Ομιλία του Δρ. Φιλοσοφίας
κ. Χρ. Γιανναρά στη Δράμα
Χρ. Γιανναράς: «Όσο είμαστε καθηλωμένοι στην απόλυτη προτεραιότητα της καταναλωτικής επάρκειας,
αποκλείεται να παίξουμε ρόλο στην ιστορική πορεία της Ευρώπης, είμαστε εκτός παιχνιδιού»
Της Σουζάνας Θεοδωρίδου
Την ξεχωριστή ομιλία του συγγραφέα, καθηγητή και Δρ. Φιλοσοφίας, κ. Χρήστου Γιανναρά, παρακολούθησε πλήθος Δραμινών, στο δημαρχείο Δράμας. Ο κ. Γιανναράς, καλεσμένος του Δήμου Δράμας στα πλαίσια της Ονειρούπολης, παρέθεσε ομιλία με κεντρικό θέμα: «Γιατί η Ευρώπη υποχρεωτική ανθελληνική».
Πριν την έναρξη της ομιλίας, τα τοπικά μέσα ενημέρωσης είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν με τον κ. Γιανναρά, ο οποίος αναφέρθηκε κυρίως στην στάση της Ε.Ε. απέναντι στην Ελλάδα, και την ιστορική ανάλυση του δεδομένου αυτού από την ελληνική πλευρά.
Ο κ. Γιανναρας επεσήμανε μεταξύ άλλων ότι υπάρχει μια αρνητική στάση, μια αντιπαλότητα, η οποία είναι διαχρονική. Όπως εξήγησε στη συνέχεια, ο ελληνισμός για την νεωτερική Δύση, για την Μεσαιωνική Δύση και κατά συνέπεια νεωτερική, ήταν ο μέγας αντίπαλος γιατί ακριβώς ήταν η καινούργια Ευρώπη, δεν ήταν η Λατινική Ευρώπη. «Μιλάμε για την μεταρωμαϊκή Ευρώπη, που προέκυψε από την εισβολή και εγκατάσταση καινούργιων φυλών, που ήταν σε ένα επίπεδο στην αρχή πρωτογονισμού. Σιγά, σιγά, στην εξέλιξή τους, το Βυζάντιο ήταν ο μέγας αντίπαλος. Αυτό διατηρήθηκε μέχρι τον 19ο αιώνα στους διαφωτιστές όλους, τον Ντιντερό, τον Βολτέρο κλπ. Το Βυζάντιο είναι η απειλή. Από εκεί και πέρα διακρίνει κανείς σημάδια, ότι αυτή η παραμονή της νεότερης Ελλάδας μέσα στα βαλκανικά περιθώρια με την απώλεια της Μικράς Ασίας και την σμικρότητα του χώρου, είναι μελετημένη και προγραμματισμένη. Όπως ακριβώς και η οργάνωση του ελληνικού κράτους ως ενός προτεκτοράτου της Δύσης, σε επίπεδο πολιτισμού και νοοτροπίας. Ο ελληνισμός δεν ξαναβρήκε την ιδιαιτερότητά του απέναντι στην Ευρώπη».
Η στάση αυτή της Ευρώπης, όπως επεσήμανε ο κ. Γιανναράς, είναι ολοφάνερο ότι συνεχίζεται. «Το τραγικό, είναι ότι απέναντι σε αυτή την δεδομένη στάση της Ευρώπης, η ελληνική πολιτική είναι μια πολιτική αναφανδόν να γίνουμε με κάθε θυσία Ευρωπαίοι. Δεν αναζητούμε καν μια ιδιαιτερότητα, η οποία θα μπορούσε να μας επιτρέπει την ουσιαστική μετοχή στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αλλά με μια ταυτότητα. Μετέχεις σε μια ομοσπονδία εθνών, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν έχεις να προσφέρεις κάτι ιδιαίτερο. Όταν απλώς μιμείσαι τους άλλους είσαι εκτός παιχνιδιού».
Σε ερώτησή μας, για το αν θα έπρεπε η ελληνική πλευρά να αναθεωρήσει την στάση της, ο κ. Γιανναράς, ανέφερε ότι δεν έχει κανένα νόημα η λέξη πρέπει, γιατί παραπέμπει σε μια προστακτική, η οποία δεν έχει καμία δυνατότητα να εφαρμοστεί υποχρεωτικά.
«Θα μπορούσε να συνειδητοποιηθεί – και αυτό εκπροσώπησε η γενιά του 30’, του 60’, οι διανοούμενοι και καλλιτέχνες που το ανακάλυψαν – ότι η Ελλάδα μπορεί να έχει δική της πρόταση ενεργητική για το παρόν. Όχι απλώς καύχηση για το παρελθόν, τι ήμασταν κάποτε κλπ. Αλλά αυτό που ήμασταν, ποια δυναμική μπορεί να έχει σήμερα. Αυτό είναι που ενδιαφέρει».
Σε επόμενη ερώτηση προς τον Δρ. Φιλοσοφίας, για το αν η Ελλάδα έχει προοπτική ώστε να εμφανίσει όλα αυτά τα στοιχεία, ο κ. Γιανναράς, εξήγησε ότι είναι συνάρτηση του τι θέλουμε. «Όσο καλλιεργείται και επιβάλλεται με όλους τους τρόπους και με τον τρόπο που λειτουργεί η πολιτική και με τον τρόπο που λειτουργεί η δημοσιογραφία, επιβάλλεται ένα συγκεκριμένο όραμα, ένας συγκεκριμένος τρόπος ζωής, που είναι η ευζωία, η ατομική κατασφάλιση. Είναι αδύνατον να συμβάλεις σε μια διαφορετική οπτική, σε πραγματικά επίπεδο πολιτισμού. Γιατί ο πολιτισμός δεν είναι οι εκδηλώσεις και τα χαριεντίσματα. Πολιτισμός είναι νόημα ζωής, το νόημα του τρόπου του βίου, αυτό παράγει τέχνη. Όσο είμαστε καθηλωμένοι στην απόλυτη προτεραιότητα της καταναλωτικής επάρκειας, αποκλείεται να παίξουμε ρόλο στην ιστορική πορεία της Ευρώπης, είμαστε εκτός παιχνιδιού».
