ΒΑΒΕΛ – Γράφει ο Θανάσης Πολυμένης
ΟΤΑΝ Η γιαγιά μου ξεκίναγε να λέει παραμύθια και δεν τα ήξερε ολόκληρα, η συγχωρεμένη, ή ξέχναγε τη συνέχεια… άρχιζε να λέει… και τότε το παλικάρι, που ξεκίνησε να πάει σ’ άλλη πόλη, έπιασε το μονοπάτι στο δάσος και… δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει, δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει…
Είχε πολλούς δρόμους η ζωή στα παραμύθια, αλλά σίγουρα έχει ακόμα πιο πολλούς δρόμους στη σημερινή πραγματικότητα! Στα παραμύθια όλα τέλειωναν σχεδόν ευτυχισμένα… οι καλοί πάντα κέρδιζαν, τα βασιλόπουλα και οι πρίγκιπες ήταν πάντα ευτυχισμένα και καμιά Σταχτοπούτα που δυστυχούσε υπό τις εντολές της μητριάς της, έβρισκε επιτέλους το πριγκιπόπουλο που την παντρευόταν και την έκανε βασίλισσα… είναι αυτό που λέμε «θα σε κάνω βασίλισσα», μόνο που σήμερα τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά … και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα! Φυσικά, ούτε λόγος για τον κακό, για τον οποίο επέρχεται πάντα η τιμωρία!
Έτσι λοιπόν, ένας νεαρός ελληνοαυστραλός, αφού … αεροπλάνο πήρε, αεροπλάνο άφησε και δρόμο πήρε δρόμο άφησε… έφτασε στην Ελλάδα, στην πατρίδα των γονιών και των παππούδων του, έχοντας μια συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό του! Ελλάδα, ήλιος, γαλάζιο, θάλασσα, οικογένεια. Τα σόγια στο χωριό, η Αθήνα, η πρωτεύουσα, εκεί όπου μοιραία ήταν Κυριακή, μοιραία ήταν ανοιχτά τα μαγαζιά, μοιραία είχε καλοκαιρινές εκπτώσεις… και μοιραία έπεσε πάνω σε κάτι τύπους… που δρόμο παίρνουν, δρόμο αφήνουν και σπάνε μαγαζιά, βιτρίνες, καίνε αυτοκίνητα… γιατί κάνουν την επανάστασή τους… γιατί αυτοχρήζονται επαναστάτες, αυτοανακηρύσσονται αναρχικοί και πάει λέγοντας… και ανακηρύσσονται ως οι ταγοί που αποδίδουν «δικαιοσύνη» – λανθασμένη – σε ένα άδικο σύστημα που εξαναγκάζει τους δούλους υπαλλήλους εργαζόμενους να δουλέψουν Κυριακή… αμέσως μετά την εκκλησία δηλαδή, μόλις που θα έχουν χωνέψει το πρωινό αντίδωρο!
Αλλά τι έφταιξε ο έντρομος ελληνοαυστραλός και η γυναίκα του και τα παιδιά του; Αυτός την Ελλάδα ήρθε να δει… λες και ήταν εκείνος ο μεγάλος ένοχος… και μετά, παίρνοντας τον έναν δρόμο και αφήνοντας τον άλλο δρόμο… το αφήγημα έφτασε πια ένα βράδυ στον ίδιο δρόμο… όχι πολλούς δρόμους μακριά από το πρωί της Κυριακής… οι ταγοί της απόδοσης της βίαιης δικαιοσύνης … έσπασαν και ρήμαξαν… στο όνομα ενός ακόμα από τα δεκάδες θύματα … της Ηριάννας Β.Λ. (στην πλάτη της βέβαια…)
Στο όνομα του ενός και του άλλου, της δήθεν απόδοσης μιας βίαιης δικαιοσύνης… δρόμο πήραν, δρόμο άφησαν, όλοι αυτοί οι τύποι, έκαναν λαμπόγυαλο τον πλέον εμπορικό δρόμο της χώρας, σε μια περίοδο κατά την οποία συμβαίνουν τα πλέον απίθανα γεγονότα!
Από τα σπουδαία, είναι ότι η Ελληνική Αστυνομία … έχασε το δρόμο της, δεν γνώριζε πού ήταν προφανώς η οδός Ερμού και άλλο δρόμο πήραν κι άλλο δρόμο άφησαν! Αλλά ούτε και που ασχολήθηκαν φυσικά προηγούμενα με τον ελληνοαυστραλό τουρίστα, όταν τους έδειχνε το δρόμο προς τον οποίο έφυγαν αυτοί που τον έδειραν και τον τραυμάτισαν, επειδή πήγε να ψωνίσει Κυριακή πρωί ο άνθρωπος!
Η δε κυβέρνηση, προφανώς κι αυτή έχασε το δρόμο της, όταν ο γενικός γραμματέας του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, Δημήτρης Αναγνωστάκης, μιλούσε για «μεμονωμένο και αποσπασματικό επεισόδιο» και αργότερα δήλωνε ότι «ίσως υπήρξε κάποια καθυστέρηση, κάποια ολιγωρία, δεν θέλω να πάρω θέση δεν έχω απολογισμό της επιχείρησης. Σαφώς υπάρχουν κάποια επεισόδια, δεν αποποιούμαι τις ευθύνες μου, αλλά είναι πολύ περιορισμένα σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο».
Ποιο δρόμο να πάρεις και ποιο δρόμο ν’ αφήσεις πίσω σου, για να βρει το δίκιο σου τελικά σ’ αυτή τη χώρα!!! Όλοι οι δρόμοι μοιάζουν κλεισμένοι, και όλοι οι δρόμοι μοιάζουν ανοιχτοί!
Όταν η Αστυνομία τα βρίσκει σκούρα και δεν επεμβαίνει, επικαλείται την έλλειψη εξοπλισμού! Όταν όμως είναι να εμποδίσουν διαδηλωτές να φτάσουν στο Υπουργείο, ξέρουν να τους αποκλείουν! Και αλήθεια, τι εξοπλισμός χρειάζεται πια για να αποκλείσεις ένα τσούρμο φανατίλες με ρόπαλα πού σπάνε βιτρίνες; Τους φοβούνται οι αστυνομικοί με τις ασπίδες και τα χημικά; Τους αφήνουν ατιμώρητους επειδή ίσως έχουν εντολές ανάλογες και από ποιους; Από πόσο υψηλά ιστάμενους έρχονται αυτές οι εντολές;
Και η Ελλάδα, δρόμο παίρνει δρόμο αφήνει, βαδίζει συνεχώς σε μονοπάτια δύσβατα! Και κάποιοι απ’ όλους αυτούς… θα ζήσουν καλύτερα απ’ όλους τους άλλους εμάς!
