«Το αποτύπωμά μου» είναι η πρώτη

ποιητική συλλογή της Δραμινής

Σταυρούλας Δούμπλη-Πιστικού

Λυρικά ποιήματα αφιερωμένα στα συναισθήματα μιας ολάκερης ζωής

ΜΕ ΕΝΑ πολύ ωραίο βιβλίο, η Δραμινή Σταυρούλα Δούμπλη-Πιστικού, εκτίθεται για πρώτη φορά στα γράμματα με μια σειρά από ποιήματα, που έχουν γραφτεί στο διάβα μιας ολάκερης ζωής.

Τα ποιήματα αυτά, με κεντρικό τίτλο «Το αποτύπωμά μου», αναφέρονται σε όλα όσα είδε όλα αυτά τα χρόνια η κα. Δούμπλη-Πιστικού, και πολλές φορές αναφέρονται στη μάνα, αλλά και σε συγγενείς, με έναν τρόπο υπέροχο και λυρικό, με περίσσια αγάπη και ομορφιά.

Η συγγραφέας, ανοίγει την καρδιά της για να μας χαρίσει όμορφες εικόνες μέσα από τις οποίες περιπλέκει υπέροχα τους ανθρώπους που αγαπά και μαζί τους έχει περάσει τα χρόνια της ζωής της.

Ο τίτλος της ποιητικής συλλογής «Το αποτύπωμά μου», είναι αυτό ακριβώς που λέει. Το αποτύπωμα μιας ολάκερης ζωής, με ποιήματα που έχουν να κάνουν με προσωπικά βιώματα, μέσα από φιλικές, συγγενικές και οικογενειακές σχέσεις.

Στον επίλογο του βιβλίου, ένα μικρό σχολιασμό κάνει η Δραμινή δικηγόρος Ευφημία Ζάννη, η οποία σε κάποιο σημείο γράφει χαρακτηριστικά: [Βάλσαμο γλυκό στην πληγή η ποίησή σου. Γυρίζεις συχνά σε απατηλές θλιβερές εικόνες αλλά θεραπεύεις με «… του ονείρου τη στράτα…». Ενώ είσαι Γυμνή στις αυταπάτες και ο πόνος σου «… συντρίβει τα μαλακά, τα αθώα τα μελλούμενα…» το Φιλί ΣΟΥ είναι «… τρυφερό που σαν λουλούδι μαδάει στο μυαλό…»!]

Σε  άλλο σημείο η ίδια γράφει επίσης: [Θέλεις να ζεις σαν παιδί και σαν λουλούδι μέσα στη μνήμη του έρωτα της μάνας σου «…Να ’ταν η ζωή παιχνίδια σαν του παιδιού τρεχαλητό…» «…Αυτός ο έρωτας θαρρώ σας πήρε απ’ το χέρι κι έτσι μαζί διαβήκατε στη στράτα των αγγέλων…»].

Το να γράφει κανείς ποίηση, ποιήματα, είναι κατ’ αρχάς βάλσαμο ψυχής! Η ποίηση είναι «ο ασπασμός των αγγέλων προς τα άστρα», αλλά είναι και η μεγάλη παρηγοριά του ανθρώπου να εκφραστεί, να ισορροπήσει τη ζωή, να διακονήσει το είναι και την ύπαρξη του. Δεν είναι ανάγκη να είναι κάποιος Ελύτης ή Σεφέρης ή Ρίτσος. Κάθε μορφή ποίησης έχει τις δικές της χάρες και ομορφιές, τη δική της λυρικότητα, εκπέμπει το συναίσθημα και το είναι αυτού που την γράφει, για όποιο λόγο και να την γράφει. Προσωπική και βιωματική ή με οποιαδήποτε άλλη μορφή, η ποίηση είναι αποτελεί πάνω απ’ όλα έκφραση ομορφιάς και αγάπης.

Από το πλήθος των ποιημάτων διαλέγω ένα από τα πολλά για την μάνα με τίτλο «ΜΑΜΑ ΜΟΥ»: «Απόψε σ’ ονειρεύτηκα, / πως έγερνες σιμά μου / ακούμπαγαν τα χέρια σου / στα χέρια τα δικά μου. // Τα λάτρεψα, τα φίλησα, /  θέλησα να ‘ν δικά μου / εκεί να είναι, δίπλα μου, / σε κάθε συμφορά μου. // Μια ηλιαχτίδα έτρεξε / πάνω στα βλέφαρά μου, / ξύπνησα κι αναπόλησα / της νύχτας τα όνειρά μου. //  Μια γλύκα με πλημμύρισε / χτύπαγε η καρδιά μου / ξανάκλεισα τα βλέφαρα / για να σ’ ονειρευτών και πάλι».

Και από ένα ακόμα ποίημα με τίτλο «ΣΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ»: «Αν ήταν λίμνες τα μάτια σου / ως τα βαθειά θε να βουτούσα. / Αν ήταν πουλιά πιο ψηλά θα πετούσα / για να ψάξω τα σύνορα / της ψυχής τα απάτητα / στις φωλιές των πουλιών / στις σπηλιές των νερών. // Κι αν ήταν ουρανός, το θεό θα ζητούσα / για να απλώνει το χέρι του / τις πληγές να χαϊδέψει / και τα δάκρυα στα μάτια σου / με βροχή να μερέψει. // Ανιχνεύοντας δρόμους / στα γαλάζια τα μάτια σου / στις σκιές των βυθών τους / στα κρυμμένα όνειρά τους. / Εκεί μέσα θα κούρνιαζα / να γευτώ την γαλήνη / την πικρή την αξόδευτη».

Θ.Πολ.