Μια προσφορά από τη δημιουργό κα. Μελίνα Μποτέλλη

Η παράσταση «Δυο Γυμνά

Άσπρα Χέρια» προς ενίσχυση

του Λυκείου των Ελληνίδων Δράμας

Δηλώσεις της προέδρου του Λυκείου των Ελληνίδων κας Ντινάκη και της κας Μελίνας Μποτέλλη

Του Θανάση Πολυμένη

ΜΕ ΣΤΟΧΟ στην οικονομική ενίσχυση του Λυκείων των Ελληνίδων Δράμας, η γνωστή ηθοποιός κα. Μελίνα Μποτέλλη, παρουσιάζει την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου, την παράσταση «Δυο γυμνά άσπρα χέρια».

Πρόκειται για ένα θεατρικό μουσικό μονόλογο, ύμνο στη μητρότητα και την τέχνη, ο οποίος θα παρουσιαστεί στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως Δράμας, στις 7 το βράδυ της ερχόμενης Κυριακής.

Για το λόγο αυτό, το πρωί της Δευτέρας χθες, η πρόεδρος του Λυκείου των Ελληνίδων Δράμας κα. Άννα Ντινάκη και η κα. Μελίνα Μποτέλλη παραχώρησαν συνέντευξη Τύπου στα τοπικά μέσα ενημέρωσης.

Αρχικά η κα. Ντινάκη σημείωσε ότι τα προηγούμενα χρόνια με τον κορωνοϊό και άλλα ζητήματα, το Λύκειο Ελληνίδων Δράμας παρέμεινε κλειστό και δεν είχε οικονομικά έσοδα. Όπως είπε, μετά από μια συζήτηση με την κα. Μποτέλλη, εκείνη δέχτηκε να βοηθήσει προσφέροντας αφιλοκερδώς τα έσοδα της παράστασης προς το Λύκειο Ελληνίδων.

«Νομίζω ότι θα έρθουν δουν την παράσταση, μαγεύονται από το ταλέντο της», σημειώνει η κα. Ντινάκη και συμπλήρωσε: «μαγεύονται και  θέλουν να το ξαναδούν. Εμείς καλούμε τους Δραμινούς και τα Δραμινές, να το δουν. Πρόκειται για έναν ύμνο για τη μητέρα. Όσοι έχουν χάσει τη μητέρα τους  θα καταλάβουν. Η κα. Μποτέλλη ξεδιπλώνει το ταλέντο της και μας πηγαίνει σε μονοπάτια διαφορετικά, σε μονοπάτια που συγκινούν, σε μονοπάτια που κλαις, σε μονοπάτια που γελάς».

Συμπλήρωσε μάλιστα ότι, «στις 2 Φεβρουαρίου είναι η παγκόσμια ημέρα της Μητέρας της χριστιανοσύνης. Εμείς γιορτάζουμε αυτή την ημέρα της Υπαπαντής για τη γιορτή της Μητέρας».

Μποτέλλη: Αφιερωμένο στους γονείς μας

Με τη σειρά της, αναφερόμενο στην παράσταση «Δυο γυμνά άδεια χέρια» την οποία έγραψε, σκηνοθέτησε και παίζει, η κα. Μποτέλλη, ευχαρίστησε τον Σεβασμιώματο Μητροπολίτη Δράμας κ. Δωρόθεο για την παραχώρηση της αίθουσας.

Σημείωσε αρχικά ότι «ο μονόλογος διανύει τον έκτο χρόνο της ζωής του, που γυρίζει σε όλη την Ελλάδα, απ’ άκρη σ’ άκρη».

Όπως εξήγησε, «έρχομαι σε επαφή με διαφορετικό επιπέδου κοινό, τόσο οικονομικά, όσο και μορφωτικά. Την παράσταση αυτή την έχουν παρακολουθήσει σε κάποιες ακριτικές πόλεις της πατρίδας μας, άνθρωποι που πιθανόν δεν έχουν τελειώσει το Δημοτικό σχολείο, μέχρι πρυτάνεις των ελληνικών και ξένων πανεπιστημίων. Η αντίδραση όλων είναι η ίδια. Είναι το γέλιο, είναι η μεγάλη συγκίνηση και είναι και η συγκίνηση της λύτρωσης του τέλους. Γιατί πραγματικά ο θεατής φεύγει λυτρωμένος και ευτυχισμένος απ’ αυτή την παράσταση».

Όπως σημειώνει η κα. Μποτέλλη, «είναι μια παράσταση που ΄΄μιλάει΄΄ σε όλους. Μπορώ να σας πω ότι οι πιο συγκινημένοι είναι οι άνδρες όλων των ηλικιών, μιλάει σε όλες τις  ηλικίες. Έχουν παρακολουθήσει την παράσταση από παιδιά Δημοτικού Σχολείου μέχρι μεγάλων ηλικιών και σε όλους έχει την ίδια ανταπόκριση. Ίσως γιατί αγγίζει ευαίσθητες χορδές κάθε ανθρώπου που έχει να κάνει μ’ αυτή τη φοβερή σχέση που υπάρχει με τη μητέρα».

Αναφερόμενη στη δική της μητέρα, αλλά και στις γιαγιάδες και τους παππούδες της η κα. Μποτέλλη δάκρυσε και συνέχισε λέγοντας: «Η παράσταση αυτή όπως καταλαβαίνετε, είναι αφιερωμένη στους γονείς μας, και όχι μόνο. Είναι αφιερωμένη στους δασκάλους μας, που σαν δεύτεροι γονείς είναι εκείνοι που μπορεί να βοηθήσουν το μαθητή τους ακόμα και από το Δημοτικό Σχολείο, να του δώσουν κίνητρα. Είναι οι παππούδες που μπορεί να δώσουν στα εγγόνια τους κίνητρα. Το άμεσο οικογενειακό περιβάλλον που μπορεί να δώσει κίνητρα».

Η ίδια ευχαρίστησε τους παππούδες της, λέγοντας ότι ο τίτλος «Δυο γυμνά άσπρα χέρια», «είναι ένας τίτλος διηγήματος του Κύπριου παππού μου Μελή Νικολαΐδη, ο οποίος υπήρξε ένας από τους θεμελιωτές της κυπριακής λογοτεχνίας ενώ υπήρξε σύμβουλος Πολιτισμού του Εθνάρχη Μακάριου».

Η ίδια αναφέρθηκε σε δασκάλα της στο Δημοτικό, στην κα. Μαρουλιώ Καραλή «…η οποία είχε μια υπέροχη φωνή. Ήταν ένα αηδόνι και την παρακαλούσαμε να μας τραγουδάει μέσα στην τάξη. Ήταν εκείνη που μου έδωσε το πρώτο κίνητρο της άσκησης και καλλιέργειας της φωνής μου, εκείνη που με έβαλε πρώτη να διαβάσω διηγήματα της ελληνικής λογοτεχνίας μέσα στην τάξη και μάλιστα prima vista. Δεν γνώριζα τι πρόκειται να διαβάσω. Μου έδινε ένα κείμενο και έπρεπε να το διαβάσω, αλλά και να του δώσω την ψυχή μου, τις φωνές μου που από τότε άσκησα».