Δόξα: 100 χρόνια τιμή και δόξα
Του βετεράνου ποδοσφαιριστή Ζήση Γουδεσίδη
Η πόλη μας αυτή την χρονιά έχει στολιστεί γιορταστικά.
Παντού, στους δρόμους και τις πλατείες, έχουν αναρτηθεί μεγάλες ασπρόμαυρες σημαίες, με ένα καμαρωτό Μαυραετό στη μέση.
Γιορτάζει , με διάφορες εκδηλώσεις, τα 100 χρόνια της αγαπημένης μας αμάδας της «ΔΟΞΑΣ».
Εκατό χρόνια γεμάτα νίκες, χαρές αλλά και δάκρυα.
Αλήθεια, ποιος θα φανταζόταν τότε το 1918, όταν τα πτωχά προσφυγόπουλα μαζί με τους άρχοντες της πόλης μας, αποφάσιζαν, από ζήλεια προς τους Άγγλους στρατιώτας, που τους έβλεπαν να παίζουν μπάλα, στις αλάνες της πόλης μας, να ιδρύσουν μια ποδοσφαιρική ομάδα, που την ονόμασαν «ΔΟΞΑ» και την στόλισαν με ένα ταπεινό μαύρο τριφύλλι, την εξέλιξή της; Αλήθεια ποιος θα μπορούσε να το διανοηθεί ότι η μικρή αυτή ομάδα, ύστερα από λίγα χρόνια θα θέριευε και θα γινόταν ένας θρύλος και το όνομά της θα γινόταν συνώνυμο του ονόματος της πόλης μας. ΔΟΞΑ = ΔΡΑΜΑ και ΔΡΑΜΑ = ΔΟΞΑ.
Θα κονταροχτυπιόταν ισάξια σε όλα τα γήπεδα, με όλες τις ποδοσφαιρικές ομάδες, μικρές και μεγάλες της πατρίδας μας, αλλά και με ξένες ομάδες, όπως τις στρατιωτικές Αγγλικές ομάδες H.L.I. και D.C.L.I. (ήταν στρατιωτικές ομάδες της Δράμας) τις Αυστριακές, Νίκολσουν και Αουστρια του Γκρατς, τις Τούρκικες ομάδες «Κουρτουλουζ» και «Ντεμίρ σπορ» και την Εθνική Αιθιοπίας κ.α.
Ποιο μυαλό θα το σκεφτόταν ότι θα ήταν ή πρώτη επαρχιακή ομάδα που θα παραγκώνιζε τους άρχοντας του Ελληνικού ποδοσφαίρου συμμετέχοντας αρκετό καιρό στην Α΄ Εθνική κατηγορία; Θα έπαιζε μια φορά στον ημιτελικό αγώνα κυπέλλου Ελλάδας, νικώντας όλες τις ομάδες της Θεσσαλονίκης και τρεις φορές στους τελικούς στην Αθήνα;
Αγωνιζόταν όχι πάντα μόνο με τους ένδεκα αντιπάλους παίκτες, αλλά το χειρότερο και με μια βρώμικη σφυρίχτρα και με τις δύο ένθεν κι ένθεν των στίβων σημαιούλες που η μια, όταν οι παίκτες της Δόξας πλησίαζαν να σκοράρουν, σηκωνόταν κι ο Διαιτητής αμέσως σφύριζε «οφ-σάιτ», ενώ η δεύτερη δεν σηκωνόταν, αφήνοντας τους αντιπάλους μας να σημειώνουν αντικανονικά τέρματα.
Το σπουδαιότερο όμως που κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια να κερδίσει η ομάδα μας, ήταν η αγάπη, όλου του φίλαθλου κόσμου, και αυτή την αγάπη την έδειχναν όταν η ομάδα μας αδικήτο και στο τέλος ηττάτο όλοι οι θεατές όρθιοι στις κερκίδες χειροκροτούσαν παρατεταμένα. Εμάς τους ηττημένους και όχι τους νικητάς (π.χ. Πανιώνιος – Δόξα, Α.Ε.Κ. Δόξα κ.τ.λ.) και την άλλη μέρα οι εφημερίδες εξυμνούσαν την «Δόξα».
Και όλα αυτά δεν έγιναν από ένα θαύμα, αλλά από την μεγάλη αγάπη των φιλάθλων της «Δόξας» με την οποία αγκάλιασαν την ομάδα, με την ψυχή τους, όχι μόνο μέσα στα γήπεδα, αλλά και στην καθημερινή ζωή.
Η αγάπη αυτή ήταν που μας έδινε δύναμη και αποφασιστικότητα για την νίκη.
Όπως όμως όλες οι μεγάλες Αυτοκρατορίες είχαν ακμή και παρακμή, έτσι και η ΔΟΞΑ, μας δεν απέφυγε την πτώση της. Έφτασε να παίζει και στην Γ΄ κατηγορία όχι γιατί έπαψαν να την αγαπούν οι οπαδοί της, αλλά γιατί ένας Νόμος καθόρισε το ποδόσφαιρο ως επαγγελματικό και τους ποδοσφαιριστές ως επαγγελματίες. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στα πλούσια Σωματεία να ξεπουπουλιάσουν όλα τα μικρά Σωματεία αγοράζοντας όλους τους καλλίτερους ποδοσφαιριστάς και έτσι να είναι αυτοί πάντα τα ισχυρότερα. Και ακόμη να εκδικηθούν την επαρχία που είχε σηκώσει ψηλά το κεφάλι της;
Όταν σε λίγο θα αρχίσουν να σβήνουν ένα –ένα τα λαμπιόνια της γιορτής, ας ευχηθούμε όλοι στην εορτάζουσα «ΔΟΞΑ», με όλη τη δύναμη της ψυχής μας σύντομα έτη νέα εκατονταετία οι Μαυραετοί. Να ξαναβρούν την δύναμή τους και να αποκτήσουν τα χαλύβδινα φτερά τους και να πετάξουν ψηλά πολύ ψηλά στον ουρανό. Να καθίσουν στον σήμερα αραχνιασμένο θρόνο, που είχαν στήσει οι Βετεράνοι παίκτες της Δόξας, για να τους καμαρώσουν και να τους χειροκροτήσουν πάλι, όλοι οι θαυμαστές της και εμείς οι παλαιοί «Δοξαίοι» όπου κι αν βρισκόμεθα να τραγουδήσουμε με χαρά το παλαιό αγαπημένο μας τραγούδι:
Ζήτω η ΔΟΞΑ, μας παιδιά
που ξέρει πάντα να νικά
στην μπάλα και στον στίβο
δοξασμένη και στην
«Ελλάδα» ξακουσμένη
…Κτλ – κτλ…
