Δραμηνοί που προβάλουν τον τόπο μας
Τάκης Χαλάτσης
Γράφει ο Ιωάννης Δεϊρμεντζόγλου
Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω για τον Τάκη Χαλάτση, Δραμινό, κάτοικο Αθηνών, ο οποίος με ένα τρόπο απλό, απέριττο, χωρίς ρεκλάμες και φολκλορικές φαμφάρες, καταθέτει ένα κομμάτι της ψυχής του, προσφορά στους συνανθρώπους, κάθε φορά που εμφανίζεται σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις.
Το ακορντεόν, ο Τάκης και η Έφη, ένα τρίο αγαπημένο, δυο πρόσωπα συμπαθή, ευπροσήγορα, χαρακτήρες κρυστάλλινοι, αρκούν, ώστε με την παρουσία τους, τη μουσική και το τραγούδι, να σκορπίσουν χαρά, κέφι και να μεταβάλουν την ατμόσφαιρα μιας συντροφιάς, από την κατήφεια και την αδράνεια του καναπέ, σε πανηγύρι χαράς. Να ξεσηκώσουν τις καρδιές, να δώσουν κίνηση στο κορμί, στα πόδια, χαμόγελο στα χείλη, να σύρουν τον χορό της ξεγνοιασιάς, ν΄αρχίσει το γλέντι… και όσο κρατήσει…
Αρκεί ένα τηλεφώνημα και η απάντηση είναι πάντα «ναι». Γι αυτό και οι προσκλήσεις πέφτουν «βροχή» από Συλλόγους Πολιτιστικούς, Κ.Α.Π.Η. Ορφανοτροφεία, Νοσοκομεία, Γεροκομεία και άλλα ευαγή ιδρύματα, σε όποιο μέρος της Ελλάδας, αλλά και στο εξωτερικό (Κύπρο, Γερμανία, Μάλτα, Ιταλία, Λονδίνο).
Αλλά ο Τάκης δεν είναι μόνον συνθέτης και μουσικός ξαφνικά, και απρόσμενα, μεταβάλλεται σε θαυμάσιο ξεναγό, κάμεραμαν και παρουσιαστή. Με λόγια απλά, μετρημένα, διανθισμένα με χιούμορ και επιτυχημένες ατάκες, είτε στ΄ αεροπλάνο, είτε στο πούλμαν, στο καράβι και τους δρόμους, όπου κι αν βρίσκεται, με επιτηδειότητα που ξαφνιάζει, σε μεταφέρει στο χώρο της ξενάγησης, νιώθεις έτσι πως βρίσκεσαι στο ίδιο πλάνο, μαζί του. Και το αποτέλεσμα όλων αυτών! Ένα DVD, δώρο πάντα στα αγαπημένα του πρόσωπα, φίλους και συγγενείς και θαυμαστές του Τάκη! Τι είναι αυτό που σε κινεί σ΄αυτό το είδος της προσφοράς;
- Μα, τι άλλο φίλε μου, παρά η διάθεση να δώσω λίγη χαρά σε πονεμένους και βασανισμένους απ΄την ζωή ανθρώπους, σε αρρώστους, σε φτωχούς σε κακοπαθημένους. Είναι κάτι που μου δίνει χαρά και ικανοποίηση, γιατί αντλώ χαρά απ΄την χαρά τους, γιατί κι εγώ κακοπάθησα απ΄την ζωή. Μικρός ξενητεύτηκα στη Γερμανία, ρούφηξα όλη την πίκρα της ξενιτειάς, έφτασα στα έσχατα της φτώχειας και συναντήθηκα πρόσωπο με πρόσωπο με την πείνα και την ασθένεια. Πάλεψα και νίκησα. Να δώσω κουράγιο θέλω σε αδύναμους, να βγάλω ακόμα, απ΄τη μοναξιά κάποιους ανθρώπους, ξεχασμένους στα Γηροκομεία. Να τους πω, πως δεν είναι μόνοι και πως υπάρχουν άνθρωποι που τους σκέπτονται και τους αγαπούν.
- Και όλα αυτά με ποια «αμοιβή»;
Ανοίγει τα καταγάλανα μάτια του, σαν κομμάτια γαλάζιου ουρανού, ο Τάκης και μου λέει:
- Ποια αμοιβή μπορεί να΄ναι καλύτερη από το χαμόγελο των ανθρώπων, την αγκαλιά και το φιλί ενός παιδιού; Αλήθεια! Τι συγκινητικότερο από το να εισπράττω απ΄τα τρεμάμενα χείλη ενός υπερήλικα – τρόφιμο του Γηροκομείου – ένα εκ βαθέων ευχαριστώ ή το σφίξιμο της παλάμης μου από το χέρι μιας υπερήλικης; Τι σπουδαιότερο, και ακριβότερο από το χαμόγελο ενός αρρώστου, στο κρεβάτι του πόνου; Πόσο κουράγιο εισπράττει ένας ασθενής, που με δυσκολία κρεμά τα πόδια του στο κρεβάτι και χτυπά τα χέρια στο ρυθμό του χορού! Εικόνες συγκινητικές, που εντυπώνονται στο νου και κάνουν την καρδιά να χτυπά σε γοργούς ρυθμούς…». Λέει … λέει.. ο Τάκης σ΄ένα αληθινό παραλήρημα αγάπης γι΄αυτό που προσφέρει και γι΄αυτό νιώθει σε κάθε εκδήλωση ανθρωπιάς.
- Μπορώ να προσθέσω, αγαπητέ Τάκη, τα βραβεία και τους επαίνους που παίρνεις από επώνυμους ανθρώπους, δημάρχους, Νοσοκομειακούς Δ/ντές, Προέδρους Συλλόγων και Κοινωφελών ιδρυμάτων. Είναι μια αναγνώριση και επιβράβευση, συγχρόνως, του έργου σου. Έργο κοινωνικό, ανθρωπιστικό, χριστιανικό….
- Ποτέ δεν στόχευσα σε βραβεία και επαίνους. Όλα αυτά ήταν απαύγασμα της αγάπης των ανθρώπων – ένα αντί – δώρο- σε όσα προσφέρω. Έτσι τα δέχομαι και όχι ως έπαινο.
Φίλε μου, αν δεν είναι πηγαίο – μέσα απ΄την ψυχή σου – αυτό που κάνεις… μην το κάνεις…
Λένε πως προβάλλω την ιδιαίτερη πατρίδα μου, την αγαπημένη μου Δράμα. Ναι! Αυτό όμως έρχεται ως φυσική συνέπεια της προσφοράς. Χαίρομαι βέβαια όταν ακούγεται η πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα, αλλά δεν με γαλουχώ, γιατί κάθε πόλη έχει τους δικούς της «πρεσβευτές» σε διάφορα μέρη. Και είναι οι Έλληνες, πάρα πολλοί που επάξια προβάλλουν την πατρίδα μας και την γενέτειρα πόλη τους.
Για τη Δράμα υπάρχουν επιστήμονες, ερευνητές, λογοτέχνες και πόσοι άλλοι, καταξιωμένοι όλοι. Μπροστά τους νιώθω ελάχιστος και το έργο μου ελάχιστο. Δεν με νοιάζει, δεν με στενοχωρεί, δεν με αποθαρρύνει. Συνεχίζω και θα συνεχίσω, όσο μπορώ, να στέκομαι κοντά στους συνανθρώπους μου, στη χαρά και στη λύπη τους. Το νιώθω ως χρέος. Άλλωστε, δίνει νόημα στη ζωή μας.
- Άριστα είπες: Ας μου επιτραπεί να συμπληρώσω τα λόγια του μεγάλου Παιδαγωγού Πεσταλότσι. «Όλα για τους άλλους τίποτα για μας…» Θαρρώ πως αυτό κάνεις και σωστά το κάνεις.
Σου αξίζει το ευχαριστώ και ο έπαινος των συμπολιτών μας.
Φιλικά
Ιωάννης Δεϊρμεντζόγλου
