Τα αίτια της ανεργίας στην Δύση και στην Ελλάδα
Του Ευάγγελου Χ. Μαρινόπουλου
Το μεγαλύτερο και δυσεπίλυτο πρόβλημα της εποχής μας στον Δυτικό Κόσμο και στην Ελλάδα είναι η ανεργία. Η ανεργία έχει ως συνέπεια την φτώχεια και η φτώχεια φέρνει μαζί της την απελπισία του λαού, την δυστυχία και την κατάθλιψη. Η ανέχεια οδηγεί τους ανθρώπους στις κλοπές και τις ληστείες και η κατάθλιψη στις αυτοκτονίες. Πρόκειται για ένα μίγμα εκρηκτικό, που αργά ή γρήγορα θα προκαλέσει επαναστάσεις ή ακόμα και παγκόσμιο πόλεμο, αν δεν ληφθούν εγκαίρως συλλογικές και … λογικές αποφάσεις των κυβερνήσεων των μεγάλων και ισχυρών κρατών.
Προτού όμως ληφθούν αποφάσεις πρέπει να γίνει η διάγνωση της «νόσου», ο εντοπισμός και καθορισμός των αιτίων τής ανεργίας. Θεραπεία χωρίς ακριβή διάγνωση σχεδόν πάντα αποτυγχάνει και η αυτόματη ίαση είναι σπανιότατη. Άρα επείγουσα ανάγκη είναι να καθίσουν οι «μεγάλοι» στο ίδιο τραπέζι και να συμφωνήσουν στην μέθοδο λύσης τού προβλήματος, χωρίς να καταφύγουν στα όπλα.
Αν και δεν είμαι πολιτικός ή οικονομολόγος, θα προσπαθήσω να κάνω την διάγνωση. Δεν θα προτείνω θεραπεία, επειδή γνωρίζω ότι αυτή δεν εξαρτάται από μένα, αλλά από τους «σοφούς» πολιτικούς Ανατολής και Δύσης. Τα αίτια της ανεργίας και των συνεπειών της είναι – νομίζω – τα παρακάτω:
- Η μακροχρόνια ειρήνη (από το 1945 μέχρι σήμερα) επί 70 περίπου συναπτά έτη. Ουδέποτε άλλοτε ο κόσμος απόλαυσε τόσο μακράν περίοδο ειρήνης. Κτίστηκαν τα γκρεμισμένα σπίτια σε πόλεις και χωριά, κατασκευάστηκαν οι ανατιναγμένες γέφυρες, στρώθηκαν οι κατεστραμμένοι δρόμοι, στήθηκαν τα παλιά και νέα εργοστάσια, κατασκευάσθηκαν δισεκατομμύρια αυτοκίνητα, ραδιόφωνα, συσκευές τηλεόρασης, τηλέφωνα, πλυντήρια, ψυγεία, τρακτέρ, λεωφορεία, τραίνα, πύραυλοι, δορυφόροι, διαστημόπλοια… Τα περισσότερα νοικοκυριά έχουν δύο αυτοκίνητα, τρεις συσκευές τηλεόρασης, δύο ή τρία σπίτια, θερινή κατοικία… Φτάσαμε στο σημείο τού κορεσμού. Ο κόσμος δεν αγοράζει πλέον. Τα εργοστάσια κλείνουν ελλείψει πελατείας. Τα προϊόντα τους δεν πωλούνται. Και οι εργάτες απολύονται.
2.Τα ρομπότ χρησιμοποιούνται για τον αυτοματισμό τής παραγωγής με αποτέλεσμα να μη χρειάζονται τα ανθρώπινα χέρια. Έτσι τα προϊόντα των εργοστασίων παράγονται γρηγορότερα και με μικρότερο κόστος. Οι εργάτες όμως μένουν άνεργοι.
- Πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το 80% των ανθρώπων ζούσε σε μικρές κωμοπόλεις και σε χωριά και μόνο το 20% κατοικούσε στις πόλεις και τις μεγαλουπόλεις. Η αστυφιλία ανέτρεψε αυτήν την αναλογία. Σήμερα το 80% μένει στις πόλεις και το 20% στα χωριά. Το αποτέλεσμα είναι να κυκλοφορούν στις πόλεις χιλιάδες άνεργοι και να περιμένουν να ζήσουν από το Ταμείο Ανεργίας! Η κοινωνική αλληλεγγύη, το κοινωνικό παντοπωλείο και το κοινωνικό φαρμακείο είναι οι παρενέργειες της αστυφιλίας. Χιλιάδες είναι οι πεινασμένοι που ψάχνουν κάτι φαγώσιμο στους κάδους απορριμμάτων. Αν έμεναν στα χωριά τους, δεν θα πεινούσε κανείς.
- Το παγκόσμιο κεφάλαιο έχει συσσωρευτεί στα χέρια 100 ανθρώπων, οι οποίοι ρυθμίζουν την πολιτική των κρατών κατά την βούλησή τους και το συμφέρον τους. Έτσι κάποιοι ζουν πλούσια, αριστοκρατικά, σαν Κροίσοι και εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα και τις αρρώστιες. Το κεφάλαιο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την δημιουργία επιχειρήσεων με θέσεις εργασίας σε διάφορους τομείς παραγωγικής δραστηριότητας, αλλά οι κεφαλαιοκράτες προτιμούν να το κρατούν στις Τράπεζές τους.
- Η ανεργία στον Δυτικό Κόσμο (Ευρώπη και Αμερική) οφείλεται και στο πολύ χαμηλό μεροκάματο στην Κίνα, την Ινδία και σε ορισμένες Ανατολικοευρωπαϊκές χώρες, ιδίως της Βαλκανικής Χερσονήσου. Τα παραγόμενα προϊόντα αυτών των χωρών είναι πάμφθηνα εν σχέσει με τα δυτικά και έχουν πλημμυρίσει την Δύση, ώστε να είναι αδύνατος ο ανταγωνισμός. Αν ληφθεί υπ’ όψη ότι οι διάφορες εταιρείες τής Ευρώπης και της Αμερικής έχουν μεταφέρει τις επιχειρήσεις τους στις ασιατικές χώρες, κυρίως στην Κίνα λόγω χαμηλού κόστους παραγωγής, γίνεται ολοφάνερο γιατί οι εργάτες των δυτικών χωρών είναι άνεργοι.
Πώς μπορεί να θεραπευθεί η κοινωνική νόσος τής ανεργίας, που έχει προσβάλει το εργατικό δυναμικό τής Δύσης, μη εξαιρουμένης και της Ελλάδας; Από την διάγνωση προκύπτει και η θεραπεία. Αν θέλουμε να μην υπάρχει ανεργία, πρέπει να καταργήσουμε τα αίτια που την προκαλούν (η ειρήνη, τα ρομπότ, η αστυφιλία, το κεφάλαιο, το φθηνό ημερομίσθιο των ασιατικών χωρών).
Ποιος όμως τολμά να προτείνει παγκόσμιο πόλεμο κάθε 50 ή 100 χρόνια; Όλοι θα τον θεωρήσουν ως ένα παρανοϊκόν εγκληματία. Μπορεί κάποιος να προτείνει κατάργηση των ρομπότ, για να υπάρχει εργασία για τους ανθρώπους; Αν πει κάτι τέτοιο, θα τον περάσουν για οπισθοδρομικό, συντηρητικό, καθυστερημένο. Αν υποστηρίξει ότι είναι ανάγκη να γίνει ισομερής ανακατανομή τού πληθυσμού σε όλη την χώρα και διασπορά των πανεπιστημιακών και τεχνικών σχολών σε όλες τις επαρχιακές πόλεις για λόγους οικονομικούς και μορφωτικούς, οι αστοί θα πουν ότι είναι κατά του πολιτισμού, επειδή θεωρούν τις μεγάλες πόλεις και τον πολιτισμό έννοιες ταυτόσημες. Αλλά αν δεν γίνει ανακατανομή, η αστυφιλία, η ανεργία και η φτώχεια θα συνεχίζονται επ’ άπειρον.
Σύμφωνα με την «διάγνωση» θα μπορούσε κανείς να προτείνει την κατάργηση του κεφαλαίου. Αλλά αυτή προϋποθέτει την κατάργηση του χρήματος. Ποιος όμως θα τολμήσει να καταργήσει το χρήμα; Το χρήμα υπήρχε και υπάρχει σε όλες τις χώρες τού κόσμου εδώ και χιλιάδες χρόνια. Την κατάργησή του δεν θα την δεχθούν ακόμα και οι αδικημένοι και οι … αντικαπιταλιστές!
Το φθηνό μεροκάματο των ασιατικών χωρών μπορεί να αντιμετωπισθεί με την απόσυρση των δυτικών βιομηχανιών από τις ασιατικές χώρες και την επιβολή δασμών στα προϊόντα τους. Ο λόγος είναι για την κατάργηση του ελευθέρου εμπορίου. Ποιος τολμά να το εφαρμόσει χωρίς κίνδυνο οικονομικού ή πραγματικού πολέμου;
Όπως φαίνεται, οι άνθρωποι από τις πέντε υποθετικές προτάσεις για την θεραπεία τής ανεργίας μάλλον θα επιλέξουν (;) ή θα οδηγηθούν – χωρίς να το θέλουν – στον πόλεμο, όπως συμβαίνει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ενώ όλες οι άλλες λύσεις είναι καλύτερες και λιγότερο επώδυνες, οι λαοί και οι ηγέτες τους θα καταφύγουν άλλη μια φορά στην χειρότερη που είναι ο πόλεμος. Ο πόλεμος μειώνει τον πληθυσμό τής Γης, καταστρέφει τα πάντα και οδηγεί στην αναδημιουργία. «Πόλεμος πάντων πατήρ» έλεγε ο Ηράκλειτος. Λέτε να είχε δίκαιο;
