Κυκλοφόρησε το τέταρτο βιβλίο του Δραμινού συγγραφέα και ποιητή Άγγελου Πάσκου

«Κλέβω ό,τι αγαπώ» –

μια ποιητική συλλογή 

που αναδεικνύει συναισθήματα

Του Θανάση Πολυμένη

ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ βιβλίο του Δραμινού συγγραφέα και ποιητή Άγγελου Πάσκου, αποτελεί μια πραγματικότητα. Ο Άγγελος Πάσκος, είναι ένας ακάματος εργάτης των γραμμάτων, ένας άνθρωπος που εδώ και πολλά χρόνια δημιουργεί και μας έχει χαρίσει άλλα τρία υπέροχα βιβλία.

Το πρώτο του, «Ο Δεύτερος Άγγελος», που ήταν μια σειρά από πεζογραφήματα, το δεύτερο με τίτλο «Πραγματικός Χρόνος» ποιήματα, και το τρίτο του με τίτλο «Μνήμη με το Ελάχιστο», επίσης με ποιήματα.

Σήμερα, είμαστε στην ευχάριστη θέση να έχουμε στα χέρια μας, το τέταρτο βιβλίο και τρίτη ποιητική συλλογή με τίτλο «Κλέβω ό,τι αγαπώ».

Πριν όμως αναφερθούμε στη νέα του ποιητική συλλογή, ας δούμε τι γράφει στο οπισθόφυλλο της συλλογής, ο γνωστός Δραμινός πανεπιστημιακός Φιλόλογος, καθηγητής, συγγραφέας και ποιητής Νάσος Βαγενάς, για τα ποιήματα του Άγγελου Πάσκου: «Περιπλανώμενα ανάμεσα στα οράματα της πραγματικότητας και στην πραγματικότητα των οραμάτων του, τα ποιήματα της νέας συλλογής του Άγγελου Πάσκου, επιβεβαιώνουν τη γνησιότητα της ευαίσθητης φωνής του».

Η ποίηση του Άγγελου Πάσκου, έχει να κάνει με την ελευθερία, με την αγάπη και τον έρωτα, με τη φύση. Σε κάθε στίχο, μπορείς να διακρίνεις την ανάγκη της ελευθερίας που όλοι χρειαζόμαστε: «Όταν τα παράθυρα είναι πέρα για πέρα ανοιχτά / τότε η είσοδος είναι ελεύθερη», γράφει στον πρώτο στίχο του πρώτου ποιήματος της συλλογής «Αδιέξοδα».

Κάτι όπως ένα πουλί που μπαίνει σ’ ένα δωμάτιο, συνεχίζει: «Μόνο όταν μπεις / χάνεσαι / αποπροσανατολίζεσαι, / χτυπάς πάνω στα τζάμια, / πέφτεις πάνω στις κουρτίνες και στα κουρτινόξυλα, / στις επιφάνειες των ντουβαριών / σπας τα μούτρα / και κάπου κάπου αφήνει και το στίγμα σου, / μη φανταστείς και κάτι άλλο, / πούπουλα, ήχοι / αδιέξοδα».

Καμιά φορά, λες και το πρώτο ποίημα μοιάζει να καθορίζει όλη τη συλλογή.

Ο Άγγελος Πάσκος, αναζητεί συνέχεια και συνέχειες μέσα από μια καθημερινότητα, η οποία σε γενικό πλαίσιο φαίνεται να περιγράφεται κάπως δύσκολη, γεμάτη εμπόδια, όμως, όπως «τα φύλλα ξέρουν ποια πορεία να πάρουν» (στο ποίημα με τίτλο «Αξιότιμο Κύριο», έτσι και ο ίδιος ξέρει το δικό του δρόμο, στο ποίημα «Εσύ Αρνήθηκες»: «Είπα να πάρω το δρόμο της ευθείας / αλλά εσύ αρνήθηκες / τη σύντομη οδό».

Ο Άγγελος Πάσκος περιδιαβαίνει σε χρονικές καταστάσεις που μπορούν να θυμίζουν στον αναγνώστη, ή τον κάνουν να νιώθει τουλάχιστον ότι διαβάζει κάτι δικό του. Άλλωστε, τι άλλο μπορεί να είναι η ποίηση, τι άλλο μπορεί να σου δώσει, πέρα από το να αναδείξει και να βγάλει όλα όσα έχεις στην ψυχή σου.

Θα κλείσω το σημείωμα αυτό, με την παράθεση ενός ποιήματος με τίτλο «Ξέσπασμα» που κατά την ταπεινή μου άποψη αντιπροσωπεύει την ίδια τη συλλογή, αλλά πιστεύω και τον ίδιο τον ποιητή:

[Άκουσα τις ψαλμωδίες των κυμάτων, / ήχος πλάγιος Α΄/ «Πάσα πνοή αινείτε». / Γεύτηκα τη μυρωδιά της ρίγανης, / που μόλις ήταν έτοιμη να με υποδεχτεί / στους αιώνες των αιώνων. / Άφησα τον αέρα να πέσει πάνω μου, / Σίγρι των αθανάτων αθάνατο, / αποκάλυψη αιώνιων αρχαιοτήτων / λάβα της λάβας αθάνατη. / Κι αυτό τη σκέψη μου / να αλητέψει / άφησα / στο χθες στο αύριο και στο μεθαύριο. / Και όλα αυτά για ένα / ξέσπασμα / σε μια γωνιά του καφενείου, / αθάνατη στη μνήμη.]