Αντί στεφάνου…
Για τη 19η Μαΐου – ημέρα εθνικής μνήμης
Άρθρο του Λεωνίδα Γαλανόπουλου, Φαρμακοποιού, Δράμα
Έχουν γραφτεί και ειπωθεί για την σημαδιακή αυτή μέρα, της αναγνώρισης της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού τόσα πολλά, για την ιστορία, τα αίτια, τις συνέπειες, που δεν θα αναφερθώ σε αυτά.
Έξαλλου ο συνεχιζόμενος αγώνας δεν πρέπει να μένει μόνο για ένα 24ωρο, αλλά να συνεχίζεται όλο τον χρόνο, όλα τα χρόνια, μέχρι την δικαίωση των άταφων νέκρων μας. Αυτή ειδικά την μέρα χρειάζεται περισσότερη σιωπή και περίσκεψη και λιγότερος θόρυβος.
Ανατρέχοντας στο προσωπικό αρχείο και συγκεκριμένα σε δυο άρθρα μου που φιλοξένησε η εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, το πρώτο στις 11-Μαΐου 1992 με τίτλο, «1922-1992 – 70 χρόνια Εθνικής μνήμης, Εθνικής Αναλγησίας, η Εθνικού Μαζοχισμού» και το δεύτερο στις 18-Μαΐου 1993, με τίτλο «Η Κάθοδος των Απάτριδων στην χώρα της Αμνησίας, Ατολμίας και Αμέλειας», ξαναδιαβάζοντας πολλές από εκείνες τις θέσεις και επισημάνσεις, συμπεραίνω ότι μετά από 30 χρόνια, παραμένουν πολλές ίδιες, επίκαιρες, σημαντικές και ανεκπλήρωτες.
Όπως την πολιτική της συνειδητής απόκρυψης των ιστορικών εκείνων γεγονότων, την καθυστέρηση τόσων χρόνων της πολιτείας για την διεθνή αναγνώριση των εγκλημάτων και της καταδίκης της γείτονας, στο όνομα της δήθεν φιλίας των λαών μας, την πολιτική στην Θράκη και την Βόρειο Ελλάδα, την χωρίς σχέδιο, προχειρότητα και ατολμία, αντιμετώπισης των χιλιάδων ομογενών μας από την πρώην Σοβιετική Ένωση, που μέσα στην ψυχή τους πλημυρίζει η Ελλάδα, αισθανόμενοι δυστυχώς σαν ξένοι, χωρίς πατρίδα, οι απάτριδες.
Μια μόνο λέξη ‘‘σφηνώθηκε’’ και ‘‘στριφογυρίζει’’ χρόνια τώρα στο μυαλό μου και φαντάζομαι όχι μόνο στο δικό μου, που είναι τόσο σημαντική και απαραίτητη στην κρίσιμη συγκυρία, ΕΝΟΤΗΤΑ—ΕΝΟΤΗΤΑ!
Γιατί ενότητα; Δεν υπάρχει;
Πριν 30 χρόνια, 11/5/1992 στην Ελευθεροτυπία σημειώνω. «Είναι πολυτέλεια και ασέβεια προς τις ψυχές των χιλιάδων Χριστομαρτύρων μας, που άφησαν τα κόκκαλα τους εκεί και σε μια συγκυρία τόσο κρίσιμη και επικίνδυνη, με πολλά ανοιχτά μέτωπα, το αυτονόητο (ενότητα του ποντιακού χώρου, κοινή δράση, όχι στα χαρτιά και στη θεωρία αλλά ουσιαστική, έμπρακτη και αποτελεσματική) να είναι δυστυχώς το ζητούμενο. Και οι υπεύθυνοι όλων αυτών, όποιοι κι αν είναι, δεν έχουν το δικαίωμα να περιχαρακώνουν τον χώρο, να τον διαιρούν γιατί ο αγώνας δεν είναι προσωπικός, ατομικός, κομματικός, αλλά Εθνικός.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να δώσουμε πάλι αφορμές στην ιστορία να μας ξανατιμωρήσει. Γιατί όλες οι μεγάλες καταστροφές, έγιναν μετά από περιόδους εθνικού διχασμού.
Γιατί η ενωμένη φωνή ενάντια στο άδικο, στο λάθος, είναι τόσο δυνατή που φθάνει πάντα στα αυτιά του Θεού και του λαού».
Πολλά τα γιατί! Οι απαντήσεις όμως;
Γιατί να υπάρχει στον οργανωμένο ποντιακό χώρο δυο δευτεροβάθμια συλλογικά όργανα;
Γιατί σε μικρές κοινωνίες, χωριά αλλά και πόλεις να βλέπουμε, δυο και τρεις συλλόγους, με τον ίδιο σκοπό; Ο πολυτεχνισμός, εξασθενεί την δυναμική των.
Γιατί να ισχύει σε τέτοιους χώρους πολιτισμού το «διαίρει και βασίλευε»;
Γιατί να τιμάται η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού χρόνια τώρα, σε ξεχωριστές συγκεντρώσεις; Μήπως δεν είναι ιερός και κοινός ο σκοπός;
Ποιος θα δώσει στης αθώες παιδικές ψυχές που πήγαν να διδαχθούν την παράδοση μας στους συλλόγους, (που πρέπει να έχουν πρωτίστως παιδαγωγικό χαρακτήρα), στις εύλογες απορίες τους, ότι υπάρχουν οι ‘‘καλοί και οι κακοί’’ ή ‘‘οι δικοί μας και οι άλλοι’’, φανατίζοντας τα, αφού η διαίρεση μεταφέρεται φυσιολογικά από τα πάνω προς τα κάτω και το αντίθετο πολλές φορές.
Δεν μπορούμε και να μη τονίσουμε ότι όλοι σε κάθε επίπεδο έχουν προσφέρει, χρόνια τώρα στην παράδοση μας, αλλά αυτό το σαράκι της φυλής μας να συνεχίζεται σε όποιον βαθμό ο καθένας το τοποθετεί, είναι ασέβεια και το πιο μελανό μας σημείο.
Είναι τώρα ποιο επιτακτική η ανάγκη, όλες οι δυνάμεις του χώρου, που είναι πολλές και αξιόλογες, να δραστηριοποιηθούν, μακριά από εξαρτήσεις, δεσμεύσεις, υποχρεώσεις. Να κινηθούν και να πάρουν θέση, για τον τρόπο θετικού αποτελέσματος της πολυπόθητης από την πλειοψηφία, ενότητας και της κοινής πορείας.
Και είναι πολλοί που πρέπει να πάρουν πρωτοβουλίες, προσωπικότητες με διεθνή επιρροή, καθηγητές Πανεπιστήμιων, ερευνητές, λόγιοι και συγγράφεις, καθηγητές εκμάθησης της ποντιακής γλώσσας, ποιητές, καλλιτέχνες, λυράρηδες, τραγουδιστές, ηθοποιοί, ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες, χορευτές, χοροδιδάσκαλοι, εκδότες και δημοσιογράφοι ποντιακών εντύπων και εφημερίδων, ομάδες προβληματισμού για την διατήρηση της παράδοσης μας, μέλη σωματείων, ο απόδημος ελληνισμός που έχει πάντα αυξημένη την διάθεση για ενότητα, η νεολαία μας με τους φοιτητικούς συλλόγους, και πολλοί άλλοι, «Ων ουκ έστιν αριθμός».
Η ξαφνική και αναπάντεχος εκδημία του Σεβαστού Μητροπολίτη μας Κυρού Παύλου, που τον διέκρινε μια βαθιά, έντονη ευαισθησία και αγάπη για την ποντιακή ιστορία και παράδοση, μας στέρησε την πολύτιμη βοήθεια και συμβολή του προς αυτήν την κατεύθυνση.
Αν γυρίσουμε για λίγο τον χρόνο πίσω στο παρελθόν, σαν ένας «χρονοταξιδευτής» και περνώντας από ψηλά στην πατρίδα, τον Πόντο, βλέπουμε τις ακμάζουσες πόλεις, τα σχολεία,
τις εκκλησίες, τα χώματα που μπορούν να μας διηγηθούν χιλιάδες ιστορίες ηρώων που έπεσαν εκεί, τον ρόγχο των απαγχονισμένων πατριωτών μας και τις ψυχές να περιφέρονται στα όμορφα καταπράσινα παρχάρια και με δυνατές κραυγές, να μας προτρέπουν, να μην σταματήσουμε τον αγώνα, να μην ξεχάσουμε, να ενωθούμε!
Προσδοκούμε την Ανάσταση αυτών των φωνών για ενότητα για συνοχή, κοινή δράση, συλλογικότητα και προ πάντων αδελφοσύνη. «Ενωμένοι θα προχωρήσουμε, χωρισμένοι θα χαθούμε».
Και όλες αυτές οι αναφορές, η αγωνία για την επίτευξη αυτού του κοινού σκοπού, είναι υπέρτατο καθήκον, χρέος και υποχρέωση όλων μας, στην μνήμη αυτών που βίωσαν την τραγικότητα της σύγχρονης ιστορίας μας.
Οι σκέψεις αυτές, που είναι διάχυτες, και εκφράζουν πολλούς, αποτελούν, συμβολίζουν, το στεφάνι, με το ταπεινό κεράκι στο μνημόσυνο της 19ης Μαΐου, στην ιερή μνήμη των απόντων, των απελθόντων πατέρων και αδελφών μας, σαν την μικρή, την ελάχιστη προσφορά στη μνήμη τους, αλλά με μεγάλη ευλάβεια και σεβασμό αφιερωμένο.
