Σύντομα αναμένεται η παρουσίαση της έκθεσης στο κοινό
Έκθεση φωτογραφίας της Βούλας Παπαιωάννου
στο «Μαρμάρινο Σπίτι» στη Δράμα
από το Μουσείο Μπενάκη
Σε λίγες ημέρες αναμένεται να ανοίξει τις «πύλες» του το «Μαρμάρινο Σπίτι» στη Δράμα στην περιοχή της Αγίας Βαρβάρας, όπου για πρώτη φορά ένα τμήμα της καπναποθήκης θα παρουσιαστεί στο κοινό της Δράμας και η έκθεση φωτογραφίας της Βούλας Παπαϊωάννου, με τίτλο: «Βούλα Παπαϊωάννου. Εικόνες απόγνωσης και ελπίδας, 1940-1950», από το φωτογραφικό αρχείο του Μουσείου Μπενάκη.
Όπως είναι γνωστό, το Μαρμάρινο Σπίτι, το άλλοτε γνωστό και ως Οίκος Αναστασιάδης μαζί με την καπναποθήκη στο κάτω μέρος, αγοράστηκε από την αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία ΚΥΚΛΩΨ, την οποία ίδρυσε ο Δραμινός εφοπλιστής κ. Άρης Θεοδωρίδης.
Σκοπός του κ. Θεοδωρίδη, είναι να δημιουργηθεί εκεί ένα μουσείο φωτογραφίας, με έκθεση εκατοντάδων φωτογραφικών μηχανών που έχει στην κατοχή του (πάνω από 2.000 όπως αναφέρθηκε), ενώ ταυτόχρονα θα διοργανώνονται διαγωνισμοί και εκθέσεις φωτογραφίας και άλλες εκδηλώσεις.
«Βούλα Παπαϊωάννου. Εικόνες απόγνωσης και ελπίδας, 1940-1950»
H Βούλα Παπαϊωάννου (1898-1990) δραστηριοποιήθηκε ως φωτογράφος για μία περίπου τριακονταετία, από τα μέσα της δεκαετίας του ’30 έως τα μέσα της δεκαετίας του ’60. Μυήθηκε στην τέχνη της φωτογραφίας από τον φωτογράφο Πάνο Γεραλή. Στα πρώτα της βήματα ασκήθηκε με επιτυχία σε λήψεις μουσειακών εκθεμάτων, τοπίου και αρχαιοτήτων. Μετά την είσοδο της Ελλάδας στον B΄ Παγκόσμιο πόλεμο και κατά τη γερμανική Κατοχή κατέγραψε τη ζωή του άμαχου πληθυσμού της Αθήνας, αποτυπώνοντας τη φρίκη του πολέμου με τις συγκλονιστικές φωτογραφίες των σκελετωμένων από την πείνα παιδιών.
Κατά τη μεταπολεμική περίοδο (1945-1949) ως φωτογράφος της UNRRA (United Nations Relief and Rehabilitation Administration) και των Αμερικανικών αποστολών βοήθειας, απεικόνισε τη ρημαγμένη ύπαιθρο, τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων της, αλλά και τις προσπάθειες ανασυγκρότησης της χώρας, μέσα στον απόηχο του εμφυλίου πολέμου.
Μετά το 1950 συμμετείχε, με την προσωπική της ματιά, συχνά ως μέλος της EΦE (Ελληνική Φωτογραφική Εταιρεία), στη διαμόρφωση της μεταπολεμικής εικόνας της Ελλάδας, όπως προβλήθηκε μέσα από τουριστικά έντυπα και φωτογραφικά βιβλία. Δύο μάλιστα σημαντικές εκδόσεις από τον ελβετικό οίκο Clairefontaine/Guilde du Livre, La Grèce à ciel ouvert και Iles Greques, διέδωσαν τις φωτογραφίες της πέρα από τα σύνορα της χώρας μας. Το έργο της, με την κατάθεσή του από την ίδια στο Φωτογραφικό Αρχείο του Μουσείου Μπενάκη το 1976, είδε πάλι το φως και επανεκτιμήθηκε κυρίως την τελευταία εικοσαετία.
Η Βούλα Παπαϊωάννου κατέχει μία εξέχουσα θέση ανάμεσα στους εκπροσώπους της ελληνικής φωτογραφίας, ενώ παράλληλα συμβαδίζει με όλους τους γνωστούς φωτογράφους της εποχής της που στράφηκαν προς τον άνθρωπο πιστεύοντας ότι με το έργο τους θα κάνουν καλύτερο τον κόσμο.
Στην έκθεση παρουσιάζονται 61 θέματα, επιλεγμένα με φωτογραφικά και ιστορικά κριτήρια από την περίοδο της Κατοχής και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, χωρισμένα σε τέσσερις ενότητες:
α) Η ζωή στην Αθήνα μετά την κήρυξη του πολέμου, 1940-41
β) Κατοχή – Πείνα, 1941- 1944
γ) Απελευθέρωση – Δεκεμβριανά, 1944-1945
δ) Η προσπάθεια ανόρθωσης της χώρας – Η ρημαγμένη ελληνική ύπαιθρος, 1945-1950
Η Βούλα Παπαϊωάννου την κρίσιμη για την Ελλάδα δεκαετία του ’40 έστρεψε το φακό της προς τον απλό άνθρωπο που σιωπηρά έφερε στους ώμους του το βάρος των ιστορικών γεγονότων. Η απόδοση από την ευαίσθητη ματιά της του γενναίου αγώνα που έδωσε ο άμαχος πληθυσμός της χώρας της «καταχωρίζεται» όπως αναφέρει ο Άγγελος Δεληβορριάς: «στα όχι καλά μελετημένα κεφάλαια μιας υποβαθμισμένης αλλά μεγαλόπνοης ιστορίας: της περιπέτειας του Ανθρώπου που δεν παύει ποτέ να διεκδικεί τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στα δρώμενα των εκάστοτε περιστάσεων».
