Ο Ανδρέας Φάκας σε μια αναμνηστική του φωτογραφία ως μαθητής της Γ’ τάξης του Γυμνασίου Δράμας.
Σήμα κατατεθέν το πηλίκιο με την κουκουβάγια τα αρχικά του Γυμνασίου Γ-Δ (Γυμνάσιο Δράμας) και πλάι τα τρία άσπρα σιρίτια.
Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης:
Τότε και σήμερα.
ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΚΘΕΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1926 – 2018. Αν κι από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει 92 χρόνια, εν τούτοις, σήμερα, το καντράν γράφει 83η Δ.Ε.Θ. Βλέπετε μεσολάβησαν ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος και ο εμφύλιος.
Οι μνήμες των παλαιοτέρων, που έζησαν από κοντά εκείνες τις εποχές, έχοντας την ευκαιρία να επισκεφθούν τις εκθέσεις, μόνο ευχάριστες είναι. Αντίθετα με το σήμερα, αλλά και το κοντινό χθες, ο επισκέπτης πρέπει πρώτα να ρίξει τα δάκρυά του από τα δακρυγόνα, για να βρεθεί στη Θεσσαλονίκη. Και φυσικά να ζήσει τις έντονες αντιπαραθέσεις των πολιτικών μας, που προσπαθούν να μας πείσουν, πως πλην αυτών, άλλοι σωτήρες του τόπου δεν υπάρχουν.
Ίσως και γι αυτό, σήμερα δεν ακούς κανέναν απλό πολίτη να λέει « θα επισκεφτώ την Έκθεση με την οικογένειά μου». Στο πίσω μέρος του μυαλού του, έχει πάντα μη τυχόν και ζήσει έκτροπα που θα θέσουν σε κίνδυνο την δική του ακεραιότητα αλλά και της οικογένειάς του.
Μνήμες λοιπόν. Μνήμες όλο «χαρά, με βεγγαλικά και με λουκάνικα», όπως χαρακτηριστικά τονίζει ένας φίλος της στήλης μας, καταγόμενος από την Πρώτη Σερρών.
Πρόκειται για τον Ανδρέα Φάκα, ο οποίος έζησε τα γυμνασιακά του χρόνια στη Δράμα, κάνοντας φίλους και γνωριμίες με αποτέλεσμα η αγάπη του για τη Δράμα να είναι ακόμη ζωντανή, μιας και διατηρεί αλλά και συνεχίζει να δημιουργεί νέους φίλους.
Γράφει λοιπόν για εκείνα τα χρόνια ο Α. Φάκας:
« Γεννήθηκα στην Πρώτη Σερρών και διαμένω στην Αθήνα πολλά χρόνια. Όπως ασφαλώς γνωρίζετε η Δ.Ε.Θ. λειτούργησε για πρώτη φορά το 1926, επί ιδρυτού αειμνήστου Γερμανού.
Το 1939 ήμουν 8 ετών και, επειδή ο πατέρας μου είχε υφασματοπωλείο στην Πρώτη, τον Σεπτέμβριο μήνα πήγε στη Θεσσαλονίκη, να αγοράσει υφάσματα και με πήρε μαζί του, να δω την Έκθεση.
Ήταν η 14η Έκθεση και, αν θυμάμαι καλά, ο χώρος που λειτουργούσε ήταν μπροστά από το 3ο Σώμα Στρατού, όπου μετά υπήρχε το λεγόμενο «περίπτερο του 3ου Σώματος». Το 1940 λειτούργησε για τελευταία φορά λόγω πολέμου.
Το 1951 έδινα εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και τότε λειτούργησε ύστερα από 10 χρόνια, η 16η Δ.Ε.Θ. Η αγωνία μου, η χαρά μου ήταν να γίνουν τα εγκαίνια της 16ης Δ.Ε.Θ. για να την επισκεφθώ ύστερα από 13 χρόνια.
Τότε η Έκθεση ήταν όλο χαρές και πανηγύρια, με τα βεγγαλικά, με τη μαύρη μπύρα που πίναμε στα μεγάλα ποτήρια ( κρίκερ ), με τα λουκάνικα, με τα τραγούδια και τόσες άλλες απολαύσεις.
Από το 1951 και μετά επισκέφθηκα πολλές φορές τη ΔΕΘ αλλά από τότε που άρχισε αυτό το άθλιο φαινόμενο με τις στρατιές των αστυνομικών , των διαδηλωτών, των αυστηρών μέτρων ασφαλείας, τα καπνογόνα και τα ΜΑΤ, μα απογοήτευσαν και δεν μπορώ πλέον να παραστώ τόσο στα εγκαίνια, όσο και στις επόμενες ημέρες της λειτουργίας της, για να θυμηθώ τα ωραία χρόνια, όπως αναφέρω παραπάνω».
Με εκτίμηση
Ανδρέας Φάκας
Ν. Ιωνία
