Έντονες διαμαρτυρίας από Πανελλήνια Ένωση Κτηνοτρόφων και Συνομοσπονδία Κυνηγών Ελλάδος
Αναγκαιότητα πλέον η διαχείριση
του υπερπληθυσμού των λύκων
Αύξηση του πληθυσμού των λύκων και στη Δράμα
ΤΟ ΘΕΜΑ του υπερπληθυσμού του λύκου στην Ελλάδα έχει πλέον οριακά ξεφύγει. Οι εμφανίσεις λύκων σε χαμηλά πεδινά, όπου προκαλούν μεγάλες ζημιές σε οικόσιτα ζώα αλλά και σε σταβλισμένες κτηνοτροφικές μονάδες, σε άλογα και σκυλιά, είναι ένα γεγονός που δεν μπορεί να παραγνωρίσει και να αγνοήσει κανένας.
Το πρόβλημα της εμφάνισης λύκων ακόμα και στις παρυφές της πόλης της Δράμας, σε μονάδες ζώων σε όλη την περιοχή του Νομού Δράμας και οι μεγάλες ζημιές που έχουν προκαλέσει, έχουν ήδη φέρει έντονες αντιδράσεις από όλους.
Οι διαμαρτυρίες τόσο των κτηνοτρόφων του Νομού Δράμας, όσο και των κυνηγών και απλώς πολιτών που τους βλέπουν μπροστά τους, δίπλα στις αυλές και τα σπίτια τους σε πολλά χωριά της Δράμας, είναι έντονες και τα γεγονότα δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.
Προχθές ακόμα, ένα νέο περιστατικό ήρθε να προστεθεί στα δεκάδες προηγούμενα που συμβαίνουν τακτικά εδώ και δύο χρόνια περίπου.
Με αφορμή όλα αυτά τα γεγονότα σε όλη τη χώρα, τόσο η Πανελλήνια Ένωση Κτηνοτρόφων (ΠΕΚ) όσο και η Συνομοσπονδία Κυνηγών Ελλάδος, καταθέτουν από κοινού ψήφισμα και ζητούν τη διαχείριση του υπερπληθυσμού των λύκων, επισημαίνοντας ότι σε πολλές περιπτώσεις αποδεκατίζουν τα παραγωγικά ζώα των ανθρώπων της υπαίθρου.
Μέλη του Κυνηγετικού Συλλόγου Δράμας περισυλλέγουν νεκρό λύκο σε οικισμό της Δράμας.
Όπως μάλιστα σημειώνουν ΠΕΚ και Κυνηγοί στο σχετικό ενημερωτικό τους σημείωμα, «δεν πρόκειται για μια συμμαχία ενάντια στον λύκο» και εξηγούν: «Δεν θέλουμε την εξόντωσή του. Ξέρουμε καλά πως ο λύκος δεν είναι εχθρός μας. Το μάθαμε απ’ τους γονείς και τους παππούδες μας», επισημαίνουν οι δυο πλευρές: «Το πρόβλημα δεν είναι ο λύκος, αλλά η λανθασμένη διαχείριση».
Στο σχετικό ψήφισμα μάλιστα, μεταξύ άλλων αναφέρονται: «Είναι η αγωνία του κτηνοτρόφου για το βιός του, είναι η αγωνία του κυνηγού για τον πιστό του σύντροφο, είναι η αγωνία του ανθρώπου της υπαίθρου για το τι θα μπορούσε να συμβεί αύριο στον ίδιο ή στο παιδί του. Κι οι αγωνίες αυτές (υπερβολικές ίσως, μα αν όχι, τι; Ποιος παίρνει την ευθύνη αν αποδειχτούν βάσιμες;) συνενώνονται σε μια κραυγή προς την Πολιτεία, σε ένα κάλεσμα για τη σοβαρή και ορθολογική διαχείριση του θέματος».
«Όχι, το πρόβλημα δεν είναι ο λύκος. Όχι, ο λύκος δεν είναι εχθρός μας. Χρόνια τώρα μοιραζόμαστε μαζί του τα Ελληνικά βουνά και το ξέρουμε καλύτερα απ’ τον καθένα σας.
Η λανθασμένη διαχείριση είναι το πρόβλημα. Το βλέπουμε, το ζούμε και νοιώθουμε την ανάγκη να το πούμε, να σας δείξουμε το λάθος, όσο υπάρχει, ακόμα, δρόμος επιστροφής. Σε μια χώρα που έχει άρτια επανδρωμένες, με άρτια καταρτισμένο (και σε κάποιες περιπτώσεις υπεράριθμο) προσωπικό υπηρεσίες, η διαχείριση ενός τόσο σοβαρού θέματος έχει ανατεθεί σε ιδιώτες! Έχουμε Δασική Υπηρεσία, Κτηνιατρική Υπηρεσία, έχουμε Δασαρχεία, έχουμε λαμπρά πανεπιστήμια, όμως τον λύκο τον πετάξατε στα χέρια των ΜΚΟ. Τον ξεφορτωθήκατε για να μην σας είναι βάρος… Οι Έλληνες πολίτες πληρώνουμε όλους αυτούς τους φορείς, πληρώνουμε τις υπηρεσίες, πληρώνουμε τις ΜΚΟ και η δουλειά δεν γίνεται. Δεν γίνεται σωστά τουλάχιστον.
Πριν μερικά χρόνια οι λύκοι λιγόστεψαν, κινδύνεψαν με εξαφάνιση. Πρώτοι εμείς μπορούμε να το βεβαιώσουμε. Πάψαμε να τους συναντάμε, πάψαμε να βλέπουμε τ’ αχνάρια τους. Κανείς μας δεν εναντιώθηκε τότε στην προσπάθεια σωτηρίας του είδους, αντίθετα την αγκαλιάσαμε, συμπράξαμε με όλες μας τις δυνάμεις.
Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει εντελώς και, δυστυχώς, οι αρμόδιοι δεν το πήρανε χαμπάρι. Πυκνές οι συναντήσεις, καθημερινές οι ζημιές, η στάση του κόσμου αλλάζει. Τώρα είναι που κινδυνεύει πραγματικά ο λύκος! Τώρα που μέρα με τη μέρα ο άνθρωπος της υπαίθρου αρχίζει να τον βλέπει σαν κίνδυνο, αρχίζει να τον νοιώθει εχθρό. Και όλοι ξέρουν πως, όποιο είδος θεώρησε ο άνθρωπος εχθρό, εξαφανίστηκε…»
