Τερμάτισε στο 35ο Σπάρταθλον
ο Δραμινός Γιάννης Πολυχρονίδης
Ο Γ. Πολυχρονίδης μιλάει στον «Π.Τ.» για την εμπειρία του και την επίτευξη του στόχου του να τερματίσει σε 33 ώρες τα 246 χλμ.
Του Γιάννη Κιοσίδη
Στο 35ο Σπάρταθλον το οποίο διεξήχθη στις 29-30 Σεπτεμβρίου, συμμετείχαν 400 αθλητές από 52 χώρες του κόσμου. Μεταξύ αυτών και τρεις Δραμινοί. Πρόκειται για τους Γιάννη Πολυχρονίδη, Νίκο Κασμερίδη και Κώστα Ευκαρπίδη. Ο Γιάννης Πολυχρονίδης ήταν ο μόνος από τους Δραμινούς αθλητές που τερμάτισε μετά από σχεδόν 33 ώρες. Ήταν η δεύτερη φορά που συμμετείχε και τερμάτισε στον αγώνα Σπάρταθλον. Στον αγώνα συμμετέχουν αθλητές που έχουν φέρει καλούς χρόνους σε προηγούμενους αγώνες. Από την Ελλάδα δήλωσαν φέτος συμμετοχή 120 αθλητές και μετά από κλήρωση πέρασαν οι 60, που είναι το ανώτερο όριο για την Ελλάδα.
Ο αγώνας δρόμου «Σπάρταθλον» ξεκινάει από την Αθήνα και καταλήγει στη Σπάρτη (στο άγαλμα του Βασιλιά Λεωνίδα) και η απόσταση που διανύουν οι αθλητές είναι 246χλμ. Το ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ είναι ένας ιστορικός υπερμαραθώνιος που λαμβάνει χώρα στο τέλος του Σεπτέμβρη κάθε χρόνο στην Ελλάδα. Είναι ένας από τους πλέον δύσκολους αγώνες υπεραποστάσεων παγκοσμίως και παράλληλα πολύ μεγάλου ενδιαφέροντος λόγω του ιστορικού του υπόβαθρου. Το Σπάρταθλο αναβιώνει τα βήματα του Φειδιππίδη, ενός αρχαίου Αθηναίου δρομέα μεγάλων αποστάσεων, ο οποίος το 490 π.Χ., πριν από τη μάχη του Μαραθώνα, εστάλη στη Σπάρτη να ζητήσει βοήθεια στον πόλεμο που διεξήγαγαν οι Έλληνες με τους Πέρσες.
Φέτος οι καλές καιρικές συνθήκες που επικράτησαν κατά την διάρκεια του αγώνα, συνέβαλαν θετικά, στην ομαλή διεξαγωγή του καθώς, είχαμε νέο ρεκόρ τερματισμών με 265 Αθλητές οι οποίοι κατάφεραν να ολοκληρώσουν τις προσπάθειές τους εντός του χρονικού ορίου των 36 ωρών.
Ο φετινός Νικητής του αγώνα είναι ο Λιθουανός Sorokin Alexandr, δεύτερος τερμάτισε ο Brunner Radek, από την Τσέχικη Δημοκρατία, ο οποίος άφησε στην τρίτη θέση τον Νικόλαο Σιδερίδη από την Καβάλα και προπονητή του Δραμινού, Γιάννη Πολυχρονίδη.
Στις γυναίκες, πρώτη τερμάτισε η Patrycja Bereznowska, από την Πολωνία, και πίσω της ακολούθησαν η Ουγγαρέζα Maraz Zsuzsanna και η Niwinska Aleksandra , επίσης από την Πολωνία.
Ο Γιάννης Πολυχρονίδης μίλησε στον «Πρωινό Τύπο» για την εμπειρία της συμμετοχής του στον αγώνα και μας περιέγραψε τα ανάμεικτα συναισθήματα ενός δρομέα μεγάλων αποστάσεων.
Πως προετοιμάστηκες για αυτό τον αγώνα;
Η προετοιμασία ουσιαστικά δεν ξεκίνησε φέτος, αλλά εδώ και έξι – επτά χρόνια. Οι προπονήσεις που έκανα όλα αυτά τα χρόνια ήταν για τέτοιους αγώνες. Πιο πολύ κοιτούσα την διάρκεια και όχι την ταχύτητα. Δηλαδή, να τρέχεις όσο μπορείς περισσότερα χιλιόμετρα. Αυτοί οι αγώνες αυτό θέλουν. Να μπορείς να τρέχεις ώρες. Δεν παίζει τόσο πολύ ρόλο η ταχύτητα φυσικά, όσο η διάρκεια.
Φέτος, η προπόνηση έγινε περισσότερο στην άσφαλτο, που τρέχαμε. Ήταν η φύση του αγώνα αυτή. Ξεκινούσαμε π.χ. από την Δράμα και καταλήγαμε στο Νευροκόπι, ενώ άλλες φορές πηγαίναμε στη θάλασσα, στο Παρανέστι. Αυτές ήταν οι προπονήσεις «λογκράν» που λέμε, δηλαδή οι προπονήσεις μεγάλης διάρκειας.
Υπήρχαν όμως και οι άλλες προπονήσεις που κάναμε μέσα στο στάδιο, και εκεί δουλεύαμε την ταχύτητα και την δύναμη, οι οποίες ήταν πιο μικρής διάρκειας.
Ποια είναι η διατροφή που ακολουθεί ένας αθλητής;
Σίγουρα προσέχεις τι τρως. Κυρίως αποφεύγεις τροφές πλούσιες σε λιπαρά, και προτιμάς τις «καθαρές» τροφές. Δεν κάνεις υπερβολές.
Κάνεις ζωή πρωταθλητή;
Καταρχήν, δεν είμαι πρωταθλητής. Είμαι ασκούμενος. Προσπαθώ να ακολουθώ έναν υγιεινό τρόπο ζωής και διατροφής γενικότερα. Φυσικά χωρίς υπερβολές. Και στην ταβέρνα θα πάω, και τσίπουρο θα πιω, αλλά και η προπόνηση γίνεται κανονικά. Παν μέτρον άριστον, που έλεγαν και οι αρχαίοι.
Πόσο ώρες είναι η προπόνηση σου την εβδομάδα;
Η προπόνηση την εβδομάδα στο αποκορύφωμα της προπόνησης, ήταν γύρω στις 15 – 18 ώρες την εβδομάδα. Συν η ενδυνάμωση που κάναμε στο γυμναστήριο. Συνολικά περίπου στις 20 ώρες την εβδομάδα.
Σταδιακά όμως φτάσαμε εκεί. Δεν φτάσαμε στις 20 ώρες προπόνησης από την μια ημέρα στην άλλη. Ξεκινούσε π.χ. από 10 ώρες την εβδομάδα και όσο πήγαινε ανέβαιναν οι ώρες της προπόνησης.
Έχετε προπονητή;
Βέβαια, σίγουρα κάποιος πρέπει να σε καθοδηγεί. Από μόνος του κάποιος δεν θα πάρει αυτό που μπορεί, το 100%. Ο προπονητής μου είναι ο Νίκος Σιδερίδης, ο οποίος βγήκε φέτος τρίτος στην γενική κατάταξη, και δεύτερος Έλληνας μετά τον Κούση σε χρόνο, σε αυτό το αγώνισμα.
Θα θέλαμε να μας αναφέρεις ορισμένες λεπτομέρειες για τον αγώνα.
Οι πρώτοι κάνουν, λίγο λιγότερο από τις 24 ώρες, ενώ οι υπόλοιποι από 32, 33 μέχρι και 36 ώρες συνεχόμενες. Πολλοί με ρωτάνε αν σταματάμε για να κοιμηθούμε. Όχι, δεν κοιμόμαστε, αλλά σταματάμε ανά 2-3 χιλιόμετρα έχει σταθμό τροφοδοσίας. Εκεί σταματάς 1-2 λεπτά, παίρνεις κάτι να φας και να πιεις, και έπειτα συνεχίζεις.
Φέτος, έκανα 33 ώρες και 15 λεπτά. Ξεκινήσαμε στις 7 το πρωί της Παρασκευής, και τελείωσα στις 4.15 το μεσημέρι του Σαββάτου.
Ποιες είναι οι σκέψεις που κάνει ένας αθλητής στην αρχή;
Στην αρχή είσαι ενθουσιασμένος. Είσαι γεμάτος ενέργεια, χαρούμενος, ευδιάθετος και σκέφτεσαι θετικά πράγματα. Απολαμβάνεις αυτό που κάνεις. Όσο περνάει η ώρα, η κούραση είναι πιο έντονη, αισθάνεσαι ίσως και κάποιους πόνους, τότε αρχίζει και μεταβάλλεται και η διάθεση. Σκέφτεσαι διάφορα. Το μυαλό παίζει πολλά παιχνίδια.
Πως είναι το πρώτο 12ωρο;
Φέτος, ο καιρός μας είχε κάνει την χάρη και ήταν πολύ καλός. Τρέχαμε, ήμασταν ευδιάθετοι. Με τον Νίκο π.χ. αρκετές ώρες τρέχαμε μαζί, και το διασκεδάσαμε. Στο δεύτερο δωδεκάωρο είχε ήδη νυχτώσει, και ο καιρός πάνω στο βουνό μας ταλαιπώρησε αρκετά. Είχε πολύ αέρα, βροχή και ομίχλη. Εκεί, με αυτές τις συνθήκες, παίζεις με το μυαλό σου. Εκεί έρχονται οι αρνητικές σκέψεις π.χ. τι κάνω εγώ εδώ κλπ, αλλά αυτή είναι και η ομορφιά του αγώνα. Να μπορέσεις αυτές τις αρνητικές σκέψεις να τις διώξεις από το μυαλό σου, για να συνεχίσεις.
Ο καθένας έχει τα κουμπιά του, από κάπου κρατιέται για να πάρει δύναμη. Το δικό μου «μυστικό», είναι η σύντροφος μου. Η Γεωργία Μαμανίδου, με την οποία είμαστε μαζί αρκετά χρόνια. Ήξερα ότι θα με περιμένει σε κάθε σταθμό, ήταν το κίνητρο μου για να συνεχίζω, και φυσικά και οι φίλοι μου οι οποίοι επικοινωνούσαν με την Γεωργία και αγωνιούσαν και εκείνοι και ήταν όλοι μαζί ένα ακόμη κίνητρο για να συνεχίσω.
Στο τρίτο δωδεκάωρο, δεν δυσκολεύτηκα τόσο, γιατί είχε ξημερώσει πλέον, είχα καλή διάθεση, ενώ κάποια προβληματάκια που αντιμετώπισα κατά την διάρκεια του αγώνα έδειχνα να τα ξεπερνάω. Ήμουν καλύτερα, στο δεύτερο δωδεκάωρο ζορίστηκα κατά τη διάρκεια της νύχτας. Στο τρίτο δωδεκάωρο, όσο βλέπεις ότι πλησιάζεις προς τον τερματισμό η αγωνία και η χαρά γίνεται μεγαλύτερη. Βλέπεις ότι μπορείς να ανταπεξέλθεις και το παλεύεις.
Τι προβλήματα αντιμετώπισες;
Τα πάντα. Από μυϊκούς πόνους – είχα και ένα θεματάκι το οποίο με ταλαιπώρησε κατά τη διάρκεια του αγώνα – οστικά προβλήματα, δηλαδή να πονάνε γόνατα, πόδια, μέση, ακόμη και προβλήματα στο στομάχι, με την διατροφή να έχεις ναυτίες, τάσεις προς εμετό, νύστα το βράδυ, σε σημείο να νυστάζεις και να μην μπορείς να κρατήσεις τα μάτια σου ανοιχτά. Όλα αυτά όμως είναι μέσα στο παιχνίδι του αγώνα.
Έκανες προπονήσεις και την νύχτα;
Έχει τύχει να κάνουμε προπόνηση και την νύχτα, για να συνηθίζουμε. Αλλά οι περισσότερες προπονήσεις γινόταν την ημέρα.
Ποια ήταν τα συναισθήματά σου την ώρα που τερμάτιζες στον αγώνα;
Δεν μπορώ να σου το περιγράψω. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο συναίσθημα. Είναι χαρά, σου έρχονται δάκρυα στα μάτια, σου φεύγει όλη η κούραση που έχεις, βλέπεις τους δικούς σου ανθρώπους να σε αγκαλιάζουν… και δεν μπορείς να περιγράψεις την στιγμή. Είναι πολύ όμορφο συναίσθημα και μακάρι να μπορέσουν όλοι να το νιώσουν αυτό.
Αυτό είναι που σε κάνει να θέλεις και πάλι να συμμετάσχεις σε τέτοιους αγώνες. Αυτό το συναίσθημα που νιώθεις.
Είναι ένα αγώνισμα το οποίο θεωρείται για εσάς τους αθλητές κορυφαίο;
Ο συγκεκριμένος αγώνας θεωρείται από τους πιο δύσκολους σε παγκόσμιο επίπεδο, όχι τόσο λόγο της απόστασης όσο των χρονικών ορίων που έχει ο αγώνας. Δηλαδή, έχει 72 σημεία αποκλεισμού που αν δεν τα περάσεις έγκαιρα, μπορούν ανά πάσα στιγμή να σε σταματήσουν. Αυτή είναι η δυσκολία του αγώνα, συν το γεγονός ότι κάνεις 200+ χιλιόμετρα στην άσφαλτο, όπου η άσφαλτος έχει τρομερή καταπόνηση για το σώμα. Απλά δεν σε αφήνει να χαλαρώσεις, να ηρεμήσεις και να πεις ότι θα πάω πιο σιγά. Αυτή είναι η δυσκολία του αγώνα, αλλά και την εποχή που γίνεται ο αγώνας ως επί το πλείστον ο καιρός δεν είναι σύμμαχος. Το να έχει ήλιο και ζέστη, δεν είναι ιδανικό για αυτούς που τρέχουν, είναι ταλαιπωρία.
Ποια ήταν η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή σου στον αγώνα;
Η χειρότερη στιγμή μου ήταν πάνω στο βουνό, όταν μπήκα μέσα στο μονοπάτι του βουνού που έχει πολύ πέτρα, πολύ κροκάλα και έντονες κλίσεις, καθώς και πολύ δυνατό αέρα, βροχή και ομίχλη. Δεν έβλεπα τίποτα, φυσούσε ο αέρας, είχα γίνει μούσκεμα, τα πόδια μου ήταν μούσκεμα, εκεί ζορίστηκα και πονούσα. Το μυαλό εκείνη την ώρα έπαιζε τα παιχνίδια του.
Η καλύτερη στιγμή, σίγουρα ήταν αυτή του τερματισμού, όταν άγγιξα το πόδι του Λεωνίδα, και ήμουν αγκαλιά με τους δικούς μου.
Κατά την διάρκεια του αγώνα έχεις δικά σου άτομα τα οποία σε στηρίζουν;
Η Γεωργία, ήταν η μόνη που με ακολουθούσε στο αγώνα.
Μετά το τέλος του αγώνα, πόσες ημέρες χρειάζεται το σώμα του αθλητή για να επιστρέψει σε φυσιολογικά επίπεδα;
Το 2015 που συμμετείχα και πάλι στον ίδιο αγώνα, έκανα περίπου 4 – 5 ημέρες να περπατήσω και πάλι κανονικά. Φέτος, διαπίστωσα ότι το σώμα μου επανήλθε πιο γρήγορα. Στην δεύτερη με τρίτη ημέρα, ήμουν καλά, περπατούσα. Δεν το συζητάω για να πάω να κάνω προπόνηση. αλλά μπορώ να περπατώ φυσιολογικά, ενώ κάνω και λίγο ποδήλατο.
Δεν κάνω προπόνηση για να μπω σε κάποιο αγώνα, αλλά κάνω προπόνηση για την αποκατάσταση του σώματος, ενεργητική αποκατάσταση, να ξεκουράσω δηλαδή το σώμα μου μέσω της προπόνησης.
Παρατηρούμε ότι ο κόσμος που ασχολείται με το τρέξιμο συνεχώς αυξάνεται.
Αυτό είναι πάρα πολύ καλό. Το τρέξιμο για εμένα, και πιστεύω και για αρκετό κόσμο είναι πολύ μεγάλη ψυχοθεραπεία. Εγώ γι’ αυτό το κάνω. Αδειάζει το κεφάλι, φεύγουν όλα τα προβλήματα της καθημερινότητας, και επιστρέφεις έπειτα στο σπίτι σου ήρεμος.
Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι επιπλέον σχετικά με τον αγώνα;
Είναι δύσκολος αγώνας, αλλά πιστεύω ότι αξίζει κάποιος να μπει στην διαδικασία για να συμμετέχει. Είναι εμπειρία ζωής. Θα πρέπει όμως να έχει κάνει και την κατάλληλη προετοιμασία, γιατί δεν μπορεί κάποιος από την μια ημέρα στην άλλη να μπει σε αυτό τον αγώνα, γιατί είναι πολύ σκληρός. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να συμμετέχει ο καθένας, αρκεί να αφιερώσει πολύ χρόνο, να έχει αρκετή υπομονή και σε βάθος χρόνου να φτάσει στο σημείο που να νιώθει έτοιμος για τον αγώνα.
Ποιους θα ήθελες να ευχαριστήσεις;
Τον προπονητή μου Νίκο, ο οποίος δεν είναι απλά προπονητής αλλά αδελφικός φίλος μου.
Λίγα λόγια για τον προπονητή
Ο Νίκος βγήκε τρίτος. Είναι αυτή τη στιγμή μετά τον Γιάννη Κούρο, που όποιος καθίσει και ψάξει ποιος είναι ο Κούρος και δει τι έχει κάνει, σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Ο Νίκος, είναι ο αμέσως επόμενος Έλληνας, που σημαίνει ότι είναι ένας αθλητής πολύ υψηλών επιδόσεων, όχι μόνο σε πανελλήνιο επίπεδο αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ο Νίκος, με προέτρεψε να ξεκινήσω το τρέξιμο και τον ευχαριστώ γι’ αυτό.
Σαν προπονητής είναι αδίστακτος στις προπονήσεις, αλλά σαν άνθρωπος είναι ψυχούλα!
Καλά κάνει όμως, αλλιώς δεν προοδεύεις.
Είμαι στην Iron Team, σαν ομάδα, που είμαστε περισσότερο παρέα παρά αθλητική ομάδα. Πιο πολύ φίλοι είμαστε. Μας προπονεί και ο Νίκος και ο Γιάννης Τζανετάκης, ο προπονητής του Νίκου. Αυτοί οι δυο μας προπονούν, και η ομάδα πάει καλα.
