Άνθρωποι της προσφοράς
(Τάκης Χαλάτσης)
Του Ιωάννη Δεϊρμεντζόγλου
Μια ολάνοικτη καρδιά, μια ζεστή και φιλόξενη αγκαλιά είναι ο Τάκης Χαλάτσης. Μια καρδιά που πάλλει, για να χαρίζει ζωή στους άλλους. Που υπάρχει για να μπορεί ν’ αγαπά τους άλλους. Που αναλώνεται, καθημερινά, για να χαροποιεί τους άλλους, γιατί ο άλλος δεν είναι για τον Τάκη ο ξένος, αλλά ο πλησίον, ο φίλος η χαρά και η απαντοχή του.
Όσο κι αν ακούγονται όλα αυτά παράξενα και υπερβολικά ίσως, για τον Τάκη είναι απλά όσο και αυτονόητα. Είναι μέσα στις ανθρώπινες προδιαγραφές και σχέσεις των ανθρώπων. Γιατί πάνω απ’ όλα ο Τάκης είναι άνθρωπος. Απλός, πράος, μειλίχιος, άκακος… Αν του πεις «κάνε κακό» θα σου απαντήσει: «Τι είναι κακό; και πώς γίνεται;» Στ’ αλήθεια είναι ν’ απορεί κανείς μαζί του. Λέει συχνά: «Γι’ αυτό πλαστήκαμε, ν’ αγαπάμε και μόνο ν’ αγαπάμε. Ναι, με μια αγάπη που δεν αρκείται στο λόγο, μα ολοκληρώνεται στην πράξη. Αυτή η άδολη αγάπη είναι που ομορφαίνει την ζωή μας. Τι είναι άλλωστε η ζωή; μια ζωγραφιά˙ γιατί να την μουντζουρώνουμε με την κακία; Εσύ, φίλε Γιάννη, την ζωγραφίζεις με χίλια χρώματα, εγώ την τραγουδώ με χίλιες νότες. Την κάνω τραγούδι χαράς που σμίγει τις καρδιές των απλών ανθρώπων και τις ανεβάζει πάνω από τα γήινα».
Και είναι τα λόγια του αληθινά, βγαλμένα από τα μύχια της καρδιάς του, που μόνο η αγάπη φωλιάζει μέσα της.
Είναι όλες οι στιγμές, όταν βρίσκομαι κοντά του γαλήνιες, ξέγνοιαστες, αληθινές, μοναδικές. Γι’ αυτό με λαχτάρα πάντα τον περιμένω κάθε καλοκαίρι ν’ ανέβη από την Αθήνα στη Δράμα, την γενέτειρα πόλη του. Να σεργιανήσουμε στους δρόμους και τα γραφικά στενά της, στη γειτονιά που μεγάλωσε (πίσω από το Μητροπολιτικό Μέγαρο) ν’ αναπολήσουμε στιγμές χαράς νεανικές, ανεπανάληπτες, ακόμα και τις τελευταίες στιγμές του αποχωρισμού μας, όταν δεκαεπτάχρονο αγόρι, τύλιξε τα όνειρά του σ’ ένα μπόγο και με το ακορντεόν στην πλάτη έφυγε στη Γερμανία, μαζί με τόσους άλλους Δραμινούς μ’ ένα πόθο να κάνει τα όνειρα πραγματικότητα.
Πάλεψε, άντεξε, νίκησε. Διακρίθηκε στον χώρο της μουσικής, έζησε, πρόκοψε!
Πόσες εικόνες ξαναζωντανεύουν και πόσα βιώματα, όταν κρεμά στο στήθος του το ακορντεόν και τα μαγικά του δάκτυλα ακροβατούν στα πλήκτρα! Τότε, όλα ξεχνιούνται και όλα ντύνονται στο γαλάζιο τ’ ουρανού. Και πιο πολύ, όταν καθισμένοι στην αμμουδιά, εκεί που σκάει το κύμα στην ακτή Ορφανίου, σέρνεται στην άμμο ταπεινωμένο και μπλέκει ο φλοίσβος με τους ήχους της μουσικής! Στιγμές ευτυχισμένες προσωπικές στιγμές!
Όμως πόσο γρήγορα φεύγουν και χάνονται στου χρόνου τα γυρίσματα! Φεύγει το καλοκαίρι, και μαζί του κι ο Τάκης. Έτσι γίνεται πάντα!
Τον καλεί η Αθήνα! Εκδηλώσεις πολλές και ποικίλες καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του. Από το Γηροκομείο στο ΚΑΠΗ συντροφιά με τους απόμαχους της ζωής. Να μιλήσει, να τραγουδήσει, να χορέψει μαζί τους, ν’ απαλύνει τον πόνο, να ενισχύσει το κουράγιο τους. Από το Νοσοκομείο στο Ορφανοτροφείο, στα σχολεία με μαθητές με ειδικές ανάγκες. Από φιλανθρωπικούς Συλλόγους σε πολιτιστικούς… Αυτός είναι ο Τάκης. Ένα ποτάμι αισιοδοξίας που τα δροσερά και κελαρύζοντα νερά του δροσίζουν ψυχές πονεμένες, στηρίζουν ανήμπορους και χαροποιούν πικραμένους.
Τελευταία οι δραστηριότητες του επεκτάθηκαν και στο εξωτερικό. Είναι φορές που τον ψάχνω κι ο Τάκης, μαζί πάντα με την γλυκιά Έφη, την σύζυγό του, στήριγμα και σιγουριά της ζωής του, βρίσκονται πότε στην Ισπανία, πότε στην Κάτω Ιταλία, την Σικελία, την Μάλτα, την Κύπρο και αλλού, πάντα για τον ίδιο σκοπό. Κοντά στους ξενιτεμένους Έλληνες, δίπλα στους νοσταλγούς της Πατρίδας, πρέσβης θαρρείς της Ελλάδας, με μια ιδιότυπη αποστολή, κάτι σαν κρίκος Ελλήνων του Εξωτερικού με την γενέτειρά τους. Το παρομοιάζω συχνά με τον «Θύμιο» στην εκπομπή «Ταξιδεύοντας με τον Θύμιο». Κι ο Τάκης με το ακορντεόν του και συγχρόνως ξεναγός. Τον βλέπω στα DVD που μου στέλνει και νιώθω πως είμαι εκεί στον τόπο της ξενάγησης μαζί του.
Τάκη και Έφη σας ευχαριστώ από καρδιάς. Σας θαυμάζω, σας αγαπώ και σας περιμένω. Καλώς ν’ ανταμώσουμε.
Ιωάννης
