Χρόνια πολλά και αγλαόκαρπα
«Πρωινέ μου Τύπε»
Του κ. Γ.Κ. Χατζοπούλου, τ. Λυκειάρχη
1951-2021. Εβδομήντα χρόνια ζωής. Μιας ζωής χωρίς γεροντική βακτηρία. Γερό σκαρί. Τον γνώρισα το 1960. Εξήντα χρόνια πριν. Παιδί, μα προοιώνιζε ακαταμάχητο αγωνιστή. Καθημερινή Ανεξάρτητη Εφημερίδα της Δράμας η ταυτότητά του. Δίκιο έχει. Δεν κυκλοφορεί κανένας νομοταγής χωρίς ταυτότητα. Και η αρετή του, η επίδειξή της με σεμνότητα, χωρίς οξύτητες, χωρίς αντιπαλότητες, χωρίς ομότεχνες μαχαιριές.
Σημαία του ο έντιμος αγώνας για ανάδειξη, λύση και προβολή των προβλημάτων της πόλης και της περιοχής. Όχι ζητώντας την κεφαλή επί πίνακι, αλλά νουθετώντας στοργικά. Η πεμπτουσία της λειτουργίας του Τύπου. Ένα ακριβοδίκαιο κοντύλι, που θέτει στο περιθώριο τον κιτρινισμό. Γι’ αυτό και αξιώνεται να πορευθεί χωρίς γεροντική βακτηρία. Σφριγηλός πάντοτε με έγνοια να κερδίσει τον δίκαιο έπαινο. Ανοιχτό το σαλόνι του πάντοτε για τους σεμνούς συμπαραστάτες. Κλειστό για όσους έχουν ανοιχτό το έρκος των οδόντων τους για έκφραση κακίας, και μικροψυχίας. Απάδουν τέτοιες συμπεριφορές.
Εκάς οι βέβηλοι, δεκτοί μόνον οι επιθυμούντες να γνωρίσουν την αλήθεια, η οποία τους ελευθερώνει. Δύο μέχρι τώρα οιακοστρόφοι οδήγησαν το σκαρί του στο μανιασμένο πέλαγος της ζωής, χωρίς να στενοχωρήσουν ούτε και να βλάψουν κανένα. Στα ίδια χνάρια πορεύεται και η τρίτη οιακοστρόφος. Με το χαμόγελο στα χείλη πορεύεται κι ας ανηφορίζει τον κακοτράχαλο οικονομικό Γολγοθά. Με επιμονή και ιώβεια υπομονή συνεχίζει μια αξιοσέβαστη κληρονομιά.
Με ευγένεια παραχωρεί το δημόσιο βήμα της σ’ όσους εμφορούντες με τα ίδια συναισθήματα μ’ αυτήν γι’ αυτόν τον μαρτυρικό τόπο, που η μοίρα του έταξε να διαβαίνει μέσα από τη φωτιά και το σίδερο.
Ευλαβής κιβωτός οι σελίδες. Αποθησαυρίζει πέραν των άλλων και την τοπική ιστορία. Αγώνας σεμνός και επίμονος να αναδειχθεί από τα σπλάχνα της Ηδωνίδας γης. Και δεν εντάσσεται μόνο στην ανάδειξη του παρελθόντος, αλλά οικοδομεί και συμπληρώνει και τις σελίδες της μελλοντικής ιστορικής Δέλτου.
Και όλα τούτα δε γράφονται υστερόβουλα. Είναι απλώς έκφραση ευγνωμοσύνης για την πρόθυμη παραχώρηση του βήματός της. Πόσο ελεύθερος νιώθεις, όταν σου δίνεται η δυνατότητα να πεις τον λόγο τον καλό, να συμπορευθείς, ν’ ανοίξεις τα τρίσβαθα της ψυχής σου, κάτι που το κάνεις εδώ και έξι δεκαετίες.
Τρέμεις, μα την αλήθεια, με το φόβο μήπως τούτο το βήμα παύσει να υπάρχει. Και τότε άοικος πια, πού θα στεγασθείς; Όχι για να ικανοποιείς τη ματαιοδοξία σου – μακριά τέτοια έστω και σκέψη – ούτε και να επιδιώκεις την αυτοπροβολή ούτε και να αναμένεις κίβδηλα ανταλλάγματα. Απλούστατα φλέγεσαι από την επιθυμία να στέκεις στητός κι ολόρθος και να ανακρούεις τη λύρα σου. Ποια μεγαλύτερη χαρά;
Προτίμησα για τούρτα για τον εορτασμό των εβδομηκοστών γενεθλίων σου να σου εκφράσω από βαθείας καρδίας τούτα τα συναισθήματα με την ευχή να αξιωθείς να εορτάσεις και τα εκατοστά. Γένοιτο!
