Ποια θα έπρεπε να είναι

η συχνότερη λέξη σε μια σχέση;

Γράφει ο Δημητρης Φλαμουρης

Υπάρχει μια λέξη, την οποία ένα ζευγάρι θα έπρεπε να χρησιμοποιεί περισσότερο από κάθε άλλη και δυστυχώς συχνά είναι από τις σπανιότερες λέξεις στο λεξιλόγιο των περισσοτέρων σχέσεων.

Είναι μια λέξη που η κουλτούρα μας  δυσκολεύει πολύ τη χρήση της δυστυχώς, καθιστώντας έτσι δυσκολότερη την επιβίωση μιας σχέσης.

Η λέξη αυτή είναι η «συγνώμη».

Σε μια καλή σχέση θα έπρεπε να μπορούμε να ζητάμε συγνώμη όλη την ώρα. Να μην έχει κόστος το να ζητήσουμε. Γιατί αναγνωρίζουμε και οι δυο ότι φυσικά θα κάνουμε πράγματα που θα πληγώσουν τον σύντροφό μας. Δεν είναι κάτι περίεργο αυτό.

Όσο καλές και αν είναι οι προθέσεις μας, είναι αναπόφευκτο ότι πολλές φορές θα τον στεναχωρήσουμε, θα ακυρώσουμε το πώς νιώθει, θα αγνοήσουμε τις ανάγκες του, θα χαθούμε μέσα στις δικές μας ανάγκες και θα τον βάλουμε δεύτερο. Όλα αυτά θα γίνουν και μάλιστα θα γίνουν επαναλαμβανόμενα σε μια πολύ καλή σχέση.

Και θα πρέπει να νιώθουμε πως μπορούμε να ζητήσουμε συγνώμη γι αυτά.

Σε μια καλή σχέση το κόστος της συγνώμης είναι σχεδόν μηδενικό. Δεν είναι ταπείνωση και εξευτελισμός να κάνουμε κάτι «λάθος». Αντίθετα, είναι φυσιολογική ανθρώπινη συμπεριφορά.

Σε μια καλή σχέση αναγνωρίζουμε πως κι οι δυο κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε και πολλές φορές το καλύτερό μας ίσως δεν είναι αρκετό. Θα ζητήσουμε συγνώμη και θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε. Όπως είπα σε προηγούμενο άρθρο, είναι πολύ δύσκολες οι σχέσεις. Δεν αποτυγχάνουμε σε κάτι απλό. Αποτυγχάνουμε σε κάτι ιδιαίτερα πολύπλοκο και απαιτητικό.

Πώς να ζητάμε συγνώμη

Όταν ζητάμε συγνώμη, ας αναγνωρίσουμε ότι πληγώσαμε / στεναχωρήσαμε / αγνοήσαμε τον άλλον παρά τις καλύτερες προθέσεις μας. Τον κάναμε να νιώσει άσχημα. Αυτό θα χρειαστεί να το παραδεχτούμε. Αυτό είναι που θα κάνει όλη τη διαφορά στον σύντροφό μας. Και ξαναλέω ότι αυτό δε μας κάνει κακούς ανθρώπους. Μας κάνει απλά ανθρώπους. We are only human.

Και αφού το παραδεχτούμε ας δούμε είτε μαζί με τον σύντροφό μας είτε μόνοι μας, πώς θα καταφέρουμε να μην το ξανακάνουμε. Και κατά πάσα πιθανότητα, θα το ξανακάνουμε. Και θα συνεχίσουμε να το προσπαθούμε.

Δε θα ζητήσουμε συγνώμη απλά και μόνο για να το πούμε. Για να κάνουμε τον άλλον να σωπάσει. Όπως λέει η φράση «από τότε που βγήκε η συγνώμη χάθηκε το φιλότιμο». Όταν ζητήσουμε συγνώμη θα το εννοούμε και θα παραδεχτούμε ότι όντως κάναμε κάτι που έβλαψε συναισθηματικά τον άλλον. Αυτή είναι η δύναμη της συγνώμης. Η παραδοχή της βλάβης.

Αν απλά ζητάμε συγνώμη χωρίς να δίνουμε σκέψη γύρω από τη συμπεριφορά που πλήγωσε τον σύντροφό μας, τότε μάλλον κάτι δεν γίνεται καλά.

Κοινωνικές παρενέργειες

Δυστυχώς η κοινωνία μας κάνει τη χρήση αυτής τα λέξης πολύ δύσκολη. Στην τοξική κουλτούρα της αυτοβελτίωσης που μας θέλει να είμαστε μοναδικοί και ξεχωριστοί, πώς να αποδεχτούμε ότι εμείς οι μοναδικοί κάναμε κάτι «λάθος». Νιώθουμε πως ζητώντας συγνώμη μειώνουμε τον εαυτό μας και αυτό είναι ανεπίτρεπτο.

Η τοξική κουλτούρα της αυτοεκτίμησης και της αυτοπεποίθησης μας ανεβάζει το ΕΓΩ και μετά πώς να ρίξουμε τα μούτρα μας. Πώς να ζητήσουμε συγνώμη… Ας δείξουμε συμπόνια στον εαυτό μας. Κανείς δε μας έμαθε πώς να σχετιζόμαστε.

Σε μια καλή σχέση (συντροφική ή φιλική) δεν υπάρχει στίγμα γύρω από τη συγνώμη. Περιμένουμε εκατέρωθεν να χρειαστεί να τη χρησιμοποιήσουμε και έτσι θα τη δεχθούμε ανοιχτόκαρδα όπως και θα τη ζητήσουμε χωρίς αμυντικότητα.

Αναγνωρίζουμε ότι συχνά θα ξεφύγουμε χωρίς να  υπάρχει πρόθεση γιατί είμαστε δυο πολύ μπερδεμένοι άνθρωποι.

Και αυτό είναι το μόνο που μπορούμε να είμαστε…