Ξεκίνησε η Σχολή Γονέων της Ι. Μητροπόλεως Δράμας
Η σχέση μητέρας
και παιδιού…
μια αόρατη κλωστή
Μιλάνε στον «Π.Τ.» ο π. Δημήτριος Αχθοφορίδης και η Ψυχολόγος Μαρία Καμπάνταη
Του Θανάση Πολυμένη
ΓΙΑ ΤΡΙΤΗ συνεχόμενη χρονιά, ξεκίνησε το απόγευμα της Δευτέρας η λειτουργία της Σχολής Γονέων, η οποία διοργανώνεται από την Ιερά Μητρόπολη Δράμας. Για φέτος είναι η πρώτη συνάντηση, ενώ διοργανώνεται μια ομιλία κάθε μήνα, με ζητήματα που αφορούν την οικογένεια και όποια προβλήματα μπορεί να υπάρχουν.
Η Σχολή Γονέων πραγματοποιείται στον Ιερό Ναό Αγίων Αναργύρων Δράμας, ενώ στην πρώτη συνάντηση, καλεσμένη ήταν η Δραμινή Ψυχολόγος του Νοσοκομείου Δράμας κα. Μαρία Καμπάνταη, με θέμα: «Μητέρα και παιδί: Μια αόρατη κλωστή».
Η ανατροφή ενός παιδιού, είναι από τις πιο σημαντικές και δύσκολες αποστολές του ανθρώπου. Ταυτόχρονα αποτελεί διαρκή εμπειρία μάθησης και μια Σχολή γονέων πάντα μπορεί να προσφέρει ένα γόνιμο, υποστηρικτικό έδαφος ανταλλαγής γνώσεων, απόψεων και συναισθημάτων. Με το πέρας της ομιλίας, υπήρξε συζήτηση για τη θεμελιώδη σχέση της μητέρας με το παιδί της και δόθηκαν απαντήσεις για τα καθημερινά άγχη και τις δυσκολίες στο μεγάλωμα των παιδιών μας.
Αχθοφορίδης: «Να γίνουμε Εκκλησία με την έννοια της οικογένειας»
Για την Σχολή Γονέων μίλησε αρχικά στον «Π.Τ.» ο προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αγίων Αναργύρων π. Δημήτριος Αχθοφορίδης, ο οποίος σημειώνει ότι η Σχολή έχει ξεκινήσει επί διακονίας του Μητροπολίτου κυρού Δράμας Παύλου και συνεχίζεται σήμερα με τον σεβασμιότατο Μητροπολίτη Δράμας κ. Δωρόθεο.
Όπως εξηγεί ο π. Αχθοφορίδης, «τα θέματα που απασχολούν την Σχολή Γονέων, είναι θέματα της οικογένειας, των συζύγων, θέματα ανατροφής των παιδιών και βέβαια θέματα καθημερινότητας που έχουν πάντα σχέση με την οικογένεια, όπως τις εξαρτήσεις, προβλήματα με τα παιδιά στο σχολείο με το λεγόμενο μπούλινγκ και άλλα. Για όλα αυτά, προσπαθούμε από την πλευρά μας ως Εκκλησία, να δώσουμε ένα συμβουλευτικό χαρακτήρα και να βοηθήσουμε για μια καλύτερη κοινωνία».
Ερωτώμενος για το ποια είναι τα συνήθη ζητήματα που θέτουν οι γονείς, ο π. Αχθοφορίδης σημειώνει ότι πρόκειται για «θέματα καθημερινότητας, απλά ίσως ζητήματα, στα οποία πολλές φορές η λύση είναι δίπλα μας αλλά την αγνοούμε για πολλούς και διάφορους λόγους. Η Σχολή Γονέων κατά κύριο λόγο έχει συμβουλευτικό χαρακτήρα και δεν μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα.
Εκκλησιολογικά, προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας σε ζητήματα τα οποία έχουν σχέση με την οικογένεια, δίνοντας παράλληλα και μια συμβουλή εξω-εκκλησιαστικού περιεχομένου».
Τονίζει ο ίδιος μάλιστα, ότι, «σ’ αυτό μπορεί να βοηθήσει οποιοσδήποτε. Συνήθως όμως προσπαθούμε να συνδυάσουμε και την επιστήμη της Ψυχολογίας με τη Θεολογία. Είναι παράλληλοι δρόμοι οι οποίοι χρειάζονται, ειδικά στη σημερινή εποχή, όπου ο άνθρωπος δέχεται πολλές πληροφορίες και προσπαθεί ο καθένας με τον τρόπο του να αντιμετωπίσει την καθημερινότητα. Δυστυχώς, υπάρχει το πρόβλημα του εγωκεντρισμού. Και όταν υπάρχει μια φωνή η οποία μπορεί να μας βοηθήσει είμαστε λίγο δύσπιστοι, όλοι μας μηδενός εξαιρουμένου.
Στόχος μας είναι να βοηθήσουμε για μια καλύτερη κοινωνία, με σκοπό να γίνουμε Εκκλησία με την έννοια της οικογένειας. Γιατί αυτό είναι η Εκκλησία, να γίνουμε οικογένεια».
Καμπάνταη: «Το να είσαι γονιός είναι μια διαρκής εμπειρία μάθησης»
Στον «Π.Τ.» μίλησε επίσης και η κα. Καμπάνταη, η οποία αναφερόμενη στη Σχολή Γονέων, επισημαίνει ότι «είναι πολύ δύσκολο το έργο του γονιού να μοιράζεται σκέψεις, απόψεις, συναισθήματα. Όταν κάτι είναι δύσκολο και το μοιράζεσαι, γίνεται πιο ελαφρύ. Και το να είσαι γονιός, είναι μια διαρκής εμπειρία μάθησης».
Αναφερόμενη στο θέμα της για τις σχέσεις μητέρας και παιδιού, εξηγεί ότι «είναι θεμελιώδες, γιατί όχι μόνο η μητέρα μάς θρέφει, αλλά μας θρέφει και υλικά και συναισθηματικά. Η πρώτη αυτή σύνδεση, αυτός ο πρώτος δεσμός, ουσιαστικά καθορίζει και την ψυχοσυναισθηματική μας ανάπτυξη στην ενήλικη ζωή, και τις σχέσεις που θα κάνουμε αργότερα στην ενήλικη ζωή μας, αλλά και το αίσθημα της αυτεπάρκειάς μας. Δηλαδή, ανάλογα πώς θα σταθεί σ’ αυτή την πρώτη σύνδεση η μητέρα, καταφέρνουμε να αποκτήσουμε ή να μην αποκτήσουμε το αίσθημα ότι μπορούμε να καταφέρουμε πράγματα με τα δικές μας δυνάμεις».
Η κα. Καμπάνταη τονίζει ακόμα ότι, «αυτή η κλωστή η οποία μας δένει με τη μητέρα μας, άλλοτε μπορεί να είναι αγκαλιά, άλλοτε μπορεί να γίνει και θηλιά. Συνήθως γίνεται θηλιά όταν υπάρχει ή υπερβολή ή έλλειψη. Και αυτό, είτε κατά τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής που είναι πάρα πολύ σημαντικά, αλλά και αργότερα μετά τα δύο χρόνια, όταν θα πρέπει να ενισχυθεί η αυτονομία του παιδιού και η μαμά προσκολλάται στο παιδί και ζει μέσα απ’ αυτό, είναι πολύ επικίνδυνο να το κάνει λόγω της σύγχρονης ζωής. Τότε πάλι μπορεί να οδηγήσει στην εξάρτηση του παιδιού από τη μητέρα του. Όπου ο ένας καλύπτει τις ανάγκες του άλλου, πράγμα που δεν είναι υγιές, όπου ο γονιός γίνεται παιδί και το παιδί γίνεται γονιός».
Ερωτώμενη σχετικά με το ποια είναι κυρίως τα θέματα που θέτουν οι μητέρες, η κα. Καμπάνταη σημειώνει: «Το κυριότερο είναι ότι οι μαμάδες εκφράζουν το άγχος τους αν είναι καλές μαμάδες. Πολλές φορές αυτό γίνεται θηλιά τα βράδια, όταν αναρωτιούνται: είμαι καλή μαμά; Τόσα προσφέρω. Αν εστιάσουμε μόνο στο «λάθος», τότε δεν είμαστε λειτουργικές. Άρα πρέπει να συμβιβαστούμε με τη δική μας μη τελειότητα, να συμβιβαστεί και το παιδί με τη δική του μη τελειότητα, άρα να μην θεωρεί το παιδί τον εαυτό του, ότι δεν κάνει κάτι καλά κι εκείνο. Η πραγματική ψυχική ενηλικίωση, είναι όταν καταλάβουμε ότι δεν είμαστε τέλειοι».
Στην ερώτηση για το ποια ερωτήματα θέτουν αντίστοιχα τα παιδιά, η κα. Καμπάνταη λέει: «Είναι συνήθως αυτό: Μαμά, αν μ’ αγαπάς, μη μ’ αγαπάς τόσο πολύ. Πολλές φορές, η αγάπη γίνεται βάρος. Και η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά είναι προγραμματισμένα βιολογικά, να αποκολλούνται από τη μαμά. Εμείς τα σταματάμε πολλές φορές και στην Ελλάδα ειδικά, είναι παρατεταμένη η εφηβεία, αλλά και λόγω των οικονομικών συνθηκών. Όμως κι εμείς νομίζω ότι το παρακάνουμε. Η αληθινή αγάπη όμως δεν έχει όρους, αλλά έχει όμως όρια».
