίο μάλιστα γίνεται και ιδιαίτερη αναφορά στην πανδημία της Covid-19, καθώς η ξενάγηση αυτή φαίνεται να γίνεται κατά την πρώτη περίοδο αυτής.  Και μάλιστα, κάνει και τα δικά του καυστικά σχόλια για την όλη κατάσταση.

Από τον πρόλογο του βιβλίου επιλέγουμε αποσπάσματα, ώστε να μας βάλει στο κλίμα του βιβλίου:

[Η κάλλιστη θέα προς τον κάμπο, την Προσοτσάνη και την Δράμα. Πραγματικά ανυπέρβλητη.

Έτσι ονομάστηκε το χωριό το 1921, αφού είχαμε απαλλαχθεί από τον τουρκικό ζυγό. Μέχρι τότε επικρατούσαν (σε όλα τα τοπωνύμια) τουρκικές και σλαβικές λέξεις. Έτσι κι ο άνω οικισμός, ο ορεινός θα λέγαμε -που φιλοξενούσε παλαιότερα τους κτηνοτρόφους κυρίως, λεγόταν στα τούρκικα «Εγρί Δερέ»! (…)

Οι σκιές απλώνονται από νωρίς στο χωριό μου και δη στην γειτονιά μου, μιας και βρίσκεται στην πλαγιά και στο κοίλωμα, στο κούφωμα, δύο λόφων και δίπλα από το δάσος των αιωνόβιων πλατάνων, που δεσπόζουν παντού με το μέγεθος τους.

Μένει βέβαια το φως, ψηλά στο λόφο, να δείχνει το σημείο όπου ο φλεγόμενος δίσκος του ήλιου ακούμπησε τον δυτικό ορίζοντα φωτίζοντας ακόμα -επί ώρες- τον κάμπο και τη Δράμα.

Το δειλινό, γεμάτο από μια αβρή και λεπτή μυρωδιά δένδρων (όπως μετά από μια ψιχάλα) ή ίσως των λουλουδιών στη γειτονιά, που μας υπενθυμίζει ότι το καλοκαίρι δεν αργοπορεί, μας προκαλεί και προσκαλεί για βόλτα και περπάτημα.

Μόνη “παραφωνία”, μια ψυχρούλα μετά την δύση του ήλιου και τον ερχομό της νύχτας ή και πριν την ανατολή του! (…)

Κρίμα μόνο που δεν είμαι ιστορικός για να ψάχνω, γράφω και να σας μαθαίνω κείμενα και καταγραφές γεγονότων -την ιστορία δηλαδή- που επηρέασαν την συνέχεια ή και την ύπαρξη ακόμα του τόπου ή του λαού μας και των κατοίκων της περιοχής. Και ότι δεν καταγράφεται, συνήθως μεταβάλλεται σε μύθευμα. Μιας και χωρίς ύπαρξη μνημείων, δεν υπάρχει δυνατότητα περαιτέρω έρευνας και μελέτης.]