Σήμερα στο Δημοτικό Ωδείο Δράμας
Εκδήλωση κλασσικής μουσικής
με τίτλο «Αφηγήσεις Ιστοριών»
με τον Δραμινό πιανίστα Σταύρο Λαπαρίδη
Εκδήλωση κλασσικής μουσικής με τίτλο «Αφηγήσεις Ιστοριών», διοργανώνουν ο Δικηγορικός Σύλλογος Δράμας, η Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση Συλλογικής και Κοινωνικής Ωφέλειας «Undercurrent ΚοινΣΕπ» και ο Σύλλογος Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών Δράμας.
Στην εκδήλωση, θα παρουσιαστούν έργα των Schumann, Liszt και Chopin για πιάνο με τον εξαίσιο Δραμινό πιανίστα Σταύρο Λαπαρίδη, σήμερα Σάββατο 17 του μηνός, στις 20.00 μ.μ., στο Δημοτικό Ωδείο Δράμας.
«Αφηγήσεις Ιστοριών»
Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης κλασσικής μουσικής με τίτλο «Αφηγήσεις Ιστοριών», θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε τις Παραλλαγές του Σούμαν στο Αλεγρέτο από την 7η συμφωνία του Μπετόβεν.
Την γνωρίζουμε την 7η Συμφωνία του Μπετόβεν, η οποία έως και σήμερα «ντύνει» τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες κινηματογραφικές σκηνές. Θυμάστε την σκηνη στην ταινία “Ο λόγος του Βασιλιά” όταν ο βασιλιάς Γεώργιος έρχεται στην άβολη θέση να βγάλει ραδιοφωνικό λόγο εν όψει ενός φλέγοντος ζητήματος που αφορά όλη την χώρα; Όσο ο Γεώργιος πασχίζει να αποφύγει να πέσει στον δικό του λάκκο της καταστροφής, διατηρώντας ταυτόχρονα την απαραίτητη ψυχραιμία μπροστά σε ένα κοινό που αναμένει να ακούσει τα δυσάρεστα μαντάτα, ο σκηνοθέτης Hooper κορυφώνει το σασπένς με τα εναλλασσόμενα κοντινά στους δύο πρωταγωνιστές και έπειτα στον λαό που αναμένει την ολοκλήρωση του λόγου και Παράλληλα, ηχεί η 7η Συμφωνία του Beethoven, μετατρέποντας μαγικά την σκηνή, σε έπος.
Ας σκεφτούμε ότι ο Schumann ήταν 21 χρονών όταν άρχισε να γράφει αυτό το έργο. Είχε εμπνευστεί από αυτό “το ποίημα του χορού” για το οποίο ο ίδιος ο Μπετόβεν έγραφε: “είμαι ο Βάκχος που στύβει το ιδανικό νέκταρ για την ανθρωπότητα. Εγώ δίνω στους ανθρώπους τη θεία φρενίτιδα του πνεύματος. Αυτό το έργο συνέχισε να το γράφει σε διάφορες χρονικές περιόδους της ζωής του μεταξύ 1831 και 1835 και έμεινε ημιτελές μετά το θάνατό του.
Ο Λίστ ήταν 34 χρονών όταν άρχισε να συνθέτει τις τρεις Μελέτες κοντσέρτου, S.144, και στην αρχή τις δημοσίευσε ως Ποιητικά καπρίτσια (Trois Caprices Poétiques) με αφιέρωση στον θείο του Έντουαρντ Λιστ, ο οποίος ήταν σαν ένας σύγχρονος μάνατζερ.
Όπως υποδηλώνει ο τίτλος: “τρεις Μελέτες κοντσέρτου’’, προορίζονταν όχι μόνο για την απόκτηση καλύτερης τεχνικής, αλλά και για συναυλιακή παράσταση. Ο Λιστ ως ένας βιρτουόζος πιανίστας ήταν σε θέση να παίξει εύκολα πολλά σύνθετα μοτίβα που γενικά θεωρούνταν δύσκολα.
Οι Τέσσερις Μπαλάντες του Frédéric Chopin είναι κομμάτια για σόλο πιάνο, που συντέθηκαν μεταξύ 1831 και 1842. Θεωρούνται μερικά από τα πιο σημαντικά και προκλητικά κομμάτια στο ρεπερτόριο πιάνου.
Η μπαλάντα είναι ένα αφηγηματικό τραγουδι,συνήθως με οργανική συνοδεία, συχνά φανταστικού χαρακτήρα στη φωνητική μουσική και έχει τις ρίζες της στον μεσαίωνα. Από τον 19ο αιώνα, ο όρος χρησιμοποιείται και ως τίτλος οργανικών μουσικών συνθέσεων με ποιητικό χαρακτήρα που σχετίζονται με κάποιο ποίημα. Οι γνωστότερες πιανιστικές μπαλάντες είναι οι τέσσερις του Φρεντερίκ Σοπέν, οι δύο μπαλάντες του Φραντς Λιστ, οι τέσσερις μπαλάντες έργο 10 του Γιοχάνες Μπραμς. Πράγματι, η μπαλάντα είναι ένα τυπικά πολύ ελεύθερο είδος που μπορεί να συγκριθεί με μια φαντασία ή ακόμα και με ένα νυχτερινό. Αν κάνουμε παρέκταση, μπορούμε να πούμε ότι είναι ένα μείγμα και των δύο, αλλά είναι αδύνατο να δώσουμε έναν ακριβή και αυστηρό ορισμό.
