Το κήρυγμα του Σεβασμιωτάτου
Μητροπολίτη Δράμας
κ. Δωρόθεου το Σάββατο του Λαζάρου
Στήν πρώτη Ἐκκλησία, τό Σάββατο τοῦ Λαζάρου ονομαζόταν «ἀναγγελία τοῦ Πάσχα». Καί πράγματι, αὐτό τό Σάββατο ἀναγγέλλει καί προμηνύει τό ἑπόμενο Σάββατο, πού γιορτάζεται ἡ εἰς Ἅδου κάθοδος τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ χαρακτήρας τοῦ Σαββάτου τοῦ Λαζάρου εἶναι ἰδιότυπος. Διότι, ἐνῶ εἶναι Σάββατο, ἔχουμε τήν αἴσθηση Κυριακῆς, ἡμέρα πού ἔχει ἀναστάσιμη ἀτμόσφαιρα. Ἡ χαρά πού διαποτίζει τίς ἀκολουθίες αὐτῆς τῆς ἡμέρας τονίζει ἕνα κεντρικό θέμα: τήν ἐπερχόμενη νίκη τοῦ Χριστοῦ κατά τοῦ Ἅδη.
Ἅδης εἶναι ο βιβλικός ὅρος πού χρησιμοποιεῖται γιά νά ὁρίσει τόν θάνατο μέ τήν παγκόσμια κυριαρχία του. Ἀλλά τώρα, μέ τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου, «ὁ θάνατος ἀρχίζει νά τρέμει».
Τό Ἀπολυτικίο τῆς ἑορτῆς ἀρχίζει μέ τή φράση, «τήν κοινήν Ἀνάστασιν πρό τοῦ σοῦ Πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τόν Λάζαρον, Χριστέ ὁ Θεός…». Ἡ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου βεβαιώνει καί τή δική μας ἀνάσταση ἐκ νεκρῶν.
Τό θαῦμα πού ἐπιτελεῖ ὁ Χριστός βεβαιώνει, ἐπίσης, τήν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι ὁ Χριστός ἔχει δύο φύσεις, τήν θεϊκή καί τήν ἀνθρώπινη. Μᾶς λέει ἕνα τροπάριο τῆς σημερινῆς ἡμέρας:
«Βαδίζεις, δακρύζεις καί μιλᾶς, Σωτήρα μου, γιά νά δείξεις τήν ἀνθρώπινή σου φύση. Γιά νά φανερώσεις δέ τή θεϊκή σου φύση, ἀνασταίνεις τόν Λάζαρο».
Στό κοντάκιο-ὕμνο τῆς ἑορτῆς ὁ ἱερός ὑμνογράφος καταγράφει τίς ἰδιότητες τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ πάντων χαρά, ἡ Ἀλήθεια, τό Φῶς, ἡ Ζωή, ἡ Ἀνάσταση. Ἀπό ἄπειρη ἀγάπη ἔρχεται στόν κόσμο, ὄχι ἀπό ἀνάγκη, γιά νά ἀναστήσει τόν ἄνθρωπο, νά τοῦ χαρίσει τήν ἄφεση, νά τόν ὁδηγήσει στή Βασιλεία του.
Ἄς γευθοῦμε, λοιπόν, φέτος τό Πάσχα, τή χαρά τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας, τοῦ Λαζάρου καί τῆς δικῆς μας.
