Εις μνημόσυνον του εκλιπόντος
Ιατρού Μαρινόπουλου Ευάγγελου
Του Ιωάννη Δεϊρμεντζόγλου
Την 6η Απριλίου, τρέχοντος έτους, ο αγαπητός ιατρός Ευάγγελος Μαρινόπουλος απεδήμησε από την πρόσκαιρη, επίγεια ζωή για την ουράνια και αιώνια. Ο θάνατος – η καθημερινή απειλή του ανθρώπου – έκλεισε την θύρα τής επίγειας ζωής και άνοιξε την θύρα της αιωνιότητας.
Τι συνοδεύει αλήθεια, τον άνθρωπο σ’ αυτό το τελευταίο ταξίδι; Ούτε ο πλούτος ούτε η δόξα παρά μόνον οι πράξεις, οι προσφορές του προς τον συνάνθρωπο, η αγάπη και η θετική αύρα του.
Στον αγώνα μεταξύ ζωής και θανάτου νικητής πάντα ο θάνατος. Τι είναι θάνατος; Δεν είναι ο πιο κοντινός σύντροφός μας, είναι όμως ο πιο σίγουρος. Την χαρά της γέννησης στην ζωή την ακολουθεί, για όλους ανεξαιρέτως, η αλυσίδα των δοκιμασιών και την ολοκληρώνει η σφραγίδα του θανάτου.
Ωστόσο, όταν οι δοκιμασίες αντιμετωπίζονται με ψυχικό σθένος και αγογγύστως, καθαρίζουν την ψυχή και την αγιάζουν. Αυτές τις δοκιμασίες ένιωσε και εβίωσε σε όλη την πορεία της ζωής του ο ιατρός Μαρινόπουλος από την παιδική του ηλικία.
Γεννήθηκε στον Ξηροπόταμο Δράμας, από πτωχή, πολύτεκνη οικογένεια. Μετά το Δημοτικό Σχολείο φοίτησε στο Γυμνάσιο. Δύσκολοι καιροί! Διακρίθηκε για το ζωηρό, ερευνητικό πνεύμα του και για την ανεξάντλητη φιλομάθειά του. Αρίστευσε.
Εισήχθη στην Ιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης απ’ όπου απεφοίτησε, επίσης με άριστα.
Στην καριέρα του, ποτέ δεν έπεσε έξω στην διάγνωση. Η συμπεριφορά του προς τους ασθενείς ήταν ενισχυτική, καθησυχαστική, παρηγορητική και ελπιδοφόρα.
Ως προς τους φίλους και τους ασχολούμενους με την λογοτεχνία – συγγραφείς, ποιητές, δημοσιογράφους – ήταν ευγενικά παρωθητικός. Με ιδιαίτερη χαρά δεχόταν τα δημοσιεύματά τους. Με την δοτική του αγάπη, την υπομονή, τις εύστοχες συμβουλές του, τα παραδείγματα από την καθημερινότητα, τον μειλίχιο λόγο του και την ευγένειά του, συνέβαλλε τα μέγιστα στον πνευματικό καταρτισμό, όσων του ανέθεταν την επιμέλεια των κειμένων τους.
Διακρίθηκε στην δημοσιογραφία. Επί 25/ετία αρθρογραφούσε στην τοπική εφημερίδα «ΠΡΩΙΝΟΣ ΤΥΠΟΣ» Δράμας. Το ήθος του, η τόλμη του και η γραφή του ήταν «κάλαμος οξυγράφου συγγραφέως». Αξιακό του πρόταγμα ήταν η ελευθερία των ανθρώπων στην ζωή, ενάντια στις νοσηρές στασιμότητες και τις πνευματικές απολιθώσεις. Η σκέψη του τολμηρή και αδέκαστη διεμβόλιζε καθεστώτα και καταστάσεις μιας προσχηματικής Δημοκρατίας. Έμπαινε στην διακεκαυμένη ζώνη των γεγονότων και πάλευε με την ζέουσα πραγματικότητα, προσπαθώντας να την μεταποιήσει πάντα «επί τα βελτίω». Προσέκρουσε σε προκαταλήψεις της εποχής. Έμεινε σταθερός στις θέσεις του και δικαιώθηκε. Δεν περιορίστηκε μόνο στην απαρρίθμηση των προβλημάτων, αλλά πρότεινε και λύσεις. Και δεν ήταν μόνον η δημοσιογραφία, αλλά και η βιβλιογραφία, που τον συνεπήρε και τον ανύψωσε στην κατηγορία των έγκριτων συγγραφέων, λέξη με την οποία δεν συμβιβάστηκε ποτέ. Δεν την αποδέχτηκε και δεν την πρόφερε. Έλεγε μόνο: «Είμαι ένας κοινός γραφιάς».
Το μέγεθος όμως της αγάπης του για την Δράμα, την Ελλάδα και τους Έλληνες αποκαλύφθηκε, όταν ίδρυσε το: «Μακεδονικό Βραβείο». Προς τούτο, κατέθεσε ένα σεβαστό ποσό στην τράπεζα, το οποίο αποδίδει κατ’ έτος 10.000 € τόκο. Το ποσόν αυτό – αφαιρούμενων των εξόδων παραστάσεως – διατίθεται για την βράβευση Έλληνα επιστήμονα που κατοικεί στην Ελλάδα – ερευνητή, ιατρό, αστροφυσικό, λογοτέχνη…- που με την πρωτότυπη επιστημονική του εργασία προώθησε «ένα βήμα εμπρός» την επιστήμη της ειδικότητάς του. Η 28η Οκτωβρίου είναι η ημέρα βράβευσης.
Τα κατά κόσμον επιτεύγματά του τα θαυμάζουμε, τα επικροτούμε και τα αναφέρουμε, όχι μόνον ως απόδοση τιμής στον εκλιπόντα, αλλά πρωτίστως ως ευκαιρία για παραδειγματισμό δικό μας.
Όσοι είχαμε την αγαθή τύχη να τον γνωρίσουμε ως άνθρωπο και επιστήμονα, ο καθένας από την δική του σκοπιά και στο δικό του μέτρο, θα καταλήγαμε όλοι, νομίζω, στην κοινή διαπίστωση ότι ο ιατρός Μαρινόπουλος ήταν ένας φωτεινός άνθρωπος, δυνατό μυαλό, που προσήγγιζε τους συνανθρώπους με σεβασμό, γλυκύτητα και σπάνια ευγένεια.
Στο πρόσωπο του αείμνηστου πλέον Ευάγγελου Μαρινόπουλου, οφείλουμε να πούμε – ως τοπική κοινωνία – ένα ευχαριστώ και να καταθέσουμε στην Τράπεζα των αξιών τι θαυμαστό συμβαίνει, όταν η βαθειά σφραγίδα του ανθρωπισμού χρωματίζει την ποιότητα στην άσκηση τού λειτουργήματος του ιατρού, το ήθος και η συμπαράσταση στον πάσχοντα άνθρωπο.
Αυτό το πνεύμα βλέπαμε στον εκλιπόντα κι αυτή την παρακαταθήκη μας άφησε.
