Ένα από τα σημαντικότερα Συμπόσια για τη Δυσλεξία στη Δράμα

Δεν υπάρχει συμπεριληπτική

κουλτούρα στα σχολεία

για τα παιδιά με δυσλεξία

– Από το Σύλλογο Γονέων Παιδιών με Δυσλεξία Δράμας –

► Μιλάνε στον «Π.Τ.» οι κ.κ. Βαΐα Μίκικη, Γιώργος Αλβανόπουλος, Γεωργία Μπάρου, Σοφία Τσακιρίδου, Ανδρέας Οικονόμου

Του Θανάση Πολυμένη

ΕΝΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ σημαντικό διήμερο Συμπόσιο πραγματοποιήθηκε στη Δράμα το περασμένο Σαββατοκύριακο, από το Σύλλογο Γονέων Παιδιών με Δυσλεξία και Μαθησιακές Δυσκολίες Δράμας.

Το Συμπόσιο συνδιοργανώθηκε από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Γονέων Παιδιών με Δυσλεξία και Μαθησιακές Δυσκολίες και το Κέντρο Διεπιστημονικής Αξιολόγησης Συμβουλευτικής και Υποστήριξης Δράμας (ΚΕΔΑΣΥ) και με την συμπαράσταση της Ιεράς Μητρόπολης Δράμας, του Δήμου Δράμας και της Π.Ε. Δράμας –Περιφέρεια ΑΜΘ.

Στην έναρξη του Συμποσίου παραβρέθηκε και χαιρέτησε ο βουλευτής Δράμας κ. Κυριαζίδης, ο θεματικός αντιπεριφερειάρχης Κοινωνικής Πολιτικής κ. Παναγιώτης, η αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής του Δήμου Δράμας, η αντιδήμαρχος Πολιτισμού κα. Αβραμίδου και άλλοι.

Μίκικη: Πολλά έχουν αλλάξει…

Δηλώσεις στον «Π.Τ.» έκανε η πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων Παιδιών με Μαθησιακές Δυσκολίες Δράμας κα. Βαΐα Μίκικη, επισημαίνοντας ότι, «ο Σύλλογος της Δράμας συμπληρώνει δέκα χρόνια δράσης από το 2015. Προσπαθήσαμε από το 2010 να κάνουμε Σύλλογο, αλλά δεν μπορούσαμε να βρούμε γονείς να συνεργαστούμε για κάτι τέτοιο. Εκείνα τα χρόνια θεωρούνταν ακόμα ταμπού να συζητήσεις στην κλειστή κοινωνία της Δράμας ότι κάτι δεν πάει καλά με τους βαθμούς, κάτι δεν πάει καλά με το σχολείο, κάτι δεν πάει καλά με κάποια πράγματα που έβλεπαν οι γονείς στο σπίτι τους. Αλλά, όταν μπορέσαμε να κάνουμε τον Σύλλογο, από τότε μέχρι σήμερα, είδαμε αρκετά πράγματα να αλλάζουν και αυτό πρέπει να το υπογραμμίσουμε».

Όπως τονίζει «έχουν γίνει οι Επιτροπές στα σχολεία απ’ όπου το παιδί περνάει κάποια αρχική αξιολόγηση, σε μια βάση πιο κοντινή του, σε ένα οικείο περιβάλλον. Στη συνέχεια, εφόσον περάσει κάποιο πρόγραμμα παρέμβασης και πάντα με τη συναίνεση των γονέων του, μπορεί να παραπεμφθεί στο ΚΕΔΑΣΥ. Το ΚΕΔΑΣΥ Δράμας με τις γνωματεύσεις του, συμβάλλει στο να έχουν αυτά τα παιδιά ισότιμες ευκαιρίες».

Όπως εξηγεί, «αυτό που υποστηρίζουμε εμείς, αλλά και το μήνυμα που θέλουμε να δώσουμε από το σημερινό συμπόσιο, είναι ότι δεν είναι το πρόβλημα ούτε το σχολείο, ούτε ο βαθμός που θα φέρει ένα παιδί στο σπίτι. Το ζητούμενο είναι να γίνουμε όλοι μας το ίδιο ενεργοί πολίτες, να έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες, να μπορούμε να πάρουμε δίπλωμα οδήγησης, να μην είμαστε επικίνδυνοι για τους άλλους με την οδήγησή μας, να μπορούμε να κάνουμε μια λίστα για ψώνια, να είμαστε αποτελεσματικοί στο να διαβάζουμε πληροφορίες ουσιαστικές που θα μας κάνουν να είμαστε πολίτες ενημερωμένοι και φυσικά, να έχουμε ίδιες ευκαιρίες στην εκπαίδευση και στον επαγγελματικό βίο».

Αλβανόπουλος: «Ανάγκη συμπεριληπτικής κουλτούρας»

Μιλώντας στον «Π.Τ.» ο προϊστάμενος του ΚΕΔΑΣΥ κ. Αλβανόπουλος, σημειώνει:

«Τα τελευταία χρόνια γίνεται πολύς λόγος για την ανάγκη της συμπερίληψης αυτών των παιδιών στα τυπικά σχολεία. Ωστόσο, στην πράξη, προκύπτουν πολλά και διάφορα εμπόδια. Αυτά τα εμπόδια αναλύονται μ’ αυτό το συμπόσιο, ενώ θα προταθούν και τρόποι για την υπέρβασή τους, προκειμένου να υλοποιηθεί αυτό που όλοι ενστερνίζονται – την συμπεριληπτική εκπαίδευση για όλα τα παιδιά – αλλά δύσκολα εφαρμόζεται».

Όπως τονίζει χαρακτηριστικά, «υπάρχουν πολλά εμπόδια, το βασικότερο από όλα αφορά την κουλτούρα. Δεν υπάρχει συμπεριληπτική κουλτούρα στα σχολεία. Γιατί μάθαμε σε ένα σύστημα που είναι – θα τολμήσω να το πω – παλαιολιθικό. Εφαρμόζουμε εκπαιδευτικό σύστημα που θεσμοθετήθηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Οι καταστάσεις όμως αλλάζουν με ραγδαίους ρυθμούς, η κοινότητα και η κοινωνία αλλάζει και φτάσαμε στο σημείο να μην είναι ελκυστικό το σχολείο στα παιδιά».

Μπάρου: «Να ειδωθεί στο σύνολο…»

Μιλώντας στον «Π.Τ.» η κα. Μπάρου, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγου Γονέων Παιδιών με Δυσλεξία, εξηγεί: «Το συμπόσιο αυτό, είναι περισσότερο σημαντικό απ’ όσο φανταζόμαστε. Γιατί η δυσλεξία, δεν είναι κάτι το οποίο μπορούμε να το δούμε. Έχουμε έναν καθ’ όλα κανονικό, τυπικό άνθρωπο, με νοητικό δυναμικό  πάνω από το φυσιολογικό και παρουσιάζει κάποιες δυσκολίες, οι οποίες απλά αμφισβητούνται.

Αλλά αυτές δεν είναι μονάχα στο σχολείο. Από την στιγμή που ο λόγος είναι το εργαλείο με το οποίο ο άνθρωπος εξελίσσεται και αναπτύσσεται και αυτόν χειρίζεται για την καθημερινότητά του, υπάρχουν και στην καθημερινότητά του. Είτε είναι πριν από το σχολείο, είτε μέσα στο σχολείο και όταν ενηλικιωθεί στην εργασία του».

Σημειώνει χαρακτηριστικά ότι, «το θέμα είναι να ειδωθεί στο σύνολο αυτό και να μην περιοριζόμαστε μόνο στις σχολικές δυσκολίες. Να μπούμε δηλαδή και να αγωνιστούμε όλοι, να γίνει κατανοητό ότι τα εργαλεία που χρησιμοποιούμε εντός της σχολικής ζωής, τα ίδια πρέπει να μεταφέρουμε και στην καθημερινότητά μας ως ενήλικες, για να είναι ευκολότερα τα πράγματα και έτσι να μπορούμε να υπερασπιστούμε τη διαφορετικότητά μας και να ζητήσουμε τα δικαιώματα που της αντιστοιχούν, που σε ένα μεγάλο βαθμό έχουν νομοθετηθεί, απλά δεν εφαρμόζονται».

Ερωτώμενη για το ποια είναι σήμερα η κατάσταση στα σχολεία, επισημαίνει:

«Επειδή δεν υπάρχει ολοκληρωμένη ενημέρωση και εκπαίδευση της εκπαιδευτικής κοινότητας, υπάρχει μια αποσπασματική προσέγγιση. Με αποτέλεσμα, να υπάρχει μεν ως δομή κρατική η οποία μπορεί να βοηθήσει ένα παιδί μέσα στο τμήμα ένταξης, αλλά δεν είναι μόνο το τμήμα ένταξης, είναι και ο δάσκαλος της τυπικής τάξης που πρέπει να εκπαιδευτεί και αυτοί οι δύο να συνεργάζονται. Αυτό ακόμα δεν το έχουμε καταφέρει. Είναι κάτι που διεκδικούμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια, αλλά δεν το έχουμε καταφέρει».

Τσακιρίδου: «Να μοιραστούμε τους φόβους και τις ανάγκες…»

Σε δηλώσεις της στον «Π.Τ.», η αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής κα. Τσακιρίδου, επισημαίνει ότι, ως δημοτική αρχή «εδώ και ένα χρόνο έχουμε δείξει με τη συμμετοχή μας σε ανάλογες δράσεις, ότι ο Δήμος μας, είναι ένας Δήμος συμπεριληπτικός. Μετά από μια συνάντηση που είχαμε με κοινωνικούς φορείς, προέκυψε η ανάγκη δημιουργίας μιας αντίστοιχης διημερίδας που γίνεται σήμερα».

Αναφερόμενη στο θέμα του Συμποσίου τονίζει: «Αυτό που θέλω να πω όμως για τις μαθησιακές δυσκολίες και τη δυσλεξία, είναι ότι δεν είναι κάτι που αποτυπώνεται στο πρόσωπο ή στο σώμα ενός παιδιού. Είναι καλά κρυμμένο στην ψυχή του. Και αυτό δεν φαίνεται. Αυτό που πρέπει να κάνουμε κυρίως οι γονείς, είναι να αποκτήσουμε γνώση, να παρατηρούμε τα παιδιά μας, να αποκτήσουμε μία εμπειρία, ώστε όταν το συναντήσουμε μπροστά μας να το αναγνωρίσουμε και να τραβήξουμε με πάρα πολύ δύναμη αυτό το πέπλο της  μυστικότητας, να μπορούμε να μοιραστούμε τους φόβους του, να μοιραστούμε τις ανάγκες του και να τονώσουμε την αυτοπεποίθησή του με αγάπη, υπομονή και επιμονή και έτσι μια υποστηρικτική ομάδα σ’ αυτά τα παιδιά θα βοηθήσει να ανοίξουν τα φτερά τους».

Οικονόμου: Συνεχή προσπάθεια και πολλαπλές προσεγγίσεις»

Σε δηλώσεις του στον «Π.Τ.», ο κ. Οικονόμου, Καθηγητής Ψυχολογίας στην Ανωτάτη Σχολή Παιδαγωγικής και Τεχνολογικής Εκπαίδευσης, επισημαίνει: «Τα παιδιά μας, παιδιά με δυσκολίες στη μάθηση, έχουν ανάγκη πολλαπλής στήριξης από το κράτος μας, από το σχολείο, από συγγενείς και φίλους με πρωτοστάτες τους γονείς.  Επομένως, είμαι εδώ για να βοηθήσω σ’ αυτή την προσπάθεια, συντονίζοντας ένα  εργαστήριο όπου θα μιλήσουμε για τη δια βίου ευθύνη και εμπλοκή μας στο θέμα αυτό».

Ερωτώμενος για το ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί σήμερα, τονίζει:

«Υπάρχει κόσμος ευαισθητοποιημένος, υπάρχει κόσμος που νοιάζεται. Όμως, θέλει μια συνεχή προσπάθεια και πολλαπλές προσεγγίσεις και βοήθειες και στηρίξεις. Επομένως, μπορεί να είμαστε σε καλό δρόμο: Υπάρχει Σύλλογος που νοιάζεται, υπάρχουν άνθρωποι εκπαιδευτικοί αλλά και στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση που στηρίζουμε και είμαστε δίπλα τους. Αλλά, το πρόβλημα παραμένει πρόβλημα, με την έννοια ότι χρειάζονται πολλές δυνάμεις, χρειάζεται μεγάλη έγνοια, χρειάζεται συνεχής επαγρύπνηση και στήριξη και κυρίως γνώση από τους ειδικούς που έρχονται να στηρίξουν όλους αυτούς που καθημερινά εργάζονται σ’ αυτή την προσπάθεια. Γιατί, ναι, η αγάπη, αλλά δεν φτάνει. Θέλει και πολλή δουλειά σε επίπεδο γνώσης, επιμόρφωσης, πειραματισμού, προκειμένου κάθε μέρα να έχουμε και περισσότερα εργαλεία στη διάθεσή μας για να λύνουμε προβλήματα, να στηρίζουμε καλύτερα να κάνουμε περισσότερα».