9 Ιανουαρίου στην Dépôt Αrt gallery στην Αθήνα

Πρώτη ατομική έκθεση φωτογραφίας

του Δραμινού ποιητή Κυριάκου Συφιλτζόγλου

Τίτλος έκθεσης: «Πιθανότητα αίματος»

ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ του ατομική έκθεση φωτογραφίας παρουσιάζει την Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2018, ο βραβευμένος Δραμινός ποιητής και φωτογράφος Κυριάκος Συφιλτζόγλου. Η έκθεση θα πραγματοποιηθεί στην Dépôt Αrt gallery στο Κολωνάκι και τα εγκαίνια θα γίνουν στις 20.00 και 23.30 με το σκεπτικό: η ματιά ενός ποιητή μέσα από τον φωτογραφικό φακό. Θα διαρκέσει μέχρι και 27 Ιανουαρίου.

Την έκθεση συνοδεύουν: ένα κείμενο της Φοίωης Γιαννίση (ποιήτρια, αρχιτέκτων, αναπληρώτρια Καθηγήτρια Τμήματος Αρχιτεκτόνων Πανεπιστημίου Θεσσαλίας) με τίτλο: [Κυριάκος “Σιμωνίδου”,  ” Δουλεύω σημαίνει επιστρέφω τις εικόνες που δανείστηκα ” Κ.Σ.”Έκαστος εφ’ω ετάφη”],

Και κείμενο του καλλιτέχνη για την έκθεση με τίτλο: «Πιθανότητα Αίματος», ποιήματα και σκέψεις.

Στο κείμενο της έκθεσης η Φοίβη Γιαννίση σημειώνει:

Κυριάκος Συφιλτζόγλου ο Δραμινός ο σύγχρονος δια του αρχαίου Σιμωνίδου του

Κείου. Γιατί;

Γιατί ο αρχαίος, ο Σιμωνίδης ο Κείος, ήταν ποιητής, και όπως ο σύγχρονος Κυριάκος ο Δραμινός, ήταν ποιητής που λάτρεψε την εικόνα.

Το προηγούμενο χωρίο μας βάζει εντός κάποιας ιστορίας της αναπαράστασης μέσα από τη γλώσσα και την εικόνα: κατά τον Σιμωνίδη, η αφήγηση της ζωγραφικής είναι ισοδύναμη με την αφήγηση του ποίησης. Η μία εκ των δύο αφορά την όψη, δηλαδή την όραση, και η άλλη την ακοή, ή την ανάγνωση, αλλά και τα δύο έχουν κοινό σκοπό. Ποιός είναι αυτός;

Στη συνέχεια του αποσπάσματος το ισχυρό έργο εξηγείται από τον Πλούταρχο ως εκείνο που εγείρει συγκινήσεις στους αποδέκτες. Ο Πλούταρχος φέρνει ως παράδειγμα τον Θουκυδίδη, εκείνον που κάνει τη διήγηση να έχει τα ίδια αποτελέσματα με τη γραφή, φτιάχνοντας τα είδωλα των προσώπων και των παθών. Και με το λόγο του ανταγωνίζεται την ενάργεια της ζωγραφικής εμπνέοντας ταραχή και πάθη στους αναγνώστες, σαν αυτά που θα είχαν αν ήταν παρόντες στο πραγματικό γεγονός. (…)

Η φωτογραφία διαχειρίζεται τον θάνατο φτιάχνοντας το μνήμα του παρόντος ως

απόντος. (…) Αλλά όχι μόνον αυτό: θάνατος = λήθη και ανάκληση

εικόνας = ενθύμηση = διαιώνιση.

Διαβάζω την φωτογράφιση του Κυριάκου ως δημιουργία ενός αρχείου θανάτου από την οποία θα εκλυθεί η ενάργεια της ζωής δηλαδή η ποίηση. Υπομνήματα, τάφοι, εικόνες που ξυπνούν. Πριν από αυτήν εδώ την έκθεση έχουμε ήδη δει εικόνες του Κυριάκου, όπως τις ποστάρει κάθε μέρα στο διαδίκτυο. Παρακολουθούμε τον Κυριάκο από το φέησμπουκ καθώς περιτριγυρίζει τη Δράμα και τα περίχωρα, ή ακόμα πιο μακριά, παρακολουθούμε τον Κυριάκο στα ταξίδια του, παρακολουθούμε τον Κυριάκο στις εξερευνήσεις του των εγκατελελειμμένων σπιτιών. Ο φακός στον αυτοκινητόδρομο γράφει τα χωράφια, τους στύλους, τον ουρανό και τη γη. Ο φακός στα σπίτια γράφει τα αφημένα, τα λησμονημένα αντικείμενα, μαρτύρια μέσα στου χρόνου τη φθορά. Γράφει τις φωτογραφίες αυτών που είναι πλέον νεκροί και νεκρά. Γράφει τη σκόνη, τα ξεχαρβαλωμένα, γράφει τα κρύα, τα βρεγμένα. Γράφει τα ξεχασμένα.

Η γραφή του Κυριάκου με το φως θέλει να είναι η γραφή του Κυριάκου με τη γλώσσα. Ισοδύναμες κινήσεις. Μάτι. Προβολή. Πλαισίωση. Φως. Χάραξη. Σε πίξελ ή μη, δεν ενδιαφέρει.

Στις φωτογραφίες της έκθεσης έχει κατά το μάλλον επιλεγεί να εξαφανιστεί η κατηγορία των φωτογραφιών των εγκαταλελειμμένων. Ή να αντικατασταθεί από άλλες, ίσως πάλι εγκαταλελειμμένων, αλλά όπου αυτό που φωτογραφίζεται είναι τέτοιο, δηλαδή σε τέτοια κλίμακα, ώστε να μην αναπαριστά μορφές ζωντανών ή αναγνωρίσιμες μορφές αντικειμένων. (…)

Η αναπαράσταση στις φωτογραφίες αυτές είναι η αναπαράσταση της ύλης ως επιφάνεια και ως φως. Καταρχήν πρόκειται για τις φωτογραφίες του ρυθμού, της γεωμετρίας του φωτός και της σκιάς. Αλλά και άλλες, όπου μία νέα αφηγηματικότητα εγκαθίσταται στις αναπαραστάσεις. Είναι η αφήγηση του μεγάλου χρόνου, του χρόνου της ύλης. Σε κάποια παραδείγματα είναι η αφήγηση της κατασκευής, η αφήγηση του έργου του ανθρώπινου χεριού, η σκιαγραφία του έργου του ενώ πλέον αυτό δεν είναι παρόν, σε μία πολύ κοντινή ανάγνωση του βλέμματος. Αλλά και η αφήγηση της ίδιας της υλικότητας μέσα στο φως, η εμφάνιση της απτικότητας. Αλληλένδετη με την αφήγηση του χρόνου της ύλης, της φθοράς, της καταστροφής. Οι εικόνες μιλούν για το μεγάλο μέσα από το ελάχιστο σε μέγεθος: την τάση της ύλης προς τον θάνατο.

Σχετικά με τον Κυριάκο Συλφιτζόγλου:

Γεννήθηκε το 1983 στη Δράμα, όπου και ζει. Είναι πτυχιούχος Νομικής (2004) και Πολιτικών Επιστημών (2011) του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.  Έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές:

• Έκαστος εφ’ ω ετάφη, εκδ. Γαβριηλίδη, 2007 ( υποψήφιος για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ) –επανέκδοση από τις εκδ. Θρακα, 2017.
• Μισές αλήθειες, εκδ. Μελάνι, 2012.
• Με ύφος Ινδιάνου, εκδ. Μελάνι, 2014 ( υποψήφιο για το βραβείο Ποίησης του ηλεκτρονικού περιοδικού Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ).
• Στο σπίτι του κρεμασμένου, εκδ. Θράκα, 2015 ( βραβείο Ποίησης του ηλεκτρονικού περιοδικού Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ).

Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί και συμπεριληφθεί στις ανθολογίες:

• FUTURES – POETRY OF THE GREEK CRISIS, Penned in the Margins 2015 (edited and translated by Theodoros Chiotis).
• AUSTERITY MEASURES – THE NEW GREEK POETRY 2016 (edited by Karen Van Dyck, published Penguin).
• Polish Festival Pra Premier 2016 (transalated by Alicia Kotecka).
• Kleine Tiere zum Schlachten –Neue Gedichte aus Griechenland, hg. Von Wassiliki Knithaki und Adrian Kasnitz, parasitenpresse 2017.

Έχει συμμετάσχει στον κύκλο παρουσίασης νέων ποιητών του Ιδρύματος “Τάκης Σινόπουλος” στην Αθήνα, στο Φεστιβάλ Καλλιτεχνών Τουρκίας-Ελλάδας-Ρουμανίας στην Σμύρνη, στο Πανθεσσαλικό Συμπόσιο Ποίησης στην Λάρισα, καθώς και σε λογοτεχνικές εκδηλώσεις των ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, θεάτρων Άττις και Στιγμή στην Αθήνα, Μουσείου Φωτογραφίας Θες/νίκης, Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Θεσ/νίκης και σε εκδηλώσεις των λογοτεχνικών περιοδικών Ο Αναγνώστης, Εντευκτήριο, Θράκα, Ποιητική, ΦΡΜΚ, ΔΙΟΔΟΣ 66100, Αίτιον, Μανδραγόρας κ.α.

Οι δύο τελευταίες του ποιητικές συλλογές έχουν παρουσιαστεί σε συνδυασμό με πρωτότυπη μουσική. Η συλλογή «Με ύφος Ινδιάνου» παρουσιάστηκε σε μουσική/εκτέλεση του καθηγητή κιθάρας Γιάννη Αναστασιάδη, ενώ η συλλογή «Στο σπίτι του κρεμασμένου» σε μουσική του βραβευμένου συνθέτη Δημήτρη Δοξάκη και εκτέλεση του πιανίστα Ευθύμιου Χατζηαντωνίου.

Από το 2013 ασχολείται συστηματικά και με την φωτογραφία. Εδώ κι ένα χρόνο διατηρεί τη δική του στήλη “Κυνηγετική περίοδος” στον ιστότοπο dimart, όπου συνδυάζει λόγο με εικόνα.

Φωτογραφίες του έχουν γίνει εξώφυλλα σε λογοτεχνικά περιοδικά και βιβλία ποίησης/πεζογραφίας.