Αναμφίλεκτη αλήθεια
«Οδυνηρό το τέλος των τυράννων»
Του κ. Γ.Κ. Χατζόπουλου, τ. Λυκειάρχη
«Όλβιος, όστις της ιστορίας έσχε μάθησιν = ευτυχής, όποιος έμαθε την ιστορία»
Χωρίς αμφιβολία η ρήση του μεγάλου τραγικού ποιητή της κλασικής αρχαιότητας, του από σκηνής φιλοσόφου Ευριπίδη, εξακολουθεί να διατηρεί, παρά το διάβα των αιώνων, την επικαιρότητα της.
Αν μόνον αυτή τη ρήση είχαν ως οίακα του χειρισμού της άσκησης της εξουσίας, όσοι αναλαμβάνανε τις τύχες του λαού με τη θέλησή τους ή με τη βία, θα αποφεύγανε το οδυνηρό τέλος της ζωής τους, που μπορεί να είναι η ταπεινωτικό ή ακόμη, συνήθως, η αφαίρεση της.
Η ανάληψη με τη θέλησή του του χειρισμού των τυχών του λαού, το οποίο αναλαμβάνει να κυβερνήσει συνεπάγεται χρηστή διοίκηση, αντιμετώπιση των πολιτών χωρίς τις οποιεσδήποτε διακρίσεις, το σεβασμό του ιδρώτα και του αίματος του, την ευημερία και την πρόοδό του.
Κάθε παρέκκλιση από τις πιο πάνω υποχρεώσεις του σημαίνει αναξιότητα του και εύλογη αφαίρεση του δικαιώματος να χειρίζεται τις τύχες του λαού. Και η αφαίρεση του αξιώματος αυτού μπορεί να συντελεσθεί ή δυναμικά, καλόν είναι να αποφευχθεί αυτή ο τρόπος της απομάκρυνσής του από τον ηγετικό θώκο ή ακολουθώντας τη θεμιτή δημοκρατική οδό, δηλαδή την απόφαση του λαού, η οποία λαμβάνεται ελεύθερα και αβίαστα, χωρίς την επέμβαση άλλων παραγόντων, οι οποίοι επεμβαίνουν, κυρίως για ιδιοτελείς σκοπούς.
Ανεπίτρεπτη και αθέμιτη η ενέργεια του ηγέτη να διαβιώνει τόσο αυτός, όσο και το στενό του περιβάλλον από λειξιάρηδες και κηφήνες, που περιφέρονται στα πολυτελή δώματα του παλλαδίου καίγοντας άφθονο λιβανωτό.
Και είναι αλήθεια η καύση του άφθονου λιβανωτού θολώνει το νου, του ηγέτη και τον παρασύρει σε σωρεία λαθών, τα οποία οδηγούν τον λαό σε ασιτία, φόβο, έκφρασης των δικαίων αιτημάτων του, ανασφάλεια και τροχοπέδη σε κάθε είδους πρόοδο.
Χρέος του ηγέτη είναι να στέκει πάνω από κάθε σκέψη προβολής της αμφίβολης συνήθως προσωπικότητάς του και το χειρότερο της συσσώρευσης πλούτου στο ατομικό του βαλάντιο. Η παραγωγή των αγαθών από το λαό πρέπει να κατανέμεται ισόμοιρα, ενώ η φροντίδα για τα αναξιοπαθούντα μέλη της κοινωνίας δεν πρέπει να αποβλέπει σε αθέμιτους σκοπούς με στόχο την συγκομιδή «κυάμων», αλλά να είναι καρπός του άδολου συναισθήματος της αγάπης.
Και όταν γίνεται λόγος για αναξιοπαθούντες δεν εννοούμε εκείνους, που πάσχουν από οκνηρία, αλλά μόνον εκείνους που παρά τη θέλησή τους οδηγήθηκαν στο χώρο της πενίας.
Ο νεποτισμός δεν έχει καμία θέση σε μια ευνομούμενη δημοκρατική κοινωνία. Είναι αυτός που την υπονομεύει. Είναι σαν το σαράκι, που κατατρώγει συγκαλυμμένα και αθόρυβα τα σωθικά της Δημοκρατίας, της Δημοκρατίας όχι των γοητευτικών και παραπλανητικών λόγων, αλλά των ουσιαστικών έργων, των αποστασιοποιημένων από τις «παιδικές ασθένειες» οι οποίες, απορρυθμίζουν την εύρυθμη λειτουργία ενός γνήσιου δημοκρατικού πολιτεύματος.
Για το πώς όμως μπορεί να λειτουργήσει ένα γνήσιο δημοκρατικό πολίτευμα, θα μιλήσουμε σύντομα σ’ ένα άλλο άρθρο μας.
