Για την Δράμα
που σβήνει υπάρχει σωτηρία;
Απαιτείται ένα τοπικό αναπτυξιακό πρόγραμμα μαζικών κυβερνητικών παρεμβάσεων άμεσα εκτελεστών, κατά τα πρότυπα των Γρεβενών στο παρελθόν
Του Θωμά Μαργαρίτη, Δικηγόρου, πρώην Δημάρχου και τέως Προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Δράμας.
Είναι γνωστό και πανθομολογούμενο ότι δυστυχώς η Δράμα κατά το παρελθόν, στην εποχή της ευμάρειας και της οικονομικής άνθισης, στην εποχή των «παχέων αγελάδων» των προηγουμένων δεκαετιών, έχασε πολλές ευκαιρίες συνολικής τοπικής ανάπτυξης. Όταν σε όλη την Ελλάδα μοιράζονταν Πανεπιστημιακές Σχολές κατασκευάζονταν υπερσύγχρονα οδικά δίκτυα, εκμεταλλεύονταν τις φυσικές τους ομορφιές, επεδίωκαν νέες επενδύσεις ή αναζητούσαν νέες πηγές πλουτισμού των περιοχών τους, εμείς εδώ «περί άλλων τυρβάζαμε».
Τις εποχές της επίπλαστης ευμάρειας, τότε που και στη Δράμα «δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα», έπρεπε να γίνει αντιληπτό ότι οι μέχρι τότε σταθερές πηγές εσόδων μας θα άρχιζαν να στερεύουν. Και οι Βιοτεχνίες ετοίμου ενδύματος θα μετανάστευαν αναζητώντας φθηνότερα εργατικά χέρια και τα στρατόπεδα θα έκλειναν, όπως έκλεισαν σε όλη την Ελλάδα και το συνάλλαγμα που «έρεε» στη Δράμα από τους μετανάστες μας της πρώτης και δεύτερης γενιάς που είχαν την ελπίδα της επιστροφής στην πατρίδα κάποτε θα σταματούσε. Όλα τα εργοστάσιά μας είτε έκλεισαν, είτε τα κλείσαμε μόνοι μας. Ανεχθήκαμε να υποβαθμιστεί ο σιδηρόδρομος και να χάνονται σταδιακά ένα σωρό υπηρεσίες από τον Νομό μας χωρίς να προστίθεται τίποτε.
Εμείς εδώ αντί να τα κάνουμε όλα «Ανάστα ο Κύριος» αναπτύσσαμε μονίμως έναν όχι διεκδικητικό αλλά ρηχό αντιπολιτευτικό λόγο που γαργαλούσε μεν τα αυτιά των πολιτών, ήταν όμως ανέξοδος και αδιέξοδος αφού και με αυτόν τίποτα και ποτέ δεν καταφέρναμε. Ψάχναμε μονίμως τρίτους για να ρίξουμε όλες τις ευθύνες (κυβερνήσεις, Σερραίοι, Καβαλιώτες κ.λ.π.) χωρίς ποτέ να κάνουμε τη δική μας αυτοκριτική. Πάντα μας έφταιγαν οι άλλοι ποτέ εμείς, ωσάν εμείς όλα καλά να τα κάναμε. Μ’ αυτά και μ’ αυτά μείναμε πίσω από τους άλλους κατά δύο τρεις δεκαετίες. Και ότι δεν πετύχαμε την εποχή των «παχέων αγελάδων» όπως προανέφερα αισιοδοξούμε να τα πετύχουμε στην εποχή των «ισχνών».
Βλέπετε ότι και σήμερα τα ίδια κομβικά αιτήματα έχουμε τα οποία μας απασχολούσαν και μας ταλάνιζαν δεκαετίες και έπρεπε από τότε να λυθούν. Τώρα που η «πίτα» στην Ελλάδα μίκρυνε και όλοι διεκδικούν μεγαλύτερο κομμάτι, απαιτείται τιτάνια προσπάθεια για να αποκαταστήσουμε τις υστερήσεις του παρελθόντος και να κάνουμε καινούρια πράγματα.
Πράγμα πολύ δύσκολο, που επιτείνεται και από την έλλειψη πλέον ανοχής της κοινωνίας μας, που χρόνια προσδοκούσε τα καλύτερα από τα «παραμύθια» που άκουγε και δεν μπορεί άλλο να περιμένει. Για να αποκατασταθούν οι υστερήσεις του παρελθόντος και να μπουν νέα δημιουργικά λιθαράκια ώστε να ανθίσει ξανά το χαμόγελο στα χείλη των Δραμηνών απαιτείται ενότητα όλων των αιρετών μας στην πράξη, όχι μόνο λεκτικά όπως συνήθως γίνεται. Να καθίσουν σε ένα τραπέζι, να αποβάλλουν εγωισμούς και μικροπολιτικές σκοπιμότητες, να καταρτίσουν ένα αναπτυξιακό σχέδιο έργων δράσεων και κινήτρων που απαιτούνται και να απαιτήσουν να συνταχθεί και να εφαρμοσθεί ένα τοπικό αναπτυξιακό κυβερνητικό πρόγραμμα ειδικά και μόνο για τη Δράμα, όπως έγινε για τα Γρεβενά στο παρελθόν, επί Υπουργίας Φώλια. Συγκεκριμένα, να καθορισθούν και να καταγραφούν οι αναγκαιότητες της Δράμας σε κάθε τομέα ανάπτυξης (τουρισμός, οδικά και σιδηροδρομικά δίκτυα, πανεπιστήμια, οικονομία, γεωργοκτηνοτροφία, αξιοποίηση ορεινού όγκου κ.λ.π.).
Η καταγραφή αυτή να υιοθετηθεί εξ ολοκλήρου από την Κυβέρνηση με εντολή σε όλα τα αρμόδια Υπουργεία να δώσουν αποκλειστική προτεραιότητα στην υλοποίηση των προτεινομένων έργων και δράσεων, ΕΝΤΟΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΔΙΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΕΚΛΙΣΕΙΣ ‘Η ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΙΣ. Αν αυτό δεν γίνει με τις υστερήσεις τόσων ετών όσο και να προσπαθούμε, μονίμως θα ακουμπάμε αν ακουμπάμε την ουρά των άλλων που συνεχώς θα προηγούνται. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος, εκτός από σποραδικές ίσως μικροεπιτυχίες που δεν θα αναστρέψουν το γενικό άσχημο κλίμα.
Θα μου πείτε είναι εφικτό κάτι τέτοιο; Γιατί να μην είναι; Άλλοι το κατάφεραν, εμείς μια ζωή θα είμαστε παιδιά ενός κατώτερου Θεού; Μπορούμε αρκεί να το πιστέψουμε και να το θέλουμε.
