…και επί γης ειρήνη;

«Στο Ανηλιοχώρι κάποτε»

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου, τ. Λυκειάρχη

Οι χρόνοι κυλούν γοργά ωσάν το ατίθασο ποτάμι, που βιάζεται να αποθέσει το πολύτιμο φορτίου του στη θάλασσα ανανεώνοντας την προσφορά της όχι μόνο στον υδρόβιο κόσμο, αλλά και στον γήινο.

Αδύναμη αντίπαλος των χρόνων η μνήμη, και ιδιαίτερα εκείνη του λυκόφωτος.

Απιθωμένη στα καπούλια του κεκμηκότος Πήγασου και ικετεύοντάς τον του ζητεί την ολοκάρδια χάρη για ένα νοερό ταξίδι στο Ανηλιοχώρι.

Κι εκείνος, την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενος, δεν αρνείται. Γυρίζει το ρολόι του χρόνου κοντά στα τρία τέταρτα του αιώνα.

Με κόπο πολύ και τα καταπονημένα από τον ανελέητο χρόνο γόνατα του φτάνει στο Ανηλιοχώρι κατά το σούρουπο. Είναι η ώρα, που τους πυλώδεις δρόμος του αναστατώνει το γλυκόλαλο μήνυμα των ωρών. «Χριστούγεννα Πρωτούγεννα…» … «Και επί γης ειρήνη;»

Οι αμόλυντες παιδικές ψυχές άγευστες της τύρβης της ζωής, που δοκιμάζουν οι γεννήτορές τους τους υπενθυμίζουν πως λίγες ώρες απομένουν να φιλοξενηθεί στη φάτνη των αλόγων ο λυτρωτής του κόσμου.

Αυτός, που θα φέρει την ύψιστη των αρετών, την αγάπη και τον αιώνιο πόθο του τελειότερου πλάσματος του Θείου Δημιουργού, την ειρήνη.

Πόσο πιο πολύ ποθητό μήνυμα είναι και τούτο, που όμως όνειρο απατηλό;

Ειρήνη μόνο στα χαρτιά και κενό μήνυμα στα χείλη των Δυνατών, που βαρύγδουπα το εκφωνούν πίσω από μικρόφωνα, που πολλαπλασιάζουν το φαρισαϊκό μήνυμα.

Φλέγεται ο πλανήτης από τη χρήση του σιδήρου του θανάτου. «Πόλεμος πατήρ πάντων» διαλάλησε ο πατέρας της Ιστορίας, ο Αλικαρνασσεύς Ηρόδοτος και δεν διαψεύσθηκε ο προφητικός λαός.

Μα ούτε και πρόκειται να διαψευσθεί στο διάβα των αιώνων.

Τα εργαστήρι της συμφοράς λειτουργούν χωρίς ανασασμό. Τα φωτεινά μυαλά ανεβασμένα στα καπούλια των ιπποειδών, που τα καταστήσανε υποχείρια τους οι πιστοί λειτουργοί του Μαμωνά, στίβουν το μυαλό τους για επινόηση μέσων συμφοράς, προκισμένα με την ταχύτητα και τη σίγουρη αποτελεσματικότητα αφανισμού ψυχών αθώων, και ιδιαίτερα νεαρών βλαστών που δεν ρωτηθήκανε, αν θέλουν να έρθουν σ’ έναν κόσμο, αδελφωμένο με τη φωτιά και το σίδηρο.

Γιατί τόσο πείσμα, Δυνατοί του πλανήτη, να θέλετε να γεύεσθε το αίμα εκατομμυρίων συνανθρώπων σας ως άλλοι μυθολογικοί Δράκοντες; Τόσο πολύ δεθήκατε πισθάγκωνα στο άρμα της συμφοράς; Κάνατε ποτέ συνειδητό απολογισμό της μακάβριας προσφοράς σας; Γιατί απαξιώσατε την εγρηγορούσα συνείδηση και προσδεθήκατε στο άρμα της υπνωττούσας;

Γιατί σας αφήνει παντελώς αδιάφορους και ασυγκίνητους το μήνυμα των γαβριάδων του Ανηλιοχωριού; Δε σας διδάσκει η πλεονεξία, η ματαιοδοξία και το πιστό διακόνημα στο καταχρόνιο τέμενος της συμφοράς, ότι σας απαξιώνει και σας αφαιρεί, δικαιωματικά, τον τίτλο του τελειότερου πλάσματος του Θείου Δημιουργού;

Γιατί το αθώο μήνυμα των παιδιών του Ανηλιοχωριού αφήνει δυσήκοα τα ώτα σας; Τόσο πολύ έχει σκληρυνθεί η ψυχή σας;