ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΚΥΡΙΩΝ – ΣΠΙΤΙ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ
Α. Τσιαμούρα – «Η έμφυλη βία, η κακοποίηση
των γυναικών, δεν είναι ένα φαινόμενο
το οποίο δεν συμβαίνει στη Δράμα»
Μιλάει στον «Πρωινό Τύπο» η πρόεδρος της Ένωσης Κυριών Δράμας – Σπίτι Ανοικτής Φιλοξενίας κα. Αλίκη Τσιαμούρα
Του Θανάση Πολυμένη
ΠΡΙΝ ΛΙΓΕΣ μέρες, γιορτάσαμε για άλλη μια χρονιά, την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Ήταν ίσως μια από τις πιο ζοφερές Ημέρες, μιας και στην Ελλάδα τουλάχιστον, έχουμε φτάσει στο σημείο να μιλάμε πλέον για γυναικοκτονίες, να θρηνούμε τα θύματα της κακοποίησης. Περιστατικά που καθημερινά αυξάνονται και σε κάνουν να πιστεύεις ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά στην ελληνική κοινωνία.
Αντί να μιλάμε για ισότητα, αντί να μιλάμε για τα δικαιώματα της γυναίκας στο σπίτι, στην εργασία, στην πολιτική, στην καθημερινότητα, φτάσαμε να μιλάμε για τις 17 ειδεχθείς γυναικοκτονίες που συνέβησαν το 2021.
Βρισκόμαστε σε μια εποχή, όπου κάνουμε βήματα πίσω στον τομέα αυτόν. Εκεί που λέγαμε ότι ήμασταν σε ένα καλό επίπεδο όσον αφορά την κακοποίηση και την σεξουαλική κακοποίηση κατά των γυναικών, τελικά φαίνεται ότι κάναμε βήματα προς τα πίσω. Όλα αυτά τα χρόνια η ελληνική κοινωνία βρισκόταν μάλλον σε ύπνωση. Γεγονότα συνέβαιναν, αλλά έμειναν κρυφά, πίσω από κλειστές πόρτες. Και ξαφνικά, μια μέρα, άνοιξαν στόματα και οι γυναίκες μίλησαν!
Οι 17 γυναικοκτονίες το 2021 για την Ελλάδα, είναι ένα ζοφερό νούμερο. Ήδη, τους δύο πρώτους μήνες του 2022, μετράμε δύο νέες γυναικοκτονίες. Όσες ευχές κι αν κάνουμε, φαίνεται ότι αυτό δεν θα σταματήσει. Και ακριβώς εδώ βρίσκεται η ανάγκη άμεσης παρέμβασης της πολιτείας, με κάθε τρόπο. Αυτό το φαινόμενο πρέπει να σταματήσει το συντομότερο δυνατό.
Η κακοποίηση των γυναικών, είναι ένα καθημερινό φαινόμενο, διαρκές και διαχρονικό. Συμβαίνει κάθε μέρα και δεν έχει συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις, δεν αφορά συγκεκριμένα κοινωνικά εισοδήματα, δεν αφορά ηλικιακές ομάδες. Συμβαίνει σε κάθε ηλικία της γυναίκας, ξεκινάει συνήθως από παιδική ηλικία, πολλές φορές από τον πατέρα, ενώ συνεχίζεται από έναν βίαιο σύζυγο και πάει λέγοντας.
Για να αλλάξει κάτι στις κοινωνίες, χρειάζονται αρμόδιοι φορείς, οι οποίοι μέσω διαφόρων προγραμμάτων, μπορούν αφενός να συνδράμουν στην αλλαγή των τοπικών κοινωνιών και αφετέρου να βοηθήσουν σε μεγάλο βαθμό τις κακοποιημένες γυναίκες να ορθοποδήσουν με χειροπιαστή βοήθεια. Η διαφορά, απ’ ότι φαίνεται, είναι ότι στα υψηλότερα κοινωνικά στρώματα οι υποθέσεις αυτές συγκαλύπτονται περισσότερο καθώς η γυναίκα φοβάται το σκάνδαλο, ενώ στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, γίνονται περισσότερο γνωστά.
Ένας τέτοιος φορέας υπάρχει και στη Δράμα – και είναι ίσως από τους καλύτερους στην Ελλάδα. Πρόκειται για την Ένωση Κυριών Δράμας – Σπίτι Ανοικτής Φιλοξενίας. Το Σπίτι Ανοικτής Φιλοξενίας (Σ.Α.Φ.), είναι ακριβώς αυτό που λέει. Ένα σπίτι, κατάλληλα διαμορφωμένο με θαλπωρή, ώστε να μπορεί να φιλοξενήσει κακοποιημένες γυναίκες.
Από το 1990
Για την Ένωση Κυριών Δράμας – Σπίτι Ανοικτής Φιλοξενίας (Ε.Κ.Δ.-Σ.Α.Φ.), μιλάει στον «Πρωινό Τύπο», η πρόεδρος κα. Αλίκη Τσιαμούρη. Όπως μας εξηγεί «η κακοποίηση στο Νομό Δράμας δεν είναι ένα καινούριο φαινόμενο. Είναι ένα φαινόμενο που έχει βάθος χρόνου». Και όπως λέει, «εξάλλου αυτό έγινε η αιτία να οραματιστούμε, να υλοποιήσουμε και να ιδρύσουμε το Σ.Α.Φ.»
Όλα ξεκίνησαν το 1990, όταν η ίδια ανέλαβε την προεδρία της Ένωσης Κυριών Δράμας, ενώ πριν, από τη θέση της γραμματέως της Ε.Κ. Δράμας, «είχα ήδη διαπιστώσει ότι είχαμε πάρα πολλά κρούσματα και μάλιστα είχαμε και κοπέλες που κάποιες φορές αναγκαστήκαμε να φιλοξενήσουμε».
Θυμάται μάλιστα το πρώτο περιστατικό με μια έγκυο κοπέλα, η οποία εκείνα τα χρόνια, μετά από συνεργασία με τον τότε νομάρχη κ. Ευμοιρίδη, «της είχαμε παραχωρήσει να μένει επάνω στο ΚΕΓΕ. Η κοπέλα ήταν έγκυος, από ένα μικρό χωριό, δεν την αποδέχθηκαν οι γονείς της, την έδιωξαν και δεν είχε που αλλού να μείνει. Όμως πραγματικά υπέφερα όταν έβλεπα βροχή και αέρα και σκεφτόμουν ότι αυτό το παιδί ήταν πραγματικά μόνο του μέσα στην ερημιά, μου ερχόταν να τρελαθώ.
Τη βοηθήσαμε πάρα πολύ στη συνέχεια. Γέννησε, πήρε το δρόμο της, σπούδασε και ακόμα και σήμερα είμαστε σε επικοινωνία. Η ζωή της κύλησε ομαλά στη συνέχεια, γιατί τη βοηθήσαμε να μπει και σε μια σχολή ώστε να αποκτήσει εφόδια. Αυτό λοιπόν ήταν – και όχι μόνο αυτή η περίπτωση, αλλά και άλλες – που έγιναν η αιτία να οραματιστούμε να δημιουργήσουμε κάτι στη Δράμα».
Οι πρώτες ενέργειες
Η κα. Τσιαμούρα αναφέρεται επίσης στις πρώτες προσπάθειες για το Σπίτι Ανοικτής Φιλοξενίας. Όπως μας λέει «ήταν πολύ δύσκολη η εποχή τότε. Από το 1990 και μετά και η ΣΟΦΤΕΞ είχε αρχίσει να πέφτει όπως και άλλες βιοτεχνίες στη Δράμα. Αν δηλαδή εμείς αυτό το έργο το είχαμε ξεκινήσει την περίοδο που ανθούσε η οικονομία στη Δράμα, θα ήταν παιχνίδι. Όμως όχι. Ήταν μια δύσκολη περίοδος και μάλιστα έπρεπε να συνδράμουμε, να ενισχύουμε οικονομικά το έργο της Ένωσης, γιατί πάντα υπήρχαν άτομα που μας είχαν ανάγκη και παράλληλα να συγκεντρώνουμε χρήματα για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε αυτό το όραμα».
Το όραμά της, ήταν ένα Σ.Α.Φ. μέσα στο κέντρο της πόλης της Δράμας, ώστε να μπορούν να έχουν πρόσβαση όλοι. Δημιουργήθηκε μια επιτροπή, προκειμένου να βρεθεί το κατάλληλο οίκημα, ενώ ξεκίνησε και η συνεργασία με διάφορα άτομα, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην συγκέντρωση χρημάτων. Έτσι, αρχικά έγιναν κάποιες συναυλίες με τον Πέτρο Γαϊτάνο και τον Σπανουδάκη. «Εμείς δεν είχαμε ιδέα πώς στήνονταν οι συναυλίες. Και για να κάνουμε οικονομία τα στήναμε μόνοι μας».
Μετά από προσπάθειες και με τη βοήθεια του Υπουργείου Υγείας που έδωσε ένα χρηματικό ποσό, κατέστη δυνατή η αγορά του κτιρίου, όπου σήμερα βρίσκεται η Ένωση Κυριών και στο Σπίτι Ανοικτής Φιλοξενίας. Σημαντική βοήθεια επίσης εκείνη την εποχή, ήταν ο τηλεμαραθώνιος που είχε στηθεί με την γνωστή ηθοποιό την κα. Μιμή Ντενίση. «Μ’ εκείνα τα χρήματα και άλλες προσφορές, μπορέσαμε τελικά και αγοράσαμε αυτό το πανέμορφο νεοκλασικό σπίτι και τους δύο ορόφους», λέει η κα. Τσιαμούρα και τονίζει:
«Το έργο ολοκληρώθηκε τελικά και το 1995 το παραδώσαμε στη δραμινή κοινωνία. Όλα αυτά τα χρόνια ο ξενώνας λειτούργησε με την άδεια που μας είχε δώσει τότε ο κ. Ευμοιρίδης. Τώρα είμαστε στη διαδικασία για την ανανέωση της άδειας».
Φιλοξενία 81 γυναικών
Όπως λέει η ίδια, «σ’ αυτό το χρονικό διάστημα, είχαμε την τύχη να υποβάλλουμε απευθείας στη Νορβηγία, ένα πρόγραμμα και το πήραμε, για τις παρεμβάσεις και τη σωστή αναπαλαίωση του ξενώνα, για μια γραμμή βοήθειας που κάναμε στο Σ.Α.Φ. το 2521058888.
Έτσι αρχίσαμε να κάνουμε σωστότερη δουλειά. Έγινε από την αρχή ο ξενώνας βάσει των ευρωπαϊκών προδιαγραφών, κάθε δωμάτιο απέκτησε το δικό του μπάνιο, το επιπλώσαμε όπως προβλεπόταν ώστε οι γυναίκες να ζουν σε ένα ωραίο περιβάλλον και οφείλω να πω ότι είναι ένας από τους καλύτερους ξενώνες στην Ευρώπη».
Όλα αυτά τα χρόνια και μέχρι σήμερα, η Ένωση Κυριών και το Σ.Α.Φ., φιλοξένησαν 81 γυναίκες. «Στείλαμε πολλές Δραμινές σε άλλες πόλεις. Κυρίως φιλοξενήσαμε γυναίκες που μας έστειλαν από το υπουργείο από άλλες πόλεις. Τις Δραμινές ήταν επικίνδυνο να τις φιλοξενήσουμε, γιατί δεν είχαμε φύλαξη και ξέρετε πόσο επικίνδυνοι είναι αυτοί οι άνθρωποι. Τις Δραμινές τις στέλναμε σε ξενώνες σε άλλα μέρη της Ελλάδας».
Τραγικά…
Ερωτώμενη για το πώς θυμάται η ίδια όλα αυτά τα χρόνια, το διευκρινίζει με το συναίσθημα: «Όλα αυτά που ζήσαμε αυτά τα χρόνια, είναι τραγικά. Πιστέψτε με, ότι, πολλά βράδια δεν κοιμόμουν. Το να φιλοξενήσεις είναι μια κουβέντα. Όλες αυτές οι γυναίκες έχουν διάφορα προβλήματα. Έχουν ψυχολογικά ζητήματα, έχουν φοβίες. Έπρεπε να τις παρακολουθούμε νύχτα μέρα. Όμως η ομάδα μας, είναι ομάδα που ό,τι κάνει, το κάνει με πάθος, με ανιδιοτέλεια. Το ίδιο συμβαίνει και με τις κοπέλες και τα αγόρια που εργάζονται εδώ. Καταφέρνουν να παθιαστούν».
Όπως μας εξηγεί μάλιστα, «ποτέ δεν μου έφεραν αντίρρηση ούτε οι κοινωνικοί λειτουργοί, ούτε οι ψυχολόγοι, στα να ερχόμαστε μεσάνυχτα, όταν εκείνη δεν αισθανόταν καλά, όταν φοβόμασταν ότι θα ξανακυλήσει και θα επικοινωνήσει με τον σύντροφό της –που είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενα, δυστυχώς. Είναι κάτι περίεργο. Φαίνεται ότι μαθαίνουν μ’ αυτόν τον τρόπο. Δύσκολα μπορεί να ξεφύγει κάποια απ’ όλη αυτή την κατάσταση.
Πολλές φορές, ο θύτης είναι τόσο χειριστικός και τόσο πειστικός, που είναι πολύ περίεργο. Ενώ δουλεύουμε μαζί τους, λέμε ότι είμαστε σε καλό δρόμο και ένα τηλεφώνημα μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Δεν λέω ότι είναι γενικό το φαινόμενο αυτό, αλλά συμβαίνουν και αυτά. Αυτές πάλι πιστεύουν, ότι οι σύντροφοί τους έχουν αλλάξει. Και βέβαια, πολλές που επιχείρησαν να πάνε πίσω, η κατάσταση έγινε ακόμα πιο τραγική».
Όπως τονίζει μάλιστα η κα. Τσιαμούρα, «αυτές οι γυναίκες ενσωματώνονται μαζί μας και δεν ξέρει ποτέ κανένας ποιες είναι. Εμείς τις βάζουμε να συμμετέχουν στις δράσεις μας. Μπορεί να βοηθήσει στα ρούχα, στη διανομή των τροφίμων, αν είναι μορφωμένη να καθίσει σε έναν υπολογιστή, ή να ασχοληθεί στα καλλιτεχνικά μαθήματα. Αλλά κυρίως, θέλουμε να είναι απασχολημένες, να μην είναι κλεισμένες μέσα σε ένα δωμάτιο και το πρόβλημα να μεγαλώνει. Ενώ έτσι και ξεχνιέται, αλλά βλέπει και πώς μπορεί να ζει μια ελεύθερη γυναίκα».
Μια ιδιαίτερα περίπτωση
Ιδιαίτερη αναφορά κάνει για μια κυρία από τη Ρουμανία, η οποία μάλιστα φιλοξενήθηκε στη Δράμα για μερικά χρόνια. «Ήταν ένα υπέροχο πλάσμα, υπέροχος άνθρωπος», μας λέει:
«Η κυρία που είχαμε φιλοξενήσει για τρία χρόνια, είχε έρθει από τη Ρουμανία, με μια ανήλικη κόρη και είχαν πάει σε μια επαρχιακή πόλη. Εκεί θα συναντούσε έναν γνωστό τους από τη Βουλγαρία, ο οποίος είχε αναλάβει να της βρει εργασία. Από την ημέρα που πήγαν, το κοριτσάκι εξαφανίστηκε. Αυτός ήταν άνθρωπος της νύχτας. Εξαφάνισε το κορίτσι, το έβαλε στα κυκλώματα. Αυτή κακοποιήθηκε τόσο πολύ που δεν λέγεται, μου τα έλεγε και δεν άντεχα να ακούω. Την έβαλαν να κοιμάται σ’ ένα στάβλο, έφαγε πάρα πολύ ξύλο, η ζωή της είχε γίνει πάρα πολύ δύσκολη. Μετά από αρκετό χρόνο σ’ εκείνη την πόλη, κατάφερε να ξεφύγει και πήγε σε έναν ξενώνα στη Θεσσαλονίκη. Εκεί δεν μπορούσαν να την κρατήσουν για πολύ καιρό, επικοινώνησε το Υπουργείο μαζί μας και την έστειλαν στη Δράμα. Όταν πια στάθηκε στα πόδια της, σκέφτηκε να πάει να αναζητήσει την κόρη της.
Την παρακαλέσαμε να μην το επιχειρήσει, να μην φύγει γιατί θα είχε πάλι τα ίδια αποτελέσματα. Όμως η μητρική αγάπη δεν της επέτρεπε να μην μάθει τι είχε γίνει με το κορίτσι της. Έφυγε, πήγε να τη βρει και δυστυχώς η ίδια ιστορία άρχισε πάλι από την αρχή. Κακοποιήθηκε και πάλι και κάποια στιγμή χάσαμε τα ίχνη της. Τελευταία φορά που είχε επικοινωνήσει, μου είπε ότι την είχαν σε μια βίλα, χωρίς να μου πει που».
Η έμφυλη βία στη Δράμα
Η έμφυλη βία, η κακοποίηση των γυναικών, δεν είναι ένα φαινόμενο το οποίο δεν συμβαίνει στη Δράμα. Είναι πολλές οι περιπτώσεις εκείνες για τις οποίες η κα. Τσιαμούρα έχει να διηγηθεί ιστορίες.
Στη Δράμα, η έμφυλη βία είναι υπαρκτή. Η ενδοοικογενειακή βία και η κακοποίηση, δεν είναι κάτι άγνωστο, το αντίθετο μάλιστα.
«Δραμινές δυστυχώς είναι πάρα πολλές που έχουν υποστεί έμφυλη βία. Δεν είναι μόνο λεκτική η βία. Ξέρω γυναίκες που έχουν φάει τόσο πολύ ξύλο, που όσες φορές χρειάστηκε να πάω στα σπίτια τους ή στο Νοσοκομείο μαζί τους έλεγα, δεν θα γλυτώσουν. Σε τόσο άσχημη κατάσταση ήταν. Άλλες πήραν το δρόμο της δικαιοσύνης, άλλες έκαναν πίσω γιατί φοβήθηκαν. Είναι ένας φαύλος κύκλος. Σημασία έχει ότι, ενώ τα τελευταία χρόνια βλέπεις ότι τα περιστατικά πληθαίνουν, όμως, έρχονται με μεγαλύτερη ευκολία».
Σε όλα τα κοινωνικά στρώματα
Η έμφυλη βία και η κακοποίηση, δεν ξεχωρίζουν κοινωνικά στρώματα. Βρίσκονται σε όλα τα επίπεδα: «Κι εκείνο που λέω εγώ, είναι ότι δεν είναι μόνο στα χαμηλά στρώματα που θα βρεις το φαινόμενο αυτό. Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι μάλιστα είναι και γνωστοί – πάρα πολύ γνωστοί στη Δραμινή κοινωνία – που οι γυναίκες τους πραγματικά μού έχουν εξομολογηθεί και μου έχουν πει πόσο υποφέρουν, αλλά ακριβώς επειδή σε εισαγωγικά, ανήκουν στην υψηλή κοινωνία, δεν επιθυμούν να δημοσιοποιηθεί ή να φύγουν από τα σπίτια τους. Είναι πάρα πολύ τραγικό. Σημασία έχει ότι άρχισαν να μιλάνε».
Μια νέα νομοθεσία
Σημειώνει ακόμα η κα. Τσιαμούρα ότι, αναμένεται να ψηφιστεί ένας νόμος, που θα δώσει τη δυνατότητα στις γυναίκες αυτές που έχουν υποστεί έμφυλη βία να έχουν προτεραιότητα, να παίρνουν μόρια για να μπορέσουν να τακτοποιηθούν.
«Εκείνο που έχουν ανάγκη αυτές οι γυναίκες, που κι εμείς δίνουμε, είναι η αγάπη και να νιώσουν ότι έχουν κάπου να στηριχθούν. Αν νιώσουν ότι έχουν κάπου να στηριχθούν, θ’ αποφασίσουν να φύγουν. Διαφορετικά είναι πάρα πολύ δύσκολο. Γι’ αυτό συνιστούμε σε όλες τις γυναίκες και να μιλάνε, αλλά και πάνε να εργαστούν. Είναι απαράδεκτο, τον 21ο αιώνα, η γυναίκα, όποιου μορφωτικού επιπέδου είναι, να μην εργάζεται. Αν είναι οικονομικά ανεξάρτητη, τότε είναι πολύ πιο εύκολα τα πράγματα. Και επίσης, πρέπει να εκπαιδεύσουμε τους γονείς αυτών των γυναικών, να πάψουν πλέον να έχουν αυτά τα ταμπού, για το αν θα χωρίσει το κορίτσι τους. Βεβαίως και θα χωρίσει το κορίτσι σου. Είναι απαράδεκτο, να ξέρεις ότι το παιδί σου υποφέρει κι εσύ, για να έχεις την έξωθεν καλή μαρτυρία, να επιμένεις να μείνει το παιδί σου στον σύζυγο».
Ένα νέο πρόγραμμα για θύτες
Πλέον, η Ένωση Κυριών – Σ.Α.Φ., έχει ξεκινήσει ένα νέο πρόγραμμα, το οποίο θα απευθύνεται σε θύτες. «Πιστεύω ότι ο θύτης, δεν δημιουργεί μόνο ένα θύμα», μας λέει και συνεχίζει:
«Και το ξέρω πάρα πολύ καλά από τη μακροχρόνια πείρα που έχω. Ο θύτης, θα φύγει από το ένα θύμα και θα πάει σε άλλο. Κι έχουν έναν τρόπο που προσελκύουν. Ένα περίεργο πράγμα. Ο θύτης, εκτός του ότι δημιουργεί πολλά θύματα, αυτός μαθαίνει και στα παιδιά των γυναικών αυτών, αλλά και στα δικά του παιδιά, πώς πρέπει να συμπεριφέρονται στη γυναίκα.
Γι’ αυτό βλέπουμε τα τελευταία χρόνια ότι έχουμε έξαρση και με την παιδική βία. Αυτό, αν ψάξει κανείς, θα βρει ότι πίσω απ’ αυτά τα παιδιά κρύβεται μια ιστορία. Αυτά τα παιδιά έμαθαν να βλέπουν και να βιώνουν τέτοιου είδους καταστάσεις. Καταστάσεις, όπου ο πατέρας καταπιέζει με οποιοδήποτε τρόπο τη μάνα. Το ίδιο με μαθηματική ακρίβεια, κάνει κι αυτός στη σύντροφό του, στο κορίτσι του. Γι’ αυτό λοιπόν πήραμε τη μεγάλη απόφαση ν’ ασχοληθούμε με τον θύτη».
Η ίδια έχει έρθει σε επαφή με έναν αντίστοιχο φορέα στη Νορβηγία, που ασχολείται με το συγκεκριμένο θέμα. «Η Νορβηγία είναι πολύ προχωρημένη σε ότι αφορά τον θύτη. Στην Ελλάδα ελάχιστοι ασχολήθηκαν, είναι πολύ δύσκολο, αλλά πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε και σ’ αυτό το κομμάτι».
Η συνεργασία αυτή, μέσω του Ιδρύματος Μποδοσάκη και του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, του Πανεπιστημίου Δυτικής Αθήνας και του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, άρχισε ήδη να παίρνει σάρκα και οστά.
«Ο σχεδιασμός είναι να περάσουν όλα τα σχολεία, να εκπαιδεύσουμε τους κοινωνικούς λειτουργούς όλων των κοινωνικών δομών που υπάρχουν στο Νομό μας, τους καθηγητές, να έρθουμε σε επαφή με τους μαθητές. Να έρχονται δηλαδή τα παιδιά εδώ, να βλέπουν τον ξενώνα μας και να μιλάμε και βεβαίως το επόμενο βήμα θα είναι να προσεγγίσουμε κάποιους θύτες. Εμείς ξέρουμε πάρα πολλούς θύτες. Είναι πάρα πολύ δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Θέλουν κι αυτοί μια ειδική μεταχείριση. Ελπίζω και πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε. Ο αριθμός που βάλαμε δεν είναι άλλωστε μεγάλος.
Έχουμε βάλει στο πρόγραμμα να προσεγγίσουμε 20 θύτες έτσι ώστε να εκπαιδευτούμε όλοι που ασχολούμαστε και που έχουμε άμεση επαφή με την κακοποίηση της γυναίκας, να μπορέσουμε να γιατρέψουμε αυτούς τους ανθρώπους, δουλεύοντας μαζί τους με τους ψυχολόγους, αν χρειαστούν φαρμακευτική αγωγή. Πολλοί απ’ αυτούς είναι άρρωστοι, έχουν διάφορα προβλήματα, έχουν ψυχολογικά προβλήματα τα οποία ποτέ δεν παραδέχθηκαν. Ακόμα και οι γονείς τους, οι μάνες τους δεν μπόρεσαν να το δουν το θέμα».
Η ψυχασθένεια
Ιδιαίτερη αναφορά κάνει στην ψυχασθένεια: «Πρώτα απ’ όλα η ψυχασθένεια σήμερα υπάρχει σε μεγάλο ποσοστό. Είναι φοβερό αυτό που γίνεται. Οι γονείς πρέπει να το αποδέχονται αν θέλουν να σώσουν το παιδί τους. Γι’ αυτό υπάρχουν οι γιατροί, γι’ αυτό υπάρχουν οι ψυχίατροι. Δεν πρέπει να μας φοβίζει ο όρος ψυχίατρος. Ο ψυχίατρος, αν αναλάβει ένα άτομο που έχει νοσήσει και είναι στο αρχικό στάδιο και παίρνει τα φάρμακά του, δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα. Δεν μιλάμε για τα βαριά περιστατικά που θα πάνε σε ειδικές δομές.
Μιλάμε όμως για τους ανθρώπους που δεν μπορούν να ελέγξουν τα νεύρα τους, που μπορούν να έχουν μια σωστή σκέψη. Όλα αυτά μπορούν να αντιμετωπιστούν. Και με το διάλογο αλλά και με μια φαρμακευτική αγωγή».
Όλοι μαζί…
Η κα. Τσιαμούρα είναι πεπεισμένη ότι «όλοι μαζί πρέπει να συνδράμουμε κι εδώ πάλι. Εγώ θεωρώ ότι οι Δραμινοί είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλον, όλοι μαζί πρέπει να δουλέψουμε για να μπορέσουμε να έχουμε το ποθούμενο αποτέλεσμα. Πρέπει να μην είμαστε αδιάφοροι. Βλέπουμε ότι στο διπλανό σπίτι κάτι δεν πάει καλά. Δεν μπορεί να μην αντιλαμβανόμαστε τι γίνεται στο διπλανό σπίτι.
Εμείς είμαστε εδώ. Η Αστυνομία της Δράμας έχει τόσο ευαισθητοποιημένα άτομα που μπορούν να βοηθήσουν. Μπορούμε όλοι μαζί να συνεργαστούμε – όπως με την Εισαγγελία, την Επιμελήτρια Ανηλίκων και όλοι μαζί να δουλέψουμε – ώστε να μπορέσουμε να εξαλείψουμε όσο το δυνατόν περισσότερο, αυτό το φαινόμενο της βίας που δυστυχώς καθημερινά αυξάνεται. Είναι πολύ δύσκολο το εγχείρημα, αλλά θα το προσπαθήσουμε».
