Ανάγκη πολιτικής παιδείας
«Ο πολιτικός πρέπει να λέει γυμνή την αλήθεια στο λαό,
όσο πικρή κι αν είναι αυτή (Ελευθέριος Βενιζέλος)»
Του κ. Γ. Κ. Χατζοπούλου, τ-Λυκειάρχη
Όσα επιδιώκουν να διαχειριστούν τις τύχες του λαού, θα πρέπει να έχουν βαθιά συνείδηση του αναμφίλεκτου λόγου του Ελευθερίου Βενιζέλου, ενός ηγέτη που λατρεύτηκε, αλλά και μισήθηκε έντονα για τα σοβαρά λάθη που διέπραξε.
Δημιούργησε βέβαια την Ελλάδα των πέντε θαλασσών και των δύο ηπείρων, αλλά κάποια στιγμή οδηγήθηκε στο ανάθεμα. Αγωνίσθηκε να κάνει πράξη της ζωή του, στο ανάθεμα. Αγωνίσθηκε να κάνει πράξη της ζωής του, ώστε να συνειδητοποιήσει ο λαός ότι μόνο η αλήθεια και η προσήλωσή του σ’ αυτήν είναι η δύναμη, που θα τον οδηγήσουν στην ευημερία και στην πρόοδο, που θα τον καταστήσουν αξιοσέβαστο εταίρο στη συνείδηση των άλλων λαών με τους οποίους θα συνεργάζεται έντιμα για την προαγωγή του κοινού καλού, όμως δεν απέφυγε να άρη την εμπιστοσύνη του λαού, και να τον οδηγήσει σε περιπέτειες, οι οποίες του στοίχησαν ακριβά.
Δυστυχώς ενώ άφησε στους επιγενομένους του μια τόσο αναμφισβήτητη παρακαταθήκη οι εκάστοτε διεκδικητές της εξουσίας έκριναν, προς το συμφέρον τους, να χρυσώσουν την αλήθεια και στη συνέχεια να την αντικαταστήσουν με ελπιδοφόρες και φρούδες υποσχέσεις, που στο διάβα του χρόνου αποδείχθηκαν φενάκη, η οποία στη συνέχεια τους οδήγησε στο να του γυρίσουν την πλάτη, αναζητώντας άλλον σωτήρα.
Δυστυχώς η ιστορία του πολιτικού μας βίου απέδειξε περίτρανα ότι ο λαός, λησμονώντας τις ανεδαφικές υποσχέσεις προηγουμένων ηγετών, εμπιστεύθηκε τις τύχες του σε νέους ηγέτες, από τους οποίους περίμενε ανάταση της ζωής του, με αποτέλεσμα να δοκιμάσει νέα απογοήτευση.
Και συμπεριφέρθηκε έτσι γιατί του λείπει η πολιτική παιδεία. Παρασύρεται από την αρχή της ικανοποίησης του εγώ και όχι του εμείς. Και αυτό είναι το ολέθριο λάθος του. Λησμονεί ότι η ευημερία και η πρόοδός του εξαρτάται άμεσα από την ευημερία και την πρόοδο του συνανθρώπου του. Η δυστυχία του συνανθρώπου του μοιραία δοκιμάζει αρνητικά και τη δική του ευτυχία. Έτσι είναι επόμενο να λαμβάνουν χώρα οι αποστασιοποιήσεις, να κυριαρχεί η αντίληψη της ύπαρξης πληβείων και πατρικίων και να επιρρίπτουν την ευθύνη των ανισοτήτων στους ηγέτες. Λησμονούν όμως ότι οι ηγέτες του δεν προέρχονται από άλλον πλανήτη, αλλά ότι είναι ένοικοι της διπλανής πόρτας, ότι είναι δικά του παιδιά, στα οποία εμπιστεύθηκε χωρίς τη δέουσα λογική, τις τύχες του. Αυτή η παλινωδία του λαού είναι ο πρόξενος κάθε κακοδαιμονίας του και ότι ακεραία την ευθύνη τη φέρει ο ίδιος, ο οποίος παρασύρεται από ελκυστικά σειρήνια κηρύγματα.
Και δυστυχώς αυτά τα παθήματά του δεν του έγιναν μαθήματα, μα ούτε και θα του γίνουν στο μέλλον. Απλώς θα ανακυκλώνει τον αιώνιο μύθο του Σισύφου.
Μια μόνο ελπίδα υπάρχει. Μπορεί οι σωτήρες να εμφανίζονται συχνά στο δρόμο του υποσχόμενοι επιγείους παραδείσους, όμως τα παθήματα θα επαναλαμβάνονται. Και θα σταματήσουν μόνον, όταν θα κατορθώσει να αποκτήσει πολιτική και όχι κομματική παιδεία.
Η πρώτη θα του διδάξει ότι χρέος του είναι να αποβλέπει στο κοινό καλό, που θα θέτει τα άρρηκτα θεμέλια μιας αρμονικής συμβίωσης, χωρίς διαχωριστικές γραμμές, χωρίς συγκρούσεις, χωρίς μίσος προς αυτούς, που αντιτάσσονται στις κομματικές τους επιλογές, ενώ η δεύτερη θα κτίζει καλλιμάρμαρο το παλάτι της διχόνοιας.
Και η πολιτική παιδεία θα προέλθει μόνο από τα ιερά τεμένη της παιδείας, στα οποία θα ιερουργούν δάσκαλοι σώφρονες, νουνεχείς και υπέρμαχοι της κοινωνικής δικαιοσύνης, οι οποίοι θα χτίζουν ψυχές αγαθές. Ο ρόλος της παιδείας δεν είναι η συσσώρευση γνώσεων, που θα βοηθούν στην επίλυση των βιοτικών προβλημάτων, αλλά στη σφυρηλάτηση ψυχών καθαρών από λάθη και μίση και με μόνο γνώμονα πορείας τη δικαιοσύνη. Διαφορετικά θα καθιστάμεθα μάρτυρες θλιβεροί της επικράτησης του λατινικού θυμόσοφου λόγου: «Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος». Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη συμφορά για έναν λαό να ζει στην ατμόσφαιρα, στην οποία θα κυριαρχεί μεγαλοπρεπής αυτή η αλήθεια.
Αν δεν αλλάξουμε μυαλά, μοιραία θα είμαστε άξιοι της τύχης μας, της οποίας αρχιτέκτονες είμαστε, κυρίως, εμείς οι ίδιοι.
