ΒΑΒΕΛ
Θανάσης Πολυμένης
Αφήστε τα συχαρίκια και ετοιμάστε τους δουλειές!
ΜΕΡΙΚΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ παιδιά, για άλλη μια χρονιά, πέρασαν στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ της χώρας. Εκατοντάδες καθηγητές, περιμένουν αυτά τα νέα παιδιά να τα διδάξουν, να τους δείξουν την ειδικότητα την οποία επέλεξαν ή απλά τους έτυχε να ακολουθήσουν στα Πανεπιστήμια και στα Τεχνολογική Ιδρύματα της χώρας.
Χιλιάδες παιδιά, για άλλη μια χρονιά, με όνειρα και ελπίδες, πέρασαν στις Σχολές, για να ακολουθήσουν ένα όνειρο, να διδαχθούν και στη συνέχεια να ξεχυθούν έξω στον κόσμο, για να βρουν δουλειά!
104.965 ήταν οι υποψήφιοι. Τους περίμεναν 70.725 θέσεις συνολικά: 43.758 στα Πανεπιστήμια και 26.968 θέσεις στα ΤΕΙ. Κάποιες σχολές έχουν άνοδο των βάσεων και κάποιοι έμειναν απ’ έξω, σε κάποιες άλλες σχολές οι βάσεις έπεσαν και κάποιοι ευτύχησαν και πέρασαν με χαμηλότερους βαθμούς! Όπως και να ’χει, κάποιοι μπήκαν και κάποιοι έμειναν απ’ έξω.
Στην πορεία της ζωής, αυτοί που ήδη έμειναν απ’ έξω θα αναγκαστούν να συνειδητοποιήσουν πολύ πιο γρήγορα από τους ευτυχείς που εισήχθησαν στις σχολές, ότι η ευτυχία δεν μετριέται εύκολα σε κανέναν απολύτως δείκτη, πέρα από την καθημερινή επιβίωση. Και καθημερινή επιβίωση σημαίνει δουλειά, αξιοπρέπεια στην οικογένεια, ένας μισθός άξιος να σου αφήνει έστω τα προς το ζην! Τα υπόλοιπα ακολουθούν, όπως η δημιουργία μιας οικογένειας με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Βλέπω, όπως κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια, οι διάφοροι πολιτικοί μας ταγοί, να βγαίνουν και να μοιράζουν αφειδώς συγχαρητήρια πέρα δώθε, χωρίς περίσκεψη. Καλά είναι τα συχαρίκια, αλλά δεν αρκούν! Για να ευχαριστήσετε και να συγχαρείτε πραγματικά όλα αυτά τα παιδιά κάθε χρόνο, θα πρέπει να τα βρείτε δουλειές… ώστε όταν αποφοιτήσουν να τους περιμένουν, να ενταχθούν στον τροχό της οικονομίας με αξίες και να μπορέσουν να βγουν μπροστά.
Και να μην πούμε ότι ήδη θα έπρεπε να υπάρχουν έτοιμες θέσεις να περιμένουν τους νέους επιστήμονες, αντί να σηκώνονται να φεύγουν στο εξωτερικό. Δυστυχώς, τα ίδια λέμε κάθε χρόνο σ’ αυτή τη χώρα και όχι μόνο την περίοδο της μεγάλης οικονομικής ύφεσης, αλλά ακόμα και χρόνια πριν.
Στην Ελλάδα, το όνειρο του γονέα ήταν να δει το παιδί του σπουδαγμένο, με πτυχίο και μια καλή θέση στο Δημόσιο! Βρέξει χιονίσει ο μισθός να πέφτει. Σήμερα, δεν ξέρω αν αυτό παραμένει ένα όνειρο, ξεθωριασμένο έστω, αλλά η ανάγκη οδηγεί στην εύρεση μιας δουλειάς, όσο σταθερή μπορεί να είναι αυτή.
Η πραγματικότητα είναι δύσκολη για την Ελλάδα. Το μεγάλο στοίχημα της ελληνικής πολιτείας, των όποιων κυβερνήσεων αυτής της χώρας, είναι να δημιουργήσουν προϋποθέσεις, ώστε τα παιδιά αυτά να παραμείνουν εδώ. Δυστυχώς για την Ελλάδα τα πράγματα δεν είναι καλά. Πέρα από την μετανάστευση ενός ανέργου που ψάχνει μια καλύτερη εργασία στην ξενιτιά, είναι ότι φεύγουν έξω και τα καλά μυαλά, οι επιστήμονές μας. Και εκεί είναι που πονάει ακόμα περισσότερο.
Μια έρευνα που είχε κάνει η ICAP τον Μάιο του 2017, έδειχνε ότι 4 στους 10 Έλληνες, αναζητούν τον τελευταίο χρόνο την τύχη τους στο εξωτερικό. Το 42% από τους περίπου 1.268 συμμετέχοντες στην έρευνα, δηλώνει ότι δεν βλέπει πιθανή την επιστροφή του στην Ελλάδα, επιβεβαιώνοντας πως, ουσιαστικά, πρόκειται για… one way ticket. Σύμφωνα με τους αναλυτές δε, το εν λόγω ποσοστό είναι αισθητά αυξημένο συγκριτικά με πέρυσι (35%), γεγονός, που αντικατοπτρίζει την αδυναμία της χώρας μας να επαναπατρίσει μερικά από τα πιο σημαντικά μυαλά της. Αξίζει να σημειωθεί πως από τα άτομα, που συμμετείχαν και στην προηγούμενη έρευνα και αποτέλεσαν το 30% του εφετινού δείγματος, μόλις πέντε φέρονται να επανήλθαν στην Ελλάδα.
Για περίπου τρεις στους 10, άλλωστε, η επιστροφή στα… πάτρια συνδέεται αποκλειστικά με το ύψος του μισθού, που θα έχουν λαμβάνειν από τις εντός των τειχών επιχειρήσεις και ο οποίος δεν πρέπει να υπολείπεται του αντίστοιχου, που προσφέρουν οι ξένες εταιρείες. Σύμφωνα με τα στοιχεία, το 35% των Ελλήνων του εξωτερικού αμείβεται από 21.000 έως 40.000 ευρώ τον χρόνο, ενώ σχεδόν το 20% βγάζει από 41.000 έως 60.000 ευρώ.
Το προφίλ αυτών που φεύγουν από τη χώρα, είναι έως 35 ετών, χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις, με υψηλή εξειδίκευση (κάτοχοι μεταπτυχιακού ή/και διδακτορικού, σε ποσοστό 64%). Αυτό είναι, σύμφωνα με την ICAP, το προφίλ του 68% των Ελλήνων, που επέλεξαν να φύγουν στο εξωτερικό. Πιο αναλυτικά, το 35% είναι ηλικίας 31-35 ετών ή λίγο μικρότεροι 26-30 ετών (28%). Ακολουθεί η ηλικιακή ομάδα 36-40 ετών (18%), οι άνω των 40 (14%) και οι 20άρηδες (18-25 ετών, με ποσοστό 5%). Ποσοστό 55% διαθέτει μεταπτυχιακό τίτλο, ενώ σχεδόν ένας στους δέκα (9%) έχει και διδακτορικό. Επίσης το 20% έχει πτυχίο ΑΕΙ, 10% πτυχίο ΤΕΙ και μόλις 6% δεν έχει αποκτήσει κάποιο πτυχίο.
Αφήστε λοιπόν τα συχαρίκια – γιατί το ζήτημα δεν είναι εκεί, ούτε στα πολλά βραβεία και στις ευχές – αλλά στο να βοηθηθούν όλα αυτά τα παιδιά, να βρουν αύριο τη θέση που τα αξίζει στην ελληνική πραγματικότητα, στην ελληνική κοινωνία, για να βοηθήσουν την ίδια την κοινωνία και τη χώρα.
