Τα φώτα
της Ονειρούπολης
Του Γιάννη Β. Ευσταθιάδη
Απόψε έχουμε χιονιά. Κρυαδερή η νύχτα. Θέλω για λίγο να νυχτοστρατήσω στα καλντερίμια της πόλης μας, της πολυαγαπημένης μας Δράμας. Να φέρω γύρα τα στενά, τα όμορφα Καφέ της, τα μικρομάγαζα, τα εμπορικά και όλα της αγοράς εφέ της. Να πάρω τον αέρα τους, τις μεθυστικές ευωδιές τους, να πάρω και τα δωράκια μου, να πάρω τη χαρά μου. Μα πιο πολύ την Ονειρούπολη να περιδιαβώ, το όμορφο χωριό του Αη-Βασίλη. Θέλω τα παραμυθένια κάστρα της να δω, ήρωάς τους να γίνω, τις ταπεινές τις φάτνες της, τις απέριττες σπηλιές της, τα παιδικά στεκάκια της, τα φανταχτερά, τα όμορφα στολίδια. Να σταματήσω το χρόνο μου, παιδί για λίγο να γίνω, και να με πάρουν στον κόσμο τους οι θόρυβοι, οι μουσικές, τα γιορτινά τραγούδια. Αυτά δένουν με την καρδιά μου, τα ποθεινά μου, τα σκιρτήματά μου, τα όνειρά μου κι αυτά θέλω ν’ ακούσω, να δω, να ζήσω, να χαρώ.
Οι νιφάδες ετοιμάζουν τον ξέφρενο χορό τους κι εγώ, παιδί πια, με λαχτάρα τις καρτερώ κι όλο τις καρτερώ παιχνίδια μαζί τους να αρχίσω. Τις νιφάδες που στολίζουν στα λευκά τη γύρω πλάση, τραβούν σύντομους χορούς και φεύγουν σε άλλα πλάτη. Μα, να. Θαρρείς και μου ‘ρθαν κιόλας καναδυό.
Δε με πειράζει που στις γύρες μου, με τα σπιθίσματά του, λαμπερά – αχνά, δε θα με συνοδεύει ο απόμακρος αποσπερίτης μήτε και το φεγγάρι που δε θα μου χαμογελά, γιατί τα σύννεφα είναι πυκνά, παραγγελιά του θυμωσιάρη χειμώνα. Στα περπατήματά μου έχω για φως, τα φώτα από τα αναρίθμητα λαμπιόνια τα Χριστουγεννιάτικα, που δεν τσιγγουνεύουν να τα χύνουν άπλετα στις γωνιές, στα στενά δρομάκια, στα πάρκα, στα μικρά ποταμάκια- δώρα της Αγίας Βαρβάρας -, στα γραφικά γεφύρια τους και στις καρδιές όλων των επισκεπτών, δικών και φιλοξενουμένων, παππούδων, γιαγιάδων και γονιών, εργαζομένων και ανέργων, χαρούμενων και πονεμένων, πολέμου προσφύγων και κάθε ζωής κουρασμένων, γιατί τα φώτα αυτά της Ονειρούπολης δεν είναι μόνο των χρωμάτων, του εντυπωσιασμού, της γιορτής, της χαράς και της ευχαρίστησης, αλλά και του άγιου φωτοστέφανου του θείου βρέφους, του δάκρυου του Ιωσήφ, συγκινημένης πατρικής καρδιάς, και του γλυκού χαμόγελου της νιας μητέρας, της Παναγιάς.
