Ο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
(ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ)
Του Νίκου Γ. Γεωργιάδη
π. Δασκάλου Π.Ε.
Ο ένοπλος Μακεδονικός Αγώνας έληξε το 1908! Είναι όμως βέβαιο ότι ο Μακεδονικός Αγώνας δεν τελείωσε. Ας θυμηθούμε τα λόγια ενός μεγάλου Έλληνα πολιτικού των τελευταίων χρόνων του 20ου αιώνα προς τους σφετεριστές της ελληνικότητας της Μακεδονίας, βαθιά πληγωμένου από την ασυνέπεια των «συμμάχων» .
«Δεν υπάρχει παρά μία Μακεδονία.
Και αυτή είναι Ελληνική!»
Ο Αγώνας αυτός συνεχίζεται στον διπλωματικό τομέα σε όλα τα επίπεδα μέχρι την τελική δικαίωση! Τα αρπαγμένα θρησκευτικά κειμήλια από τα μοναστήρια της περιοχής μας και η πολιτιστική λεηλασία τους μας επιβάλει να συνεχίσουμε τον αγώνα! Μέχρι να επιστρέψουν στην κοιτίδα τους!
Στο σημείο αυτό, ως πρώην δάσκαλος της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης , πρέπει να κάνω μια επισήμανση:
Αποτελεί ντροπιαστική εκπαιδευτική διαδικασία η ελλιπής ή μάλλον η έλλειψη διδασκαλίας της Τοπικής Ιστορίας στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Άλλο να ακούς από τους παππούδες και τις γιαγιάδες ιστορίες από τα χρόνια του Αγώνα, των Αγώνων του ελληνισμού, τις κακουχίες των αγωνιστών, την εξορία στο καταραμένο Κίτσεβο, τους διωγμούς των πατριωτών και μέσα από το άλγος και τον ανακουφιστικό αναστεναγμό της ανάμνησης να διδάσκεσαι συνειρμικά και άλλο να διδάσκεται η νέα γενιά την καταγωγή, την προέλευση και το παρόν της μέσα από τις ελάχιστες γραμμές ενός σχολικού εγχειριδίου, και αυτές αν υπάρχουν. Στο κλειστό Αναλυτικό πρόγραμμα του μαθήματος της Ιστορίας που σχεδιάζεται από τους μανδαρίνους του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής της Αθήνας, πρέπει να χορηγηθεί η ευχέρεια διδασκαλίας της τοπικής ιστορίας κάνοντας χρήση τοπικών εγχειριδίων ιστορίας. Γιατί η ιστορία δεν κατακτάται από τυποποιημένους εορτασμούς ή μέσα από την ευωχία της εορταστικής ετήσιας ανίας, με την οποία προσπαθούμε να καλλιεργήσουμε την ιστορική συνείδηση.
Τα όπλα του ελληνισμού δεν ήταν μόνο ο γκράς και η δίκοπη κάμα. Ήταν κυρίως οι εκκλησιές και τα σχολειά, ήταν η οικογένεια, που σήμερα βάλλεται με κάθε τρόπο, προσχηματικά και απροσχημάτιστα. Εκεί πρέπει να αποθέσουμε τις ελπίδες για να εμπνεύσουμε την ελληνική νεότητα, όχι για την καλλιέργεια του μίσους και της αλλοφροσύνης, τις μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού, μα για τη διατήρηση της μνήμης. Της μνημοσύνης που στέκεται απέναντι στη λήθη! Της μνήμης όλων αυτών των αγωνιστών που τιμούμε σήμερα στο Βώλακα και σε όλη τη Μακεδονία! Σε όλη την Ελλάδα! Για να είναι η μνήμη τους αιώνια. Μνήμη που την ανακαλούν οι φορτωμένες με ιστορία πέτρες, τα βουνά, οι κοιλάδες, οι εκκλησιές, τα λαγκάδια, τα ασήμαντα αγριολούλουδα, τα μνήματα, οι εναλλαγές των εποχών, οι μέρες, τα χρόνια …
