Η Δραμινή εικαστικός Εύα Χαραλαμπίδου μιλάει στον «Π.Τ.»

Η γυναίκα στην τέχνη και

η συλλογική συνείδηση

μιας κοινωνίας!

Χαραλαμπίδου: «Η γυναίκα διεκδικεί με πολύ μεγάλη δυσκολία και πρέπει να αποδεικνύει κάθε φορά, ότι αξίζει να έχει μια θέση σε μια κοινωνία της εργασίας, όπου κυριαρχεί ο άντρας»

Του Θανάση Πολυμένη

ΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ενδιαφέρουσα εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Τετάρτης 8 Μαρτίου, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Μητροπολιτικού Μεγάρου Δράμας.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε από πέντε επιστημονικούς φορείς της Δράμας: τον Ιατρικό Σύλλογο, τον Οδοντιατρικό Σύλλογο, τον Φαρμακευτικό Σύλλογο, το Δικηγορικό Σύλλογο και το Επιμελητήριο Δράμας. Για την εκδήλωση, ο «Π.Τ». αναφέρθηκε διεξοδικά με δηλώσεις των ομιλητριών. Παράλληλα όμως με την εξέλιξη της εκδήλωσης, στη σκηνή ήταν και η Δραμινή εικαστικός και νηπιαγωγός κα. Εύα Χαραλαμπίδου, η οποία θα ζωγράφιζε κάποια γυναικεία πορτρέτα. Αυτά τα δύο πορτρέτα, στη συνέχεια, θα βγουν σε δημοπρασία. Λεπτομέρειες γι’ αυτό θα δώσει σε επόμενη ανακοίνωση από την άλλη εβδομάδα, η κα. Πολύνα Μπανά.

Στο τέλος της εκδήλωσης, η κα. Χαραλαμπίδου ζωγράφισε δύο πορτρέτα γυναικών. Ερωτώμενη από τον «Π.Τ.» αρχικά για το ποιο ήταν το θέμα της, σημείωσε: «Το θέμα μου αφορά την γυναίκα διαχρονικά, την ανάγκη της επιτέλους να αντιμετωπίζεται ως ισότιμο μέλος με τον άντρα, στην κοινωνία, στους νόμους, στη ζωή γενικά  και ότι το δικαιούται αυτό. Και δυστυχώς αυτό δεν είναι αυτονόητο, γιατί τελευταία βλέπουμε μια έξαρση δολοφονιών που αφορούν γυναίκες. Από τις εμπειρίες που καταγράφονται, βλέπουμε ότι δεν είναι ισότιμη στον εργασιακό τομέα, δέχεται μπούλινγκ, διεκδικεί με πολύ μεγάλη δυσκολία και πρέπει να το αποδεικνύει κάθε φορά, ότι αξίζει να έχει μια θέση σε μια κοινωνία της εργασίας, όπου κυριαρχεί ο άντρας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι ανώτερος ή κατώτερος. Δεν μπαίνω σε μια τέτοια διαδικασία. Πιστεύω ότι και τα δύο πλάσματα είναι σε μια διαρκή εξέλιξη, έχουν τους ρόλους τους και μπορούν να συνεργάζονται. Πολλές φορές η γυναίκα τα καταφέρνει καλύτερα και το αντίθετο».

Σχετικά με το εικαστικό μέρος της εκδήλωσης, η ίδια τονίζει ότι «είναι μια βιωματική δράση. Απ’ αυτά που ακούω από τους ομιλητές ανάλογα σχεδιάζω. Προτίμησα να μην έχω ένα έτοιμο μοντέλο, γιατί τα πράγματα κάθε φορά εξελίσσονται και αντιμετωπίζονται διαφορετικά και επιστημονικά και πολιτικά. Επομένως ακούω και ανάλογα εμπνέομαι».

Ερωτώμενη για τη θέση της γυναίκας στην τέχνη, στα εικαστικά δρώμενα, η κα. Χαραλαμπίδου σημειώνει: «Αν και από την εμπειρία μου στη Σχολή, οι γυναίκες είναι περισσότερες από τους άνδρες, δεν μπορώ να πω ότι αντιμετωπίζεται ισότιμα με τον άνδρα. Κι εσείς αν αναρωτηθείτε, θα δείτε ότι δεν ξέρετε πολλές γυναίκες εικαστικούς, παρ’ όλο που συμμετέχουν σε Biennale, σε διεθνή φόρα τέχνης και γενικά σε όλες τις μορφές της τέχνης, όπως το θέατρο, τη μουσική, το χορό».

Στη διαπίστωση ότι το γνωστό όνομα είναι συνήθως ένας άντρας και ότι επισκιάζει τη γυναίκα, η ίδια σημειώνει ότι, «συμβαίνει αυτό. Ακόμα και να επιλεγεί ως ισότιμο μέλος, πιστεύω ότι θα προηγηθεί ο άντρας».

Στην ερώτηση αν αυτό γίνεται ασυναίσθητα επειδή έτσι έχουμε μάθει ή αν αυτό γίνεται συνειδητά, η ίδια σημειώνει: «Πιστεύω ότι δεν είναι τόσο συνειδητή επιλογή ότι θα βάλουμε τον άντρα μπροστά. Αλλά ίσως στο συλλογικό μας ασυνείδητο – να το πω κατά κάποιο τρόπο – υπάρχει ότι ο άντρας επί αιώνες ήταν πάντα ο αρχηγός σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία στο παρελθόν, αν και σήμερα πιστεύω ότι η κοινωνία μας δεν είναι ανδροκρατούμενη. Ίσως είναι πλέον θέμα εκπαίδευσης από τις πολύ νεαρές ηλικίες, για να γίνει αποδεκτό ότι, δεν είναι θέμα ευφυΐας, είναι θέμα ικανοτήτων και όχι θέμα φύλου, για το ποιος μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα ή όχι».

Ζητώντας από την κα. Χαραλαμπίδου να μας δώσει το δικό της μήνυμα για την Ημέρα της Γυναίκας, σημειώνει: «Κατ’ αρχάς νιώθω ότι σήμερα τιμάται η γυναίκα μάνα, γιατί πονάει διπλά, γιατί είναι το δυστύχημα με το τρένο και δεν μπορώ να το παραβλέψω. Πιστεύω ότι ο κόσμος πρέπει να μάθει και να προστατεύει περισσότερο το παιδί. Δεν προστατεύεται το παιδί τόσο, όσο θα ήθελε η μάνα. Αυτό κυριαρχεί στην ψυχή μου σήμερα και τίποτα άλλο. Όλα τα άλλα έπονται. Πιστεύω ότι σήμερα χρειάζεται μόνο μια αγκαλιά στη μάνα, για τον πόνο που δεν τελειώνει. Αν μπορούσε να μιλήσει, να είναι πιο προστατευτικός ο κόσμος για τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια».